Της Δομνίκης Ταραρά, μαθήτριας του Α2

Από τον 20^ο αιώνα μέχρι σήμερα η τηλεόραση καταλαμβάνει μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου μας. Η ανακάλυψή της ενθουσίασε τον κόσμο λόγω του συνδυασμού ήχου και εικόνας ταυτόχρονα! Όμως τι είναι στ’ αλήθεια η τηλεόραση;

Ο Γιώργος Γραμματικάκης, σε άρθρο που δημοσιεύτηκε το 1995 στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», αποκαλεί τις τηλεοπτικές οθόνες «σύγχρονες μαύρες τρύπες», οι οποίες  ενεδρεύουν σε κάθε ελληνικό σπίτι, σε καφενεία χωριών και σε πλατείες. Οι μαύρες αυτές τρύπες έχουν μέγεθος 30, 45 ή και 57 ίντσες και απορροφούν οτιδήποτε, ακόμα και μια φωτεινή σκέψη, αν πλησιάσει στον ορίζοντά τους.

Πολλοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η τηλεόραση είναι μία  «Πύλη Πληροφοριών» και τονίζουν ότι είναι σημαντικό για τους έφηβους να παρακολουθούν τηλεόραση. Πράγματι μέσω των ειδήσεων τα νέα μαθαίνονται πιο γρήγορα, ενώ ο έφηβος εμπνέεται από τις επιτυχίες αθλητών και καλλιτεχνών που προβάλλουν οι ειδήσεις. Επιπλέον παρακολουθώντας ντοκιμαντέρ ή εκπαιδευτικές εκπομπές, οι έφηβοι μπορούν να μάθουν για οποιοδήποτε θέμα τους ενδιαφέρει με πιο εύκολο τρόπο. Δελεαστικό ακούγεται επίσης το ότι οι κωμικές εκπομπές μπορούν να εξασφαλίσουν ώρες διασκέδασης για τους νέους, ενώ οι sci-fi ταινίες καλλιεργούν τη φαντασία και τη δημιουργικότητα των θεατών, πράγμα που λείπει από τα σημερινά παιδιά.

 Τι παγίδα κρύβεται όμως πίσω από το μυστηριώδες κουτί; Πρώτη και καλύτερη είναι η παραπληροφόρηση των ειδήσεων και η εκμετάλλευσή τους από τους πολιτικούς για να ανεβάσουν την επιρροή τους στο πολιτικό προσκήνιο. Οι έφηβοι παρακολουθώντας τηλεόραση γίνονται μιμητές πράξεων των προτύπων που βλέπουν στην τηλεόραση, τα οποία πρότυπα έχουν συνήθως βίαιη ή ακατάλληλη συμπεριφορά. Κι ενώ παρακολουθούν όλα αυτά για πολλές ώρες προκαλούνται προβλήματα στην όραση και την υγεία τους αλλά και απομακρύνονται από τον κοινωνικό τους περίγυρο!

 Να σημειωθεί ότι ο περίφημος Αϊνστάιν, ενώ ζούσε στην εποχή της ανακάλυψης της τηλεόρασης ποτέ του δεν σπατάλησε χρόνο παρακολουθώντας τις εκπομπές της! Γι’ αυτό αν σκοπεύει κανείς να γίνει κάτι παρόμοιο, ας μην σπαταλά το χρόνο του στην τηλεόραση, παρακολουθώντας ανούσιες τηλεοπτικές εκπομπές.

Συνοψίζοντας, καταλαβαίνουμε ότι η πολύωρη παρακολούθηση τηλεόρασης προκαλεί αρκετά προβλήματα αλλά και προσφέρει λύσεις στη ζωή των εφήβων! Η σωστή επιλογή εντοπίζεται στην επιλεκτική και με μέτρο παρακολούθηση των εκπομπών εκείνων που έχουν να μας προσφέρουν πράγματα ως προς την ενημέρωση, τη μόρφωση και την ποιοτική ψυχαγωγία.

Από τη μαθήτρια του Γ2 Κουκουρδή Αναστασία

   Ένα καθημερινό, στιλάτο, διαχρονικό ένδυμα είναι το τζιν παντελόνι. Φοριέται το χειμώνα, την άνοιξη, το φθινόπωρο αλλά και το καλοκαίρι. Υπάρχει σε μπλε, μαύρο, άσπρο, κόκκινο, αλλά και σε πολλά ακόμη χρώματα. Φοριέται και σε επίσημες και σε καθημερινές εμφανίσεις. Στη δουλειά, στο σχολείο, στο κλαμπ, στο εστιατόριο από το πρωί έως το βράδυ. Υπάρχουν πολλά είδη. Όπως το σχισμένο, το ψηλόμεσο, το skinny, η καμπάνα, η βερμούδα, ο σωλήνας….Είναι ένα πολύ διαδεδομένο ρούχο το οποίο έχει μία πολύ ενδιαφέρουσα, περίεργη και παλιά ιστορία.

   Το 1850 ο Levi Strauss ένας εικοσάχρονος βαυαρός μετανάστης, ξεκίνησε από την Νέα Υόρκη με προορισμό την Καλιφόρνια. Ακολουθούσε το ρεύμα των χρυσοθήρων και πουλούσε ανθεκτικό καραβόπανο για την κατασκευή σκηνών και σκεπάστρων. Το καραβόπανο αυτό είχε χρησιμοποιήσει και ο Χριστόφορος Κολόμβος  για να κατασκευάσει τα πανιά στις καραβέλες, τα πλοία με τα οποία  έφτασε το 1492 στο Νέο Κόσμο.. Αυτό που όμως ήταν αναγκαίο και έλειπε από τους χρυσοθήρες ήταν ανθεκτικά ρούχα, έτοιμα να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της άγριας Δύσης. Έτσι ο πολυμήχανος νεαρός Strauss σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το ύφασμα για να φτιάξει παντελόνια.

Αρχικά οι χρυσοθήρες άρχισαν να φορούν τα μπεζ αυτά ανθεκτικά παντελόνια. Σύντομα όμως αντιμετώπισαν κάποια προβλήματα. Το σκληρό υλικό τους προκάλεσε διάφορους ερεθισμούς και έτσι ο Strauss  αντικατέστησε το ύφασμα με γαλλικό βαμβακερό το οποίο ονομαζόταν ντένιμ. Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα ήταν οι τσέπες οι οποίες σκίζονταν εύκολα. Έτσι ένας Λετονός ράφτης και πελάτης του Strauss βρήκε ένα έξυπνο τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος. Ενσωμάτωσε λοιπόν τις μεταλλικές κόπιτσες. Το πείραμα πέτυχε και οι δύο έμποροι κατοχύρωσαν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τη «νέα μορφή παντελονιών εργασίας» το 1873.Το τελευταίο πρόβλημα ήταν το μπεζ χρώμα που λερώνονταν εύκολα. Έτσι το άλλαξαν και το έκαναν μπλε.

   Το πρώτο τζιν παντελόνι φημολογείται ότι πωλήθηκε το 1874, στην τιμή των 13 δολαρίων η δωδεκάδα. Ο κωδικός 501 υπήρχε ήδη στα πρώτα τζιν που κυκλοφόρησαν στο εμπόριο ενώ η δερμάτινη ετικέτα στο πίσω μέρος που απεικονίζει δύο άλογα να τραβούν ένα παντελόνι -σύμβολο του πόσο ανθεκτικά ήταν τα Levi’s προϊόντα- προστέθηκε το 1886.

   Μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο ήταν γνωστό σαν παντελόνι εργασίας. Στην δεκαετία του 50’ όμως η επανάσταση των νέων ενάντια  στο κοινωνικό κατεστημένο της εποχής είχε ως αποτέλεσμα τη μαζική διάδοσή του.

   Στην σημερινή εποχή δεν λείπει από καμία ντουλάπα.  Έχει απήχηση σε όλες τις ηλικίες,   είναι άνετο, εύχρηστο και προσιτό.

   Είναι το μόνο ρούχο που είναι πάντα στη μόδα!

https://www.sansimera.gr/articles/100

Από την Αναστασία-Βέρα Κουκουρδή, μαθήτρια του Β2

Από πολύ μικρή ηλικία στην καθημερινή μας ζωή γνωρίζουμε κάποια άτομα τα οποία αποκαλούμε φίλους. Γνωστοί θα περάσουν αρκετοί από την ζωή μας αλλά ελάχιστοι θα είναι αυτοί που θα μπορούμε να τους εμπιστευτούμε και να τους αποκαλέσουμε φίλους.

 Ένας πραγματικός φίλος θα πρέπει να σέβεται τον χαρακτήρα σου, την διαφορετικότητα σου, χωρίς να προσπαθεί να σε αλλάξει. Δηλαδή θα σε δέχεται, θα σε εκτιμά και θα αγαπά τις ιδιαιτερότητες σου, αφού άλλωστε για αυτές σε διάλεξε. Επίσης θα σε ακούει, θα σε συμβουλεύει, θα σε προστατεύει. Δηλαδή θα ακούει τα προβλήματά σου και θα σου προτείνει λύσεις. Ακόμη, θα είναι δίπλα σου και ας βρίσκεται μακριά σου. Δηλαδή θα τρέχει πάντα για εσένα και αν δεν μπορέσει να είναι μαζί σου σε κάποια δύσκολη στιγμή θα βρει κάποιον άλλο τρόπο. Θα πρέπει να είναι ειλικρινής και να σου επισημάνει τα λάθη σου για να γίνεις καλύτερος. Ο πραγματικός φίλος θα προσπαθεί να σε εξελίξει και να μην σε κρατάει πίσω από ζήλια, από πονηριά ή για το όφελος του. Θα θέλει να προχωράς και να έχεις πάντα επιτυχίες στην ζωή σου. Επιπλέον ένας φίλος θα κάνει ουσιαστικές συζητήσεις μαζί σου και θα σε έχει ανάγκη όχι μόνο στις δύσκολες στιγμές αλλά και στις μικρές χαρές της καθημερινότητας. Θα σε αγαπά, θα σε υπερασπίζεται, θα σε στηρίζει, θα σε καταλαβαίνει και τέλος όταν θα περνάς κάποιες δύσκολες φάσεις που θα πιστεύεις ότι δεν αξίζεις και όταν θα πέφτει η αυτοπεποίθησή σου, θα σου θυμίζει ότι είσαι σημαντικός …

Συνοψίζοντας, αν δεν έχεις φίλους είσαι μόνος. Όπως λέει ένα ρητό «το να περπατάς με φίλους στο σκοτάδι είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στον ήλιο». Κανένας δεν μπορεί να αποδώσει σε λίγες γραμμές την λέξη φιλία. Μόνο με ένα πραγματικό φίλο καταλαβαίνει κάποιος τη σημασία της λέξης…

Η πρώτη μέρα στο σχολείο αποτελεί για τα παιδιά μια εμπειρία ευχάριστη ή δυσάρεστη, κι άλλοτε γλυκιά και πικρή μαζί. Αυτή η εμπειρία αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα όταν συνοδεύεται από τη μετάβαση από τη μια βαθμίδα εκπαίδευσης στην επόμενη. Πώς βιώνουν οι μικροί μαθητές του Δημοτικού σχολείου την είσοδό τους στο Γυμνάσιο; Δυο μαθήτριες της Α΄ τάξης αφηγούνται:

  Ήταν Δευτέρα πρωί και η καινούρια σχολική χρονιά με έβρισκε επιτέλους να φοιτώ στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου. Το προηγούμενο βράδυ δεν κατάφερα να κοιμηθώ, παρά μόνο λίγες ώρες, αφού στο μυαλό μου γύριζε διαρκώς η ιδέα της πρωτόγνωρης εμπειρίας του Γυμνασίου. Καθώς έμπαινα στο σχολικό προαύλιο η  καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και με κυρίευσε η περιέργεια αλλά και ο φόβος, αφού για πρώτη φορά θα βρισκόμουν μακριά από το σχολείο που είχα περάσει τα προηγούμενα έξι χρόνια της ζωής μου.

  Για καλή μου τύχη βρίσκω τη φίλη μου την Κατερίνα να κοιτάζει κι αυτή γύρω της σα χαμένη! Ύστερα από λίγη ώρα το κουδούνι χτύπησε κι αμέσως στοιχηθήκαμε σε γραμμές. Μετά τον καθιερωμένο αγιασμό ακούστηκε η φωνή του γυμνασιάρχη που έκανε διάφορες ανακοινώσεις και συστάσεις. Στη συνέχεια καλωσόρισε τους μαθητές της πρώτης τάξης, μας ευχήθηκε «καλή πρόοδο» και μας ενημέρωσε για το νέο μας σχολικό περιβάλλον. Αφού ολοκλήρωσε, μας χώρισαν με αλφαβητική σειρά στις αίθουσες και αμέσως μετά μας μοίρασαν τα καινούρια μας βιβλία. Δύο σακούλες, 31 βιβλία! Όταν τα είδα ξαφνιάστηκα! Τι είναι τα Αρχαία Ελληνικά Κείμενα από μετάφραση; Tι είναι η Νεοελληνική Λογοτεχνία; Τι είναι η Τεχνολογία; Σκέφτηκα ότι ίσως μου λύνονταν οι απορίες την επόμενη μέρα που θα ξεκινούσαν τα μαθήματα…

(Μπεΐνογλου Ιωάννα τμήμα Α2)

 Πάντα θα θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στο γυμνάσιο. Θα τη θυμάμαι, γιατί πάντα φοβόμουν ότι θα έρθει! Από μικρή πήγαινα με κάποιους φίλους μου το καλοκαίρι και παίζαμε στο προαύλιο του γυμνασίου. Πάντα με τρόμαζε αυτό το μέρος! Το μεγάλο κτίριο, η τεράστια και γεμάτη δέντρα αυλή, όλα! Το γεγονός ότι η αυλή είχε πολλά δέντρα, άρα και πολλή σκιά με φόβιζε πάρα πολύ! Ήταν για μένα το πιο σκοτεινό και τρομακτικό μέρος που είχα πάει. Όμως σκεφτόμουν ότι είχα ακόμη αρκετό καιρό μέχρι το γυμνάσιο κι αυτό με παρηγορούσε.

  Κι έφτασε η έκτη δημοτικού! Όλη τη χρονιά σκεφτόμουν πώς θα «επιβιώσω» του χρόνου!

  Πέρασε το καλοκαίρι και ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα για τη «μεγάλη μέρα». Όταν πήγα στον αγιασμό, μου κόπηκαν τα γόνατα! Ήταν όλοι τους μεγαλύτεροί μου και θα μου φέρονταν σα να είμαι μωρό! Δεν ήξερα τι να κάνω! Ήθελα τόσο να φύγω από εκεί τρέχοντας, αλλά ήταν αδύνατο!

  Είχα ηρεμήσει κάπως, μέχρι που μας φώναξαν να μαζευτούμε. Εκεί με έπιασε μια πολύ έντονη ταχυπαλμία και με έλουσε κρύος ιδρώτας! Έβλεπα τα παιδιά που ήταν μεγαλύτερα και ίδρωνα, έβλεπα τους καθηγητές να μας κοιτάζουν με εκείνο το αυστηρό βλέμμα σα να έλεγαν: « Δε θα μπούμε μέσα; Έχει να γίνει της τρελής! Από δω και πέρα ξεχάστε ότι είστε παιδιά και μπείτε στο ρόλο των στρατιωτών του ελληνικού πεζικού!» και έτρεμα! Ποτέ δε μου έλειψε περισσότερο ο κύριος Μιχάλης, ο δάσκαλός μου στο δημοτικό!

  Μόλις τελειώσαμε έτρεξα αμέσως στο παλιό μου σχολείο και όταν μπήκα μέσα ένιωσα σα να μην είχα φύγει ποτέ από εκεί. Όταν είδα τους παλιούς μου δασκάλους, ήθελα να βάλω τα κλάματα. Είχαν αλλάξει πολύ και μου είχαν λείψει απίστευτα! Άραγε θα νιώσω ποτέ το ίδιο και για το νέο μου σχολείο;

  Αυτή τη μέρα δεν υπάρχει περίπτωση να την ξεχάσω ποτέ!

(Χριστοφορίδου Μαρία τμήμα Α2)