Της Καστανάκη Μαρίας-Αγγελικής

Τα τρία σκιουράκια

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα δάσος μακρινό είχε φτιάξει τη φωλίτσα της μια χαρωπή και καλόκαρδη σκιουρίνα μαζί με τα τρία παιδιά της. Ήταν όμως η καημένη πολύ προβληματισμένη για τις αταξίες και τις ανοησίες τους. Φυσικά δεν τολμούσε να απομακρυνθεί από το σπίτι της επειδή έτρεμε να τα αφήσει μόνα τους. Τα συμβούλευε από το πρωί ως το βράδυ πώς να βρίσκουν την τροφή τους και να προστατεύονται από τα άγρια ζώα και τους κινδύνους του δάσους. Ήρθε η εποχή που τα σκιουράκια έπρεπε να μαζεύουν σπόρους και ρίζες για να τραφούν. Τα συμβούλευε να προσέχουν το ένα το άλλο και να μένουν μακριά από το ορμητικό ποτάμι.

Μια μέρα τα έστειλε στο δάσος για σπόρους. Στη διαδρομή άρχισαν τα πειράγματα μεταξύ τους με αποτέλεσμα το μικρότερο από αυτά, ο Κοκίτος, να βρεθεί μέσα στα παγωμένα νερά. Ο θόρυβος ήταν τόσο δυνατός που και τα πουλάκια του δάσους παραξενεύτηκαν βλέποντας το να πλατσουρίζει για να σωθεί. Ο Πίου και ο Χαν αγχωμένα άρχισαν να φωνάζουν για βοήθεια. Τότε η κυρία Κουκουβάγια έτρεξε να βοηθήσει και είπε: «Ρίξτε τον κορμό του δέντρου μέσα για να τον πιάσει ο αδερφός σας». Λέγοντας αυτό πέταξε μακριά για να ειδοποιήσει τη μητέρα τους. Παρόλο που ο τεράστιος πεσμένος κορμός επέπλεε μέσα στα γάργαρα νερά του ποταμού ο μικρός Κοκίτος δεν κατάφερε να τον φτάσει.

Ξαφνικά η πονηρή αλεπού πλησίασε τα δυο τρομαγμένα σκιουράκια και τους πρότεινε να ανεβούν στον πλάτανο και με τη βοήθεια των κλαδιών να μπορέσουν να σώσουν τον αδερφό τους. Όμως όση δύναμη κι αν έβαζαν δεν έγινε τίποτε. Ο πλάτανος δεν κουνήθηκε καθόλου και ο Κοκίτος ήταν ακόμα μέσα στο βαθύ ποτάμι. Κάποια στιγμή σε μια άκρη του ποταμού όπου μια οικογένεια βατράχων πλατσούριζαν χαρούμενοι, άκουσαν φωνές. Ο μπαμπάς βάτραχος κολύμπησε γρήγορα να βοηθήσει το σκιουράκι, προσπάθησε να το σηκώσει, αλλά μάταια… Δεν ήταν αρκετά δυνατός.

Τελικά τη λύση την έδωσε ο γερο-βάτραχος. Πήγε κοντά στο τρομαγμένο σκιουράκι , το εμψύχωσε και του είπε να  κρατηθεί στην επιφάνεια του νερού λίγο ακόμη, γιατί παρακάτω θα συναντούσε έναν τεράστιο βράχο που θα τον έσωζε. Έτσι κι έγινε. Ο μικρός μας φίλος δράττοντας την ευκαιρία γραπώθηκε στον τεράστιο βράχο, αλλά πιάστηκε το πόδι του ανάμεσα σε ένα κενό που υπήρχε. Εκείνη τη στιγμή ήρθε η μαμά σκιουρίνα και με γρήγορες κινήσεις έπιασε το μικρό της προσπαθώντας να το σηκώσει, αλλά μάταια.

Τότε ήρθε η κυρία Κουκουβάγια, ο κύριος Βάτραχος, η πονηρή Αλεπού και ο παππούς βάτραχος και όλοι μαζί έβγαλαν τον Κοκίτο έξω. Τα βατραχάκια άρχισαν να χειροκροτούν για το κατόρθωμά τους και όλοι μπήκαν σε μια μεγάλη αγκαλια. Ο Κοκίτος, ο Πιου και ο Χαν υποσχέθηκαν πως δεν θα ξανακάνουν ζαβολιές. Κι εμείς ήμασταν καλά παιδιά, αλλά από τότε εκείνα ήταν ακόμη καλύτερα.