Της Κωνσταντίνας Κωνσταντινίδου, μαθήτριας του Α1

Το ποδήλατο αποτελεί ένα ιδιαίτερα διαδεδομένο μεταφορικό μέσο. Ο αριθμός των ποδηλάτων του πλανήτη στις μέρες μας υπολογίζεται ότι ξεπερνά το ένα δισεκατομμύριο. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ποδηλάτου αποτελεί η δυνατότητα του να ανταποκρίνεται σε αρκετά διαφορετικές απαιτήσεις, όπως είναι η μετακίνηση, η άθληση και η ψυχαγωγία.

Τα οφέλη του ποδηλάτου στην υγεία

Όλοι πάνω κάτω γνωρίζουμε ότι το να ποδηλατείς είναι μία άσκηση που κάνει καλό στην υγεία. Ίσως όμως δεν ξέρουμε ότι οι ευεργετικές επιδράσεις του πεταλιού για την υγεία και τον οργανισμό είναι πάρα πολλές. Όπως τονίζουν οι επιστήμονες μερικές ώρες ποδήλατο την εβδομάδα μπορούν να μας προσφέρουν πολλαπλά οφέλη.

Ποδηλατώντας, ενισχύουμε και βελτιώνουμε το μυοσκελετικό αλλά και το καρδιοαναπνευστικό μας σύστημα, έχουμε ψυχολογική ηρεμία, καταπολεμούμε τις αϋπνίες και μπορούμε να χάσουμε περιττά κιλά γρήγορα και ανώδυνα καθώς μειώνονται το σωματικό λίπος και η χοληστερόλη αλλά και να γυμνάσουμε τους μυς των ποδιών.

   Όπως εξηγούν προπονητές και αθλητές η σωστή ποδηλασία μπορεί να μας βοηθήσει στο να αναπτύξουμε και να διατηρήσουμε ένα υγιές και καλογυμνασμένο σώμα, χωρίς να κινδυνεύουμε ιδιαίτερα από τραυματισμούς αφού το σώμα δεν καταπονείται. Έρευνες έχουν δείξει ότι βελτιώνοντας τη φυσική μας κατάσταση, και κατ’ επέκταση ενισχύοντας το ανοσοποιητικό μας σύστημα, βοηθάμε τον οργανισμό μας να καταπολεμήσει τις ιογενείς ασθένειες και συμβάλλουμε στην ενίσχυση της οστικής μας πυκνότητας, αποφεύγοντας τη μελλοντική εμφάνιση οστεοπόρωσης και μειώνοντας σημαντικά τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του παχέος εντέρου και του μαστού. Επίσης, μέσω της ποδηλασίας, βελτιώνεται η οξυγόνωση, καθώς και η κυκλοφορία του αίματος.

Χάρη στα οφέλη του ποδηλάτου τρέχουμε λιγότερο στους γιατρούς και κάνουμε και καλό στο περιβάλλον. Μία μελέτη έδειξε ότι ακόμα και σε συνθήκες κυκλοφορίας σε μεγάλη πόλη (καυσαέρια, μποτιλιάρισμα) η συγκέντρωση μονοξειδίου του άνθρακα στο αίμα των ποδηλατιστών ήταν 10 φορές μικρότερη απ’ ότι σε επιβάτες και οδηγούς αυτοκινήτων. Το πιο σημαντικό, όμως, όφελος της ποδηλασίας και της άσκησης γενικότερα, είναι ότι αυξάνει τη μακροζωία και βελτιώνει την ποιότητα ζωής.

   Επίσης η ποδηλασία αποτελεί έναν πολύ καλό τρόπο καύσης θερμίδων.

Ανά κιλό σωματικού βάρους και ανά λεπτό καίτε από 0,05 έως 0,133 θερμίδες (ανάλογα με την ένταση, δηλαδή την ταχύτητα και την κλίση). Για παράδειγμα, ένα άτομο 70 κιλών, ποδηλατώντας με μέτρια ένταση, σε μισή ώρα θα κάψει 192 θερμίδες.

Αυτό σημαίνει ότι για παράδειγμα ένας/μια ποδηλάτης/τισσα μπορεί να κάψει αρκετές θερμίδες μόνο και μόνο αν κάνει ποδήλατο. Όσο πιο γρήγορα ποδηλατούμε τόσο περισσότερες θερμίδες καίμε.

   Πέρα από τη σωματική υγεία η ποδηλασία βελτιώνει σημαντικά και την ψυχική μας υγεία γιατί προσφέρει ψυχαγωγία καθώς είναι ευχάριστη δραστηριότητα και έχει ιδιαίτερα χαλαρωτική επίδραση λόγω της ομοιόμορφης, κυκλικής κίνησης που σταθεροποιεί τις σωματικές και συναισθηματικές λειτουργίες του οργανισμού. Αυτό μειώνει το άγχος, την κατάθλιψη και άλλα ψυχολογικά προβλήματα. Ειδικότερα στην περίοδο κρίσης που διανύουμε, η οικονομική λύση του ποδηλάτου φαίνεται πως έχει διπλά θετική επίδραση στην ψυχολογία μας.

Ποδήλατο και περιβάλλον

Το ποδήλατο σέβεται το περιβάλλον, τον πλανήτη, τον άνθρωπο, τη ζωή και τις γενιές που ακολουθούν. Δεν εκπέμπει ατμοσφαιρικούς ρύπους, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς που μολύνουν και ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα και δεν έχει κινητήρα, ενώ όλα τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς καταναλώνουν υπερβολικό οξυγόνο για τις καύσεις των κινητήρων τους. Το ποδήλατο είναι αθόρυβο και κάνει τις πόλεις πιο ήσυχες και ανθρώπινες και είναι καθαρό, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς που αφήνουν υπολείμματα καύσης στο δρόμο όπως υγρά φρένων κ.ά. Το ποδήλατο δεν επιτρέπει στον οδηγό του να πετάει απορρίμματα (ανοίγοντας το παράθυρο) αφού η πρόσβαση στον πλησιέστερο κάδο απορριμμάτων είναι άμεση. Είναι πολιτισμένο μειώνει την φθορά των δρόμων, δεν προκαλεί οπτική και αισθητική ρύπανση, συμβάλλει σε ένα περιβάλλον πιο όμορφο και μειώνει την ανάγκη για περισσότερο μπετόν και άσφαλτο, ενώ όλα τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς προκαλούν ασφυξία, υποθάλπουν την άναρχη οικοδόμηση της πόλης και την άναρχη επέκταση των προαστίων. Το ποδήλατο χρησιμοποιεί ως καύσιμο την τροφή που είναι η πιο ανακυκλώσιμη μορφή ενέργειας στον πλανήτη, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς που σπαταλούν ενέργεια και εξαντλούν τους ενεργειακούς πόρους.

Καταλαμβάνει λιγότερο χώρο και είναι πολύ πιο εύκολα ανακυκλώσιμο, οικολογικό και συμβάλλει στην αποκατάσταση της οικολογικής ισορροπίας του πλανήτη. Το ποδήλατο είναι το πιο φιλικό μέσο μεταφοράς για το περιβάλλον και τον άνθρωπο. Με αυτό χαρίζουμε ποιότητα και ζωή στη ζωή μας αλλά και ζωή στο περιβάλλον.

Τύποι ποδηλάτων

Το αγωνιστικό ποδήλατο: Είναι εκείνο με το λεπτό, γυριστό τιμόνι και τα λεπτά λάστιχα.

Το ποδήλατο πόλης: Είναι όμοιο με αυτό του βουνού αλλά με λεπτότερες ρόδες και λάστιχα, έτσι ώστε η μετακίνησή να είναι πιο άνετη και γρηγορότερη.

Το ποδήλατο βουνού (MTB,DH, 4X, Marathon, Slopstyle, Freeride): Είναι κατάλληλο για δύσβατους χωματόδρομους με πολλά κατηφορικά σημεία, διότι έχει λάστιχα “τρακτερωτά”. 

Το ποδήλατο BMX (πρόκειται για συντομογραφία του αγγλικού όρου “bicycle motocross’).

Το ποδήλατο ταξιδιού. 

To ποδήλατο τουρισμού μακρινών αποστάσεων.

Το αναδιπλούμενο (σπαστό) ποδήλατο πόλης: Είναι γνωστό για την εύκολη μεταφορά του, μιας και είναι πτυσσόμενο.

Το ηλεκτρικό ποδήλατο: Είναι ένα ποδήλατο με μπαταρία, η οποία τροφοδοτεί τον ηλεκτροκινητήρα που βρίσκεται συνήθως στον μπροστινό τροχό.

Το ποδήλατο δρόμου: Είναι ελαφρύ, με λεπτούς σωλήνες, λάστιχα και ρόδες, που προσφέρουν ταχύτητα και άνεση. Ενδείκνυται για αρκετά έμπειρους ποδηλάτες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την ποδηλασία ως μέσω άθλησης και βελτίωσης της φυσικής τους κατάστασης.

Το ποδήλατο trekking: Αυτού του είδους τα ποδήλατα συνήθως είναι εξοπλισμένα με τροχούς ίδιων διαστάσεων με αυτούς των αγωνιστικών ποδηλάτων και λάστιχα που στην εξωτερική τους πλευρά έχουν προεξοχές για ποδηλασία σε χωματόδρομο, ενώ στο κέντρο τους είναι λεία, χωρίς πέλμα.

Οι καλύτερες διαδρομές για ποδηλασία

Οι καλύτερες διαδρομές για ποδηλασία είναι διαφορετικές, για κάθε γούστο. Συνήθως είναι διαδρομές χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες.  Μπορεί κανείς εύκολα να αθληθεί στο βουνό, αναπνέοντας καθαρό αέρα και ανακαλύπτοντας όμορφες περιοχές που είναι προσβάσιμες μόνο με το ποδήλατο. Επίσης άλλα μέρη όπου μπορούμε να κάνουμε ποδήλατο είναι: σε ποδηλατόδρομους, γήπεδα, αλάνες, δρόμους χωρίς πολύ κίνηση κ.ά.

Είναι μέρη όπου θα κάνουν τη βόλτα μας πιο ξεκούραστη.

Αδιαμφισβήτητα το ποδήλατο είναι το πλέον εύχρηστο και βολικό μέσο μεταφοράς για την κάλυψη μικρών αποστάσεων, είναι το φιλικότερο για το περιβάλλον, βοηθά στην υγεία μας και είναι το πιο οικονομικό.

Καλές βόλτες!

Πηγές:

http://el.wikipedia.org

http://www.tanea.gr

http://podilatakias.blogspot.gr

http://www.zougla.gr

http://www.vita.gr

http://www.podilato.eu

http://yre-connect.com

Σας ενημερώνουμε ότι τα  σχολεία που υλοποιούν προγράμματα Αγωγής Υγείας ή Αγωγής Καταναλωτή πρέπει να υποβάλλουν δαπάνη εξόδων ή  υπερωριακής αποζημίωσης των συναδέλφων που εργάστηκαν.

Τα δικαιολογητικά που  πρέπει να συνοδεύουν τις αντίστοιχες δαπάνες είναι τα παρακάτω:

( Παρακαλούμε τους εκπαιδευτικούς που υλοποιούν προγράμματα Αγωγής Υγείας και Αγωγής Καταναλωτή  να ακολουθούν αυστηρά  την διαδικασία υποβολής μιας δαπάνης , έχοντας υπ΄ όψη τους ότι ο θεσμός που εφαρμόζουν είναι σχετικά καινούργιος για τις Δημόσιες υπηρεσίες και κατά συνέπεια πρέπει να πείθουν με παραστατικά τόσο για την σημασία όσο και για  την  υλοποίηση του προγράμματος

Της Ευρυάνθης Μαραντίδου, μαθήτριας της Γ” τάξης

Από τις Άννα Μητσάνη (Γ’), Ελένη Μούγιου (Α’) και Κωνσταντίνα Τάτου (Γ’)

Ο αθλητισμός είναι η συστηματική σωματική καλλιέργεια και δράση με συγκεκριμένο τρόπο, ειδική μεθοδολογία και παιδαγωγική με σκοπό την ύψιστη σωματική απόδοση, ως επίδοση σε αθλητικούς αγώνες, στο αθλητικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Παράλληλα ο αθλητισμός είναι ένας κοινωνικός θεσμός ο οποίος αντικατοπτρίζει τη δεδομένη κοινωνία και τον πολιτισμό της. Για παράδειγμα στην Αρχαία Ελλάδα, ο αθλητισμός στην Αθήνα θεωρούταν κοινωνικό και πολιτισμικό αγαθό και είχε παιδαγωγικό χαρακτήρα, ενώ αντίθετα στην Σπάρτη ο αθλητισμός χρησιμοποιούταν για την στρατιωτική εκπαίδευση. Ωστόσο σημαντική είναι η στρωματική διάσταση του αθλητισμού στο πέρασμα του χρόνου. Η γενική τάση ήταν ιδίως τον 18ο και 19ο αιώνα τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα να ασχολούνται με τα «λαϊκά παιχνίδια» όπως το ποδόσφαιρο, ενώ τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα με τα «ευγενή αθλήματα» όπως ήταν η ιππασία και η ξιφασκία.

Εντούτοις πρέπει να διαχωριστεί η έννοια της άθλησης από την έννοια της άσκησης. Η άσκηση γίνεται άθληση, όταν αποκτάει ανταγωνιστικό χαρακτήρα, για παράδειγμα ένας που τρέχει στο δρόμο κάνει άσκηση, ωστόσο εάν έχει κάποιον αντίπαλο, ώστε για το ποιος θα τερματίσει πρώτος ή ακόμα και αν ανταγωνίζεται τον ίδιο του τον εαυτό, με το χρονόμετρο κάνει άθληση. Επίσης πρέπει να προστεθεί και η έννοια, της κίνησης.

Ιστορική αναδρομή

Η λέξη αθλητισμός ως έννοια διαμορφώθηκε στους μετά-ομηρικούς χρόνους, καθώς η λέξη αυτή δεν συναντάται ούτε στην Οδύσσεια ούτε στην Ιλιάδα. Πιθανότατα, η έννοια διαμορφώθηκε με την καθιέρωση των ιερών αγώνων (Ολυμπιακοί αγώνες στην αρχαιότητα Ολύμπια εν Δίω, Πύθια, Νέμεα, Ίσθμια κατά τον 8ο αιώνα π.Χ.)  Ο αθλητισμός υπό αυτήν την μορφή είναι καθαρά αγωνιστικός κάτι βέβαια που αλλάζει με την πάροδο του χρόνου και την κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων το 392/93 μ.Χ. από τον Θεοδόσιο Α’. Ο αθλητισμός θα επανεμφανιστεί αργότερα στις αρχές του 19ου αιώνα στη Μεγάλη Βρετανία ως σπορ (sport). Εντούτοις, η λέξη σπορ είναι γαλλική και χρονολογείται από την εποχή του Μεσαίωνα. Ήταν ταυτόσημη με το παιχνίδι και τη διασκέδαση.

Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι καθιέρωσαν πρώτοι τους αγώνες δρόμου, βάδην και την πάλη, περίπου την 3η χιλιετία π.Χ. Η Ελλάδα όμως στάθηκε η αληθινή κοιτίδα του αθλητισμού, γιατί εκεί ο αθλητισμός πήρε τη μορφή του ελεύθερου ανταγωνισμού και της ευγενούς άμιλλας. Στην Αρχαιότητα, ιεροί αγώνες θεωρούνταν μόνο οι στεφανίτες, οι αγώνες δηλαδή που είχαν ως έπαθλο τον κότινο. Χαρακτηριστική είναι η φράση του γιου του Πέρση πολέμαρχου Αρτάβανου, Τριταντέχμη που παρατήρησε ότι ακόμα και αν οι Έλληνες είχαν ηττηθεί από τους Πέρσες, δεν παρέλειπαν να μην διοργανώσουν τους Ζ” Ολυμπιακούς Αγώνες.  

Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν το 776 π.Χ., για να κατευνάσουν οι Έλληνες την οργή των θεών και να τους ευχαριστήσουν για τις ευεργεσίες τους. Για τη λαϊκή αντίληψη, με τους αγώνες αυτούς θα κέρδιζαν την εύνοια των θεών. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ετελούντο κάθε τέσσερα χρόνια στον ιερό χώρο της Ολυμπίας. Ο αθλητής που κέρδιζε στους Ολυμπιακούς Αγώνες στεφανώνονταν με το στεφάνι της αγριελιάς, γύριζε θριαμβευτής στην πατρίδα του και οι συμπατριώτες του γκρέμιζαν σ” ένα σημείο τα τείχη της πόλης, για να περάσει από κει ο νικητής -ενέργεια καθαρά συμβολική- που σήμαινε πως η πόλη που αναδείκνυε Ολυμπιονίκες δεν είχε ανάγκη από τείχη για να προασπίσει την ασφάλειά της.

Από τον 4ο αιώνα π.Χ. και κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι αθλητικοί αγώνες εκφυλίστηκαν και μεταβλήθηκαν σε αιματηρούς αγώνες του Ρωμαϊκού Ιπποδρόμου. Οι αγώνες αυτοί ήταν αιματηρές συγκρούσεις μονομάχων, που τους έφερναν αντιμέτωπους μέσα σε τεράστια στάδια.

Ακολουθεί μία εποχή, μετά τον 8ο αι. μ.Χ., όπου ο αθλητισμός ήταν μόνο για τους ευγενείς. Το πιο σημαντικό άθλημα ήταν οι έφιπποι ιπποτικοί αγώνες μέχρι θανάτου. Οι αντίπαλοι, χωρισμένοι σε δύο ομάδες, ρίχνονταν καταπάνω ο ένας στον άλλον, χωρίς να τηρούν κανένα αγωνιστικό νόμο ή κανόνα.

Τον 12ο αιώνα, οι άνθρωποι άρχισαν να αγωνίζονται μεταξύ τους με πιο ειρηνικό τρόπο. Πετούσαν μεγάλες σφαίρες, όπως ρίχνουν σήμερα βάρη. Οι σφαίρες που πετούσαν ήταν από στουπί, τυλιγμένες με δέρμα προβάτου, και τις έριχναν πάνω στον τοίχο. Στην αρχή τις πετούσαν με γυμνό χέρι, σιγά-σιγά όμως η σφαίρα αυτή άλλαξε μορφή. Από τον 16ο αιώνα, όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι ρακέτες, οι πρωτόγονες εκείνες σφαίρες αποτέλεσαν τις σύγχρονες μπάλες της αντισφαίρισης.

Από τον 20ο αιώνα, ο αθλητισμός πήρε διαστάσεις οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές. Δημιουργήθηκαν κανόνες και κανονισμοί για τα αθλήματα, οι φάσεις των αγωνισμάτων, καθώς και οι εξειδικεύσεις στον τομέα του αθλητισμού. Τα ΜΜΕ είναι σαφώς ο μοχλός για την παγκοσμιοποίηση του αθλητισμού, ενός προϊόντος μοναδικού καθώς μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους ανεξαρτήτως διακρίσεων. Με την σύσφιξη των διεθνών σχέσεων, αυξάνεται ο αριθμός των αθλητών και των αθλουμένων, δημιουργούνται νέοι κυβερνητικοί και μη οργανισμοί, ενώ βελτιώνονται και οι αθλητικοί αγώνες. Οι αθλητικοί οργανισμοί μπορούν να διακριθούν στα Σωματεία, στις Αθλητικές Ανώνυμες Εταιρείες, στις ομοσπονδίες, στα τμήματα αμειβομένων αθλητών, στη Εθνική Ολυμπιακή Επιτροπή, στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, καθώς και στους συνδέσμους προπονητών, διαιτητών και κριτών.

Πηγή: http://el.wikipedia.org/

Της Κατερίνας Παρτσανάκη, μαθήτριας του Β2

Αν επιχειρήσουμε να συγκρίνουμε τους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες με τους σύγχρονους θα διαπιστώσουμε ότι οι διαφορές είναι περισσότερες από τις ομοιότητες! Παρακάτω γίνεται μια προσπάθεια καταγραφής των διαφορών μεταξύ αρχαίων και σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων:

• Οι Ολυμπιακοί αγώνες γίνονταν μόνο στην Ολυμπία κάθε τέσσερα χρόνια, ενώ σήμερα γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια αλλά σε διαφορετικό κράτος κάθε φορά.
• Παλιά, πριν αρχίσουν οι αγώνες, προσέφεραν θυσία στο Δία μπροστά στο άγαλμά του, ενώ σήμερα γίνεται τελετή έναρξης στο Ολυμπιακό στάδιο.
• Οι αθλητές που έπαιρναν μέρος ήταν μόνο από την Ελλάδα, ενώ σήμερα παίρνουν μέρος αθλητές από όλα τα κράτη.
• Η Ολυμπιακή φλόγα γυρνούσε σ’ όλη την Ελλάδα, ενώ σήμερα περνάει από όλα τα κράτη.
• Γινόταν εκεχειρία και σταματούσαν οι πόλεμοι, ενώ σήμερα δε σταματούν οι πόλεμοι.
• Απαγορευόταν η είσοδος στις γυναίκες, ενώ σήμερα μπορούν να παρακολουθήσουν τους αγώνες.
• Έπαιρναν μέρος μόνο άνδρες αθλητές, ενώ σήμερα παίρνουν μέρος και οι γυναίκες.
• Στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες οι αθλητές αγωνίζονταν γυμνοί.
• Οι Ολυμπιονίκες ήταν πρόσωπα σεβαστά και τους αποδίδονταν τιμές ηρώων. Και σήμερα οι ολυμπιονίκες τιμούνται και απολαμβάνουν τον έπαινο και το θαυμασμό όλων.
• Οι αθλητές έπαιρναν ως έπαθλο ένα στεφάνι ελιάς, ενώ στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες δίνονται ένα μετάλλιο, ανθοδέσμη και χρηματικό ποσό.
• Τ’ αγωνίσματα στην αρχαιότητα ήταν 6, το τρέξιμο, η πυγμαχία, η ιππασία, το πένταθλο, το παγκράτιο και η πάλη. Στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες υπάρχουν 26 αγωνίσματα κι έστω και με παραλλαγές συναντάμε τα 6 αρχαία αγωνίσματα.

Φυσικά, οι διαφορές μεταξύ των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων και των σύγχρονων δε σταματάνε στ’ αθλήματα. Υπάρχουν μεγαλύτερες και πιο έντονες διαφορές. Δύο από αυτές επισημάνθηκαν παραπάνω, όπως για παράδειγμα το ότι στην αρχαιότητα ο τόπος τέλεσης ήταν σταθερός (Ολυμπία), ενώ στους σύγχρονους κάθε φορά γίνονται σε διαφορετική χώρα.

Μία άλλη εμφανής διαφορά έχει να κάνει με τα βραβεία των νικητών. Στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες, η νίκη ήταν από μόνη της μεγάλη τιμή και ο αθλητής δεχόταν ένα στεφάνι ελιάς. Σήμερα, μία νίκη σε Ολυμπιάδα αρκεί για να σου αλλάξει τη ζωή. Εκατομμύρια χρήματα, δεκάδες εξώφυλλα, συνεντεύξεις, διαφημίσεις κι αν είσαι Έλληνας Ολυμπιονίκης παίρνεις και μία άδεια ΠΡΟΠΟ και μία θέση στον ελληνικό στρατό (τουλάχιστον μέχρι πρότινος, άτιμη κρίση…).

Οι Ολυμπιονίκες στην αρχαιότητα, αν δε σκοτώνονταν σε κάποιον πόλεμο, ζούσανε μέχρι τα γεράματά τους. Κάποιοι σύγχρονοι Ολυμπιονίκες μπορεί να πεθάνουν εντελώς ξαφνικά κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες (γιατί άραγε;) σε νέα ηλικία, λίγα χρόνια μόλις αφότου έχουν τελειώσει την καριέρα τους και τον… υγιή πρωταθλητισμό.

Οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες γίνονταν για θρησκευτικούς λόγους, προς τιμήν του Δία. Οι σύγχρονοι γίνονται προς τιμήν ενός άλλου θεού, του χρήματος. Έχουμε δει μεγάλες πολυεθνικές ν’ αποφασίζουν πού θα γίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τι ώρα θα ξεκινάνε τα “εμπορικά” αθλήματα, αθλητές που δεν περνάνε ποτέ από έλεγχο, εν ολίγοις να κάνουν το κουμάντο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τους αγώνες του πνεύματος, της αλληλεγγύης και του ευ αγωνίζεσθαι για να μην ξεχνιόμαστε…

Της Σταυρούλας Τούλιου, μαθήτριας του Β2

Του Δημήτρη Κωστινά, μαθητή του Β1

Της Σοφίας Κόζυβα, μαθήτριας του Β2