Η πρώτη μέρα στο σχολείο αποτελεί για τα παιδιά μια εμπειρία ευχάριστη ή δυσάρεστη, κι άλλοτε γλυκιά και πικρή μαζί. Αυτή η εμπειρία αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα όταν συνοδεύεται από τη μετάβαση από τη μια βαθμίδα εκπαίδευσης στην επόμενη. Πώς βιώνουν οι μικροί μαθητές του Δημοτικού σχολείου την είσοδό τους στο Γυμνάσιο; Δυο μαθήτριες της Α΄ τάξης αφηγούνται:

 

  Ήταν Δευτέρα πρωί και η καινούρια σχολική χρονιά με έβρισκε επιτέλους να φοιτώ στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου. Το προηγούμενο βράδυ δεν κατάφερα να κοιμηθώ, παρά μόνο λίγες ώρες, αφού στο μυαλό μου γύριζε διαρκώς η ιδέα της πρωτόγνωρης εμπειρίας του Γυμνασίου. Καθώς έμπαινα στο σχολικό προαύλιο η  καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και με κυρίευσε η περιέργεια αλλά και ο φόβος, αφού για πρώτη φορά θα βρισκόμουν μακριά από το σχολείο που είχα περάσει τα προηγούμενα έξι χρόνια της ζωής μου.

  Για καλή μου τύχη βρίσκω τη φίλη μου την Κατερίνα να κοιτάζει κι αυτή γύρω της σα χαμένη! Ύστερα από λίγη ώρα το κουδούνι χτύπησε κι αμέσως στοιχηθήκαμε σε γραμμές. Μετά τον καθιερωμένο αγιασμό ακούστηκε η φωνή του γυμνασιάρχη που έκανε διάφορες ανακοινώσεις και συστάσεις. Στη συνέχεια καλωσόρισε τους μαθητές της πρώτης τάξης, μας ευχήθηκε «καλή πρόοδο» και μας ενημέρωσε για το νέο μας σχολικό περιβάλλον. Αφού ολοκλήρωσε, μας χώρισαν με αλφαβητική σειρά στις αίθουσες και αμέσως μετά μας μοίρασαν τα καινούρια μας βιβλία. Δύο σακούλες, 31 βιβλία! Όταν τα είδα ξαφνιάστηκα! Τι είναι τα Αρχαία Ελληνικά Κείμενα από μετάφραση; Tι είναι η Νεοελληνική Λογοτεχνία; Τι είναι η Τεχνολογία; Σκέφτηκα ότι ίσως μου λύνονταν οι απορίες την επόμενη μέρα που θα ξεκινούσαν τα μαθήματα…

(Μπεΐνογλου Ιωάννα τμήμα Α2)

 

 Πάντα θα θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στο γυμνάσιο. Θα τη θυμάμαι, γιατί πάντα φοβόμουν ότι θα έρθει! Από μικρή πήγαινα με κάποιους φίλους μου το καλοκαίρι και παίζαμε στο προαύλιο του γυμνασίου. Πάντα με τρόμαζε αυτό το μέρος! Το μεγάλο κτίριο, η τεράστια και γεμάτη δέντρα αυλή, όλα! Το γεγονός ότι η αυλή είχε πολλά δέντρα, άρα και πολλή σκιά με φόβιζε πάρα πολύ! Ήταν για μένα το πιο σκοτεινό και τρομακτικό μέρος που είχα πάει. Όμως σκεφτόμουν ότι είχα ακόμη αρκετό καιρό μέχρι το γυμνάσιο κι αυτό με παρηγορούσε.

  Κι έφτασε η έκτη δημοτικού! Όλη τη χρονιά σκεφτόμουν πώς θα «επιβιώσω» του χρόνου!

  Πέρασε το καλοκαίρι και ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα για τη «μεγάλη μέρα». Όταν πήγα στον αγιασμό, μου κόπηκαν τα γόνατα! Ήταν όλοι τους μεγαλύτεροί μου και θα μου φέρονταν σα να είμαι μωρό! Δεν ήξερα τι να κάνω! Ήθελα τόσο να φύγω από εκεί τρέχοντας, αλλά ήταν αδύνατο!

  Είχα ηρεμήσει κάπως, μέχρι που μας φώναξαν να μαζευτούμε. Εκεί με έπιασε μια πολύ έντονη ταχυπαλμία και με έλουσε κρύος ιδρώτας! Έβλεπα τα παιδιά που ήταν μεγαλύτερα και ίδρωνα, έβλεπα τους καθηγητές να μας κοιτάζουν με εκείνο το αυστηρό βλέμμα σα να έλεγαν: « Δε θα μπούμε μέσα; Έχει να γίνει της τρελής! Από δω και πέρα ξεχάστε ότι είστε παιδιά και μπείτε στο ρόλο των στρατιωτών του ελληνικού πεζικού!» και έτρεμα! Ποτέ δε μου έλειψε περισσότερο ο κύριος Μιχάλης, ο δάσκαλός μου στο δημοτικό!

  Μόλις τελειώσαμε έτρεξα αμέσως στο παλιό μου σχολείο και όταν μπήκα μέσα ένιωσα σα να μην είχα φύγει ποτέ από εκεί. Όταν είδα τους παλιούς μου δασκάλους, ήθελα να βάλω τα κλάματα. Είχαν αλλάξει πολύ και μου είχαν λείψει απίστευτα! Άραγε θα νιώσω ποτέ το ίδιο και για το νέο μου σχολείο;

  Αυτή τη μέρα δεν υπάρχει περίπτωση να την ξεχάσω ποτέ!

(Χριστοφορίδου Μαρία τμήμα Α2)