Πώς είσαι έτσι; Τι είναι αυτό που φοράς; Πού πας ετσι; Τι μαλλί είναι αυτό; Ιουυυ.. Μπλιαξξ… Γέλια, κοροϊδίες, πισώπλατα πειράγματα, σαρκαστικά αστεία. Φίλοι και μη,  εσκεμμένα ή άθελά τους, μετατρέπουν καθημερινά έναν έφηβο σε ένα χαλί, όχι μαγικό αλλά καταραμένο, όχι κόκκινο αλλά γκριζωπό, όχι καθαρό αλλα βρώμικο και ξεσκισμένο. Το πατάνε, το σκίζουν, το πετάνε, το ξανασκίζουν έως ότου να ικανοποιηθούν σιγουρεύοντας ότι είναι άχρηστο. Το χαλί έχει γίνει πια κουρέλι και ο έφηβος απελπισμένος, μίζερος, καταρρακωμένος. Για να μην γίνεις κι εσύ χαλί λοιπόν τί πρέπει να κάνεις; Να μετατρέψεις τους άλλους σε χαλιά, ή να τους πάρεις μια ζέστη αγκαλιά;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η εφηβεία είναι δύσκολη. Είναι πιο δύσκολη απ’ ότι φαινόταν. Μικρή έβλεπα την αδελφή μου και απορούσα με την συμπεριφορά της. Την μια στιγμή γεμάτη χαρά και την άλλη γεμάτη νεύρα. Εγώ τώρα περνάω τα ίδια με αυτήν. Πολλές φορές δεν ξέρω τι φταίει. Απλά όλα συμβαίνουν πολύ γρήγορα. Κανείς δεν με ρώτησε αν θέλω να μεγαλώσω. Αν θέλω να έχω ευθύνες για μένα και για τους δίπλα μου. Κανείς δεν με ρώτησε αν χόρτασα παιχνίδι! Αν χόρτασα αθώα συναισθήματα και αθώες πράξεις. Όλα αλλάζουν. Το σώμα μου, η συμπεριφορά μου,  οι γύρω μου. Έρχονται κάποιοι άνθρωποι που θα παίξουν σημαντικό ρόλο δίπλα μου, αλλά και θα φύγουν μερικοί. Ήδη έχουν φύγει πολλοί. Συγγενείς που δεν πρόλαβα να τους χορτάσω, φίλους που δεν πρόλαβα να τους πω πόσο πολύ τους αγάπησα και μέρη. Ναι μέρη. Μέρη που μικρή γνώρισες τους καλύτερους σου φίλους. Ακούγεται ανόητο αλλά αυτά τα μέρη μπορεί να είναι ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, ένα τραπέζι κάτω από ένα τεράστιο δέντρο, μερικές κερκίδες ενός θεάτρου. Όλα αυτά για μένα είναι γεμάτα συναισθήματα. Γεμάτα αναμνήσεις που τις μοιράστηκα με φίλους. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν ήθελα να γίνουν αναμνήσεις. Ήθελα να είμαι κάθε μέρα εκεί και να τις ζω! Και μερικές αναμνήσεις χάνονται, σβήνονται με τον χρόνο, ξεθωριάζουν. Όμως, θα μου πεις δεν γίνεται να μην μεγαλώσεις. Όλα αυτά είναι στη ζωή, θα έρθουν στιγμές, αναμνήσεις που θα είναι εξίσου όμορφες με τις παλιές. Πίστεψε με ,ανυπομονώ γι αυτές, γιατί γι αυτές που χάθηκαν πονώ και γι αυτές που θα έρθουν ελπίζω!

ΡΑΓΚΑΒΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ

Εικόνες ή αντικείμενα που «συναρμολογούνται» μέσω διαφόρων υλικών μπορούν να βρεθούν ήδη από τις πρωτόγονες και αρχαίες κοινωνίες μέχρι αυτή τη στιγμή, ενώ όλοι μας σε κάποια χρονική περίοδο της ζωής μας έχουμε κολλήσει φωτογραφίες τη μία δίπλα στην άλλη ή παλιά και χρησιμοποιημένα αντικείμενα πάνω σε μια οποιαδήποτε επιφάνεια.

Για ποιο λόγο λοιπόν είναι το κολάζ μια χειροτεχνία τόσο διαδεδομένη; Είναι πραγματικά τόσο εύκολο να κατασκευάσει κάποιος ένα κολάζ, και αν ναι πόσο διακριτά και ευανάγνωστα είναι τα όρια μεταξύ χειροτεχνίας και «Τέχνης» ;

Σίγουρα για κάποιον που δε γνωρίζει ή δεν έχει διδαχθεί σχέδιο, φαίνεται σαν μια εύκολη και γρήγορη λύση ή μια δημιουργική απασχόληση. Υπάρχουν κανόνες ωστόσο ακόμα και σ’ ένα έργο που αποτελείται μόνο από κομμένα ή σκισμένα χρωματιστά χαρτιά και αυτούς τους έθεσε η μοντέρνα τέχνη. Εξυψώθηκε έτσι μια διαδικασία που μέχρι τότε ήταν χειροτεχνική και «λαϊκή» και σε συνδυασμό με την πρώιμη καπιταλιστική πρόοδο των αρχών του 20^ου αιώνα και την άνοδο της αστικής ζωής, το κολάζ αποτέλεσε τη μοναδική επαναστατική διέξοδο στην αναπαράσταση της τέχνης που σημειώθηκε στον αιώνα μας. Το κολάζ έφερε το πιο δυνατό χτύπημα στην παραδοσιακή ζωγραφική.

Πρωτοπόροι και εφευρέτες, κατά μία έννοια του κολάζ, ήταν οι κυβιστές ζωγράφοι, κατά την περίοδο του Συνθετικού Κυβισμού, οι οποίοι κατασκεύαζαν έργα από «περίεργα υλικά», που γενικά θεωρούνταν χωρίς αισθητική αξία. Οι καλλιτέχνες του κυβισμού δούλευαν με γνωστά αντικείμενα στον θεατή και μια νέα εικαστική πρόταση και τεχνική εμφανίστηκε από τους Πικάσο και Μπρακ, η τεχνική του κολάζ. Το κολάζ το οποίο είναι συνδεδεμένο με τον συνθετικό κυβισμό, είχε ως στόχο του την προσέγγιση της πραγματικότητας μέσω της ταυτόχρονης απόρριψης των παραδοσιακών τρόπων σχεδίασης που έως εκείνη τη στιγμή ήταν γνωστή και έφερε ριζοσπαστικές αλλαγές στην τέχνη.

Η διαδρομή  της τέχνης του κολάζ από τον Α ́ Παγκόσμιο πόλεμο έως σήμερα, περνά μέσα από τον Κυβισμό, από τα φωτομοντάζ της ρώσικης τέχνης, από την εικαστική επανάσταση του Dada, από τον Σουρεαλισμό, από την Pop Art, από τον Νέο Ρεαλισμό και από το Décollage.

Το κολάζ, από τις αρχές του 20ου αιώνα έως σήμερα, ακολουθώντας μια πορεία ανατροπής και υπέρβασης,  δημιούργησε  μια  νέα  άποψη  για  την  ζωγραφική  και  θεωρείται,  άξια,  μέρος  της ιστορίας της παγκόσμιας τέχνης.

ΜΑΡΙΑ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Αδιαμφισβήτητα, κάθε άνθρωπος δεν αρκείται μόνο στο να επιβιώνει. Θέτει στόχους που παλεύει να τους πραγματοποιήσει, κάνει όνειρα για το πώς θέλει να ζήσει και μάχεται καθημερινά για την ζωή του. Άλλοτε αισθάνεται ευτυχισμένος ότι τα έχει καταφέρει και άλλοτε είναι δυστυχισμένος και πιστεύει πως η ζωή του δεν έχει νόημα. Ποιο είναι όμως το πραγματικό νόημα της ζωής;

Ο άνθρωπος έθεσε το θεμελιώδες αυτό ερώτημα από την στιγμή που εμφανίστηκε στην γη. Οι απαντήσεις είναι πολλές και αντικρουόμενες: κάθε άνθρωπος δίνει στην ζωή του το νόημα που αυτός προτιμά με βάση τα πιστεύω του, την ιδεολογία του και τις συνθήκες ζωής του.

Για τους χριστιανούς, η ζωή είναι το δώρο του Θεού και αυτή καταξιώνεται μέσα από το συνεχή αγώνα για την επίτευξη ευγενών στόχων. Μέσα από την ενάρετη ζωή, την φιλανθρωπία και τον αλτρουισμό θεωρούν πως ευχαριστούν τον Θεό και γίνονται παιδιά Του. Επομένως, το να αγαπά κανείς την ζωή του σημαίνει ότι αγαπά και τον ίδιο τον Θεό.

Για κάποιους άλλους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, όπως στις τριτοκοσμικές χώρες, η ικανοποίηση των βασικών αναγκών αποτελεί σκοπό της ζωής τους. Οι άνθρωποι αυτοί νιώθουν ευτυχισμένοι και ευγνώμονες όταν εξασφαλίζουν τροφή στα παιδιά τους, όταν έχουν ρούχα, όταν έχουν ένα κατάλυμα έτσι ώστε να προφυλαχθούν από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες. Στόχος τους είναι η επιβίωση και για αυτόν τον λόγο αγωνίζονται καθημερινά.

Υπάρχει όμως και μια μερίδα ανθρώπων που το νόημα της ζωής τους βρίσκεται στην επαγγελματική καταξίωση και στην απόκτηση όλο και περισσότερου υλικού πλούτου. Ο στόχος αυτών των ανθρώπων δεν είναι άλλος πέρα από την ικανοποίηση των υλικών αναγκών και την απόκτηση υλικών αγαθών. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, η αίσθηση του μέτρου χάνεται και οδηγούνται στην απληστία.

Τέλος, για κάποιους η ζωή δεν έχει σκοπό. Πιστεύουν πως υπάρχουν κατά τύχη και είτε παραμένουν απαθείς χωρίς στόχους, χωρίς όνειρα είτε θεωρούν πως αξίζει να χαίρονται μέχρι να πεθάνουν. Είναι οι άνθρωποι που ποτέ δεν πασχίζουν για τίποτα. Ζούνε μόνο στιγμές, χωρίς συνέχεια και ουσία.

Συνεπώς, το νόημα της ζωής ποικίλλει από άνθρωπο σε άνθρωπο, από μέρα σε μέρα. Το νόημα της ζωής δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, καθώς η ζωή είναι μια αξία και καθένας μέσα σε αυτήν έχει μια αποστολή να επιτελέσει. Το καθήκον καθενός είναι τόσο μοναδικό όσο η συγκεκριμένη του ευκαιρία να το φέρει εις πέρας.

ΑΓΑΘΗ ΤΑΓΑΡΗ

Όπως όλοι γνωρίζουμε τέχνη ονομάζεται η έκφραση του καλού κ του ωραίου μέσα από τη δημιουργία έργων που προκαλούν αισθητική συγκίνηση. Όμως η τέχνη εξυπηρετεί και κάποιο σκοπό. Όσον αφορά τον σκοπό της οι απόψεις διίστανται. Η μια άποψη είναι «η τέχνη για την τέχνη» ενώ η άλλη «η στρατευμένη τέχνη».

Αρχικά η «τέχνη για την τέχνη», αυτό το κίνημα υποστηρίζει την άποψη ότι η τέχνη δεν χρησιμεύει σε κάτι. Συγκεκριμένα οι οπαδοί αυτής της σχολής είναι υπέρ του αισθητισμού και της απόλαυσης των δημιουργημάτων παραμερίζοντας την σκοπιμότητα και την έκφραση της εποχής και των ιδεών του καλλιτέχνη. Έπειτα αυτό το κίνημα θεωρεί την τέχνη ως αυτόνομη αξία που δεν σχετίζεται με ωφελιμιστικές χρησιμότητες. Έχει ως στόχο την προσέγγιση  του ωραίου καθώς αναδεικνύει την πρωτοτυπία του και την μοναδικότητα του. Ισχυρίζεται λοιπόν ότι η τέχνη είναι αυτόνομη, δεν έχει κανένα χρηστικό ή κοινωνικό ρόλο και προσδοκεί την αισθητική συγκίνηση.

Από την άλλη μεριά η «στρατευμένη τέχνη» η οποία εξυπηρετεί εξωκαλλιτεχνικούς σκοπούς. Η τέχνη δηλαδή που υπηρετεί μια πολιτική, εθνική, θρησκευτική ή άλλη σκοπιμότητα. Ουσιαστικά σε αυτή τη μορφή τέχνης προβάλλονται τα ‘’πιστεύω’’ και ε  αντιλήψεις του καλλιτέχνη. Με άλλα λόγια πίσω από κάθε δημιούργημα κρύβεται ένα βαθύτερο νόημα.

Έπειτα τίθεται το εξής ερώτημα: Πρέπει να υπάρχει υπερβολική ελευθερία στην τέχνη για να αναπτυχθεί; Βασική προϋπόθεση για την δημιουργία ενός έργου τέχνης είναι η ύπαρξη ελευθερίας έκφρασης και διακίνησης ιδεών, κατ’ επέκταση ύπαρξη δημοκρατικών αρχών. Η τέχνη πρέπει να εκφράζει και τον ίδιο τον καλλιτέχνη και όχι να του επιβάλλεται κάποια άποψη που δεν τον αντιπροσωπεύει.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που δημιουργήθηκαν αξιόλογα έργα τέχνης υπό τυραννικό πολίτευμα, όπως μας έχει διδάξει η ιστορία. Σε αυτή την περίπτωση ήταν μεν δυσκολότερη η δημιουργία τους καθώς απαγορευόταν η έκφραση άποψης αντίθετη των μηνυμάτων που ήθελε να περάσει το καθεστώς, από την άλλη έχουν μεγαλύτερη αξία καθώς αντιπροσωπεύουν απόλυτα τον καλλιτέχνη.

Νικολέτα Τσούλου

Στην εποχή μας οι ρυθμοί ζωής έχουν αυξηθεί ταχύτατα και η ανάπτυξη της τεχνολογίας έχει ανάλογη πρόοδο. Συνεχώς δημιουργούνται νέες τεχνολογίες και ανακαλύπτονται νέα μέσα, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στους ανθρώπους να επικοινωνούν και να ενημερώνονται με ευκολία και ταχύτητα. Ωστόσο, είναι γνωστό ότι «ουδέν καλόν αμιγές κακού».

Αρχικά, έχουν αυξηθεί τα μέσα πληροφόρησης. Οι πληροφορίες περικλείουν διαρκώς τον σύγχρονο άνθρωπο και του «επιτίθενται» ανελέητα, χωρίς σταματημό. Ο βομβαρδισμός αυτός από νέες ιδέες και απόψεις οδηγεί το κάθε άτομο στη παθητική αφομοίωση της πληροφορίας. Ασθενεί δηλαδή η κριτική του ικανότητα και δεν είναι δε θέση να επεξεργαστεί τα μηνύματα που δέχεται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επηρεάζεται εύκολα από τα όσα συμβαίνουν και να γίνεται φερέφωνο αυτών που ασκούν την εξουσία.

Επιπλέον, είναι πολύ συχνό το φαινόμενο στην εποχή μας να εξευτελίζεται το γεγονός και τα βαθύτερα αίτιά του, δηλαδή πολλές φορές να αποσιωποιείται και να παραποιείται η αλήθεια. Οι δημοσιογράφοι υποκινούνται από προσωπικά συμφέροντα και καταπατούν τον κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας και κατά συνέπεια τα δικαιώματα των αναγνωστών. Τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας υποβαθμίζουν την ποιότητα της είδησης με σκοπό το κέρδος και παραπληροφορούν το κοινό, ώστε να ελέγχουν και να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη.

Στη συνέχεια, είναι γνωστό ότι στη σημερινή καταναλωτική κοινωνία όλοι επιζητούν το κέρδος. Έτσι και οι δημοσιογράφοι καταγράφουν ό,τι θα αποφέρει χρήματα και δύναμη. Εμπορευματοποιούν την ιδιωτική ζωή και εισβάλλουν στον προσωπικό χώρο των ανθρώπων καταπατώντας ουσιώδη δικαιώματα. Μέσω του «κίτρινου τύπου» σχολιάζουν κάθε είδους γεγονός και δημιουργούν σκάνδαλα «από το πουθενά». Με τη χρήση διαφημίσεων ωθούν τους πολίτες στην υπερκατανάλωση, αφού τους προβάλλουν διαρκώς έναν υλιστικό τρόπο ζωής και τονίζουν την αναγκαιότητα των υλικών αγαθών.

Αυτές οι αρνητικές όψεις των σύγχρονων μέσων υποβαθμίζουν το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων και αλλοιώνουν τον πολιτισμό του κάθε λαού. Με τη μείωση της αρθρογραφίας και την έλλειψη εκπαιδευτικών προγραμμάτων και εκπομπών αυξάνονται οι καταχρήσεις της εικόνας και των εκπομπών στις οποίες προβάλλονται ανούσια γεγονότα. Επιπλέον, με τη χρήση του διαδικτύου ο καθένας έχει τη δυνατότητα να δημοσιοποιήσει τη γνώμη του, η οποία πολλές φορές, αν και λανθασμένη, εξαπλώνεται και υιοθετείται από ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Παρόλα αυτά, η δημοσιογραφία και γενικότερα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αν χρησιμοποιηθούν σωστά, έχουν και θετικές επιδράσεις. Συμβάλλουν στην καλλιέργεια του πνεύματος και την εδραίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού οι πολίτες ενημερώνονται ορθά και αντικειμενικά για τα γεγονότα.

Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι στην εποχή μας τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν αναπτύξει πολλές αρνητικές πλευρές. Είναι ανάγκη να τις περιορίσουμε, μέσω της μόρφωσης τόσο των ανθρώπων όσο και των δημοσιογράφων, ώστε η κατάσταση αυτή να αλλάξει.

Κατερίνα Παϊσίου

Από την αρχαιότητα ο άνδρας κατείχε περισσότερα προνόμια και δικαιώματα από τη γυναίκα. Οι ελευθερίες και οι αρμοδιότητες της ‘ήταν πάντα περιορισμένες. Σε τι ωφέλησε όμως αυτή η άκαρπη διάκριση μεταξύ τν δύο φύλων; Η απάντηση βρίσκεται στα στερεότυπα τα οποία μαστίζουν την εξασθενημένη σημερινή κοινωνία.

Στερεότυπα, λοιπό, ονομάζονται οι προκαθορισμένες ιδέες και πεποιθήσεις που τις περισσότερες φορές υπάρχουν εις βάρος των ατόμων που χαρακτηρίζονται από ορισμένες ιδιαιτερότητες. Η πηγή προέλευσής τους όμως δεν είναι η λογική και η κριτική σκέψη αλλά αυθαίρετες απόψεις αλλά και η μισαλλοδοξία πολλών ατόμων. Κατανοητή γίνεται η απαγόρευση και η επιτακτική ανάγκη αποτροπής αυτής της κυριαρχίας στον ευάλωτο χώρο των δύο φύλων.

Όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, η εξάπλωση αυτών των ιδεών στους άνδρες ή και στις γυναίκες επιφέρει τρομακτικές συνέπειες. Αυτές δεν περιορίζονται στον ατομικό τομέα, αλλά απλώνονται σε ολόκληρη την κοινωνία, συνιστώντας μια παγκόσμια απειλή.

Σε ατομικό επίπεδο τα στερεότυπα κυριαρχούν σε ποικίλους τομείς της ζωής. Όπως είναι λογικό η υπεροχή του άνδρα, αν και υποτιθέμενη εις βάρος της γυναίκας, οδηγεί τον εσωτερικό της κόσμο σε διάλυση. Η ίδια νιώθει απομονωμένη από την κοινωνία, περιορισμένη και πνίγεται από αισθήματα μειονεξία. Ο άνδρας από την άλλη θεοποιείται και η γυναίκα, που φαινομενικά είναι ισάξια, γίνεται αντικείμενο ικανοποίησης των αναγκών του άνδρα και της οικογένειας.

Πολλές φορές η μόρφωση και οι γενικότερες εκπαιδευτικές ευκαιρίες διαχωρίζουν τα δύο φύλα. Με την μηχανική παροχή αυτών των δυνατοτήτων στους άνδρες, οι γυναίκες αφήνονται σε μια δεύτερη μοίρα, με άμεσο αποτέλεσμα τον υποδαυλισμό του μέλλοντός τους. Τέλος, φανερή συνέπεια στις μέρες μας αποτελεί η προτίμηση του άνδρα έναντι της γυναίκας στην αγορά εργασία. Αυτό συμβαίνει επειδή η υιοθέτηση της φαινομενική ανωτερότητας του άνδρα, έχει διεισδύσει σε κάθε τομέα της καθημερινότητας. Έτσι η γυναίκα δε συμμετέχει ενεργά στην εργατική διαδικασία, οδηγούμενη στην εξάρτηση από τον άνδρα και επακόλουθα στην οικιακή απασχόληση.

Σε κοινωνικό επίπεδο, τα αποτελέσματα αυτών των αντιλήψεων αφορούν στη ζωή στην κοινότητα των ατόμων. Αρχικά με τη γενικότερη υποβάθμιση ή υπεροχή τους ενός φύλου έναντι του άλλου, που δυστυχώς το αδικημένο φύλο είναι το γυναικείο, καταρρίπτονται οι ιδέες και οι απόψεις του. Η γυναικεία φωνή αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο και σε τελικό στάδιο αποσιωπάται. Αυτό έχει ως συνέπεια την καταπάτηση του δικαιώματος της ισηγορίας που προάγει η δημοκρατία, καθώς η γνώμη της δε εισακούεται, στοιχείο που έχει καταστροφικές επιπτώσεις και στον επιστημονικό τομέα, όπου η συγκατάθεσή της μπορεί να είναι πραγματικά πολύτιμη και μοναδική.

Δεν πρέπει να ξεχαστεί το γενικότερο αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η κοινωνία λόγω των διακρίσεων. Αυτό δημιουργείται και διευρύνεται δραματικά, καθώς οι δύο ομάδες που το συντελούν είναι διχασμένες και σε συνεχή σύγκρουση. Η θεώρηση των ανδρών για τις γυναίκες είναι ρατσιστική και επομένως λανθασμένη, ωθώντας αυτές σε ποικίλες εξεγέρσεις. Τέλος η δημιουργικότητα και η ζωντάνια που προσφέρει η ευφυΐα του γυναικείου φύλου λείπει από τον χώρο των τεχνών και της εργασίας, επιφέροντας την κοινότυπη και μονόπλευρη ύπαρξη ιδεών στοιχείο που οδηγεί στην πλήξη.

Τα προηγούμενα μπορούν να θεραπευτούν από τους δύο πρωταρχικούς φορείς κοινωνικοποίησης. Αυτί με τον αγώνα τους θα εξισώσουν τη γυναίκα με τον άνδρα, γεφυρώνοντας την ισορροπία στο μεταξύ τους χάσμα.

Αρχικά η οικογένεια μέσω της αλλαγής του τρόπου ζωής στο σπίτι θα χτυπήσει δυναμικά τα στερεότυπα. Πρώτος στόχος αυτής αποτελεί η αναδιανομή των καθηκόντων σε όλα τα μέλη της οικογένειας με απώτερο στόχο τη μερική απαλλαγή της γυναίκας από τις πολλές υποχρεώσεις της. Ακόμη ο σεβασμό του πατέρα προς τη μητέρα αλλά και το αντίστροφο, που θα επιτευχθεί με τη σχέση αγάπης, θα οδηγήσει τα παιδιά στη μίμηση αυτής της συμπεριφοράς απέναντι στο άλλο φύλο και, επομένως, στον αμοιβαίο σεβασμό. Τέλος το υγιές και φιλόξενο οικογενειακό περιβάλλον θα ενισχύσει την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού και θα αποτρέψει τις ρατσιστικές συμπεριφορές.

Το σχολείο από την άλλη θα φωτίσει το δρόμο τη αλήθειας στο παιδί. Επίσης θα γαλουχήσει το νέο με την αξία της δημοκρατίας και του σεβασμού, αποκλείοντας την περίπτωση απόρριψης του άλλο φύλου. Ακόμη με την ολόπλευρη ουμανιστική παιδεία θα οδηγηθεί στην κατανόηση των αξιών του ανθρωπισμού και της αγάπης, η οποία δε γνωρίζει φύλο και είναι ανοικτή παντού. Τέλος το σχολείο θα οδηγήσει στη ορθή επιλεκτική αποδοχή των ιδεών που παρουσιάζονται καθημερινά, αποτρέποντας την άκριτη υιοθέτηση στερεοτύπων.

Αναγκαία γίνεται, λοιπόν, η καθολική αλλαγή της θεώρησης για τα δύο φύλα. Το σπάσιμο των φραγμών πρέπει να γίνει τώρα, καθώς ο άνδρας συμπληρώνει τη γυναίκα και αυτή τον άνδρα. Και όπως προαναφέρθηκε, η αγάπη δε γνωρίζει τι σημαίνει φύλο αλλά μόνο την ανεκτίμητη αξία της ψυχή και του ουμανισμού που είναι έμφυτα στοιχεία του ατόμου. Ας προσφέρουμε όλοι τη στοργή μας απλόχερα, αντίπαλοι στα παράσιτα τα σύγχρονης κοινωνίας που προσπαθούν συνεχώς να γεννήσουν το μίσος στις αγνές ψυχές μας.

ΓΕΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Χωρίς αμφιβολία, όλοι λίγο – πολύ ξέρουμε πως ένα μεγάλο ποσοστό των μαθητών που φτάνουν στα πρόθυρα των Πανελλαδικών εξετάσεων, δεν γνωρίζουν το μελλοντικό -επιθυμητό για αυτούς- επάγγελμα και την πορεία σπουδών που ονειρεύονται, ενώ αρκετές φορές δεν έχουν θέσει καν στόχους για την ζωή τους. Ωστόσο επηρεασμένοι λίγο από τις επιλογές τους, λίγο από το οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον, καταλήγουν να εισάγονται σε κάποια σχολή ΑΕΙ η ΤΕΙ. Αρκετοί επιλέγουν σωστά, πολλοί όμως λανθασμένα. Μερικοί είναι ικανοποιημένοι, άλλοι όμως απογοητευμένοι…Τι γίνεται λοιπον στην περίπτωση αυτή;

Δυστυχώς, μια σειρά από μικρότερης η μεγαλύτερης σημασίας συνέπειες έρχονται να επηρεάσουν τόσο την ψυχολογική ισορροπία του ατόμου όσο και την κοινωνική -επαγγελματική του εξέλιξη. Ειδικότερα, μια λανθασμένη επαγγελματική επιλογή προκύπτει ως αποτέλεσμα πιέσεων και όχι προσωπικής και ελεύθερης επιλογής. Αυτό συνεπάγεται την απουσία ενδιαφέροντος από τον νέο και ταυτόχρονα την έλλειψη δημιουργικότητας, καινοτομίας και διάθεσης για παραγωγικότητα. Ο νέος σταδιακά βιώνει μια ανιαρή καθημερινότητα, δημιουργώντας στη συνείδηση του την αίσθηση πως, γενικότερα, η εργασία αποτελεί πηγή άγχους, πλήξης και κόπωσης, καθαρά αναγκαίας για την εξασφάλιση των υλικών του αγαθών (τεχνοκρατική αντίληψη της σύγχρονης κοινωνίας). Με τον τρόπο αυτό, δηλαδή, ο δημιουργικός χαρακτήρας της επαγγελματικής ενασχόλησης μεταβάλλεται σε καταναγκαστική επαναλαμβανομένη δραστηριότητα, στοιχείο που ενισχύει την αρνητική στάση του νέου απέναντι στην επαγγελματική εξέλιξη και σταδιοδρομία.

Επομένως, ένας νέος βρισκόμενος σε έναν επαγγελματικό κλάδο που δεν τον κινητοποιεί πνευματικά και δεν συμβαδίζει με τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντα του, είναι λογικό να μην έχει κανένα κίνητρο να τον ωθεί στην εξέλιξη αυτού του στοιχείου που ασχολείται, παρά μονό η ανάγκη χρηματικών απολαβών για οικονομική ανεξαρτησία και βελτίωση ποιότητας ζωής. Ταυτόχρονα, όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα το ίδιο το άτομο να νιώθει αποτυχημένο, χάνοντας την αυτοπεποίθηση του και υποβαθμίζοντας τις δυνατότητες του. Ακόμα περικλείεται από αισθήματα κατωτερότητας, ανασφάλειας και έλλειψης εμπιστοσύνης στον εαυτό του και τους άλλους. Αξίζει ακόμα να τονισθεί ότι η μη αποδοτικότητα και η μειωμένη παραγωγικότητα στο σύνολό τους, οδηγούν στην πολιτιστική και οικονομική ύφεση καθώς και στην κοινωνική στατικότατα, λόγω έλλειψης εμπνευσμένων, αφοσιωμένων και καινοτόμων ανθρώπων, που θα μπορούσαν να είναι αποδοτικότεροι στο επάγγελμά τους, εφόσον είχαν επιλέξει άλλη πορεία εξαρχής. Έτσι λοιπόν δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση η κυριαρχία επαγγελματικής στασιμότητας και η απουσία επαγγελματικής ανέλιξης στη νέα γενιά, καθώς τα αυξανόμενα επίπεδα ανεργίας –τα οποία έκτος της κρίσης που διανύουμε- οφείλονται και στις λανθασμένες επιλογές επαγγελμάτων της νεολαίας

Δεν είναι τυχαίο έξαλλου πως στη σημερινή Ελλάδα παρατηρείται έντονη κυριαρχία λανθασμένων επίλογων και προσωπικών επίλογων από τους νέους καθώς όλοι ξέρουμε πως «όταν δεν μας αρέσει η επιλογή μας, δεν μπορούμε να είμαστε επιτυχημένοι σε αυτή και να εξελιχτούμε μέσα από αυτή». Για το λόγο αυτό, ο νέος «οφείλει» στο επάγγελμα να διοχετεύει τις φιλοδοξίες και την ενεργητικότητα του, έτσι ώστε να βλέπει την μελλοντική του πορεία. Ας εφαρμόσουμε, λοιπόν, εμείς ,οι επόμενοι αυτή τη μέθοδο επαγγελματικής επιλογής, βασισμένοι συνειδητά στα δικά μας «θέλω» και στηριζόμενοι στη ζωή που ονειρευόμαστε να ζήσουμε, σκοπεύοντας να επιτύχουμε τους στόχους

 ΙΩΑΝΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Όταν μιλάμε για ισότητα των δύο φύλων δεν εννοούμε την ταύτισή τους, αλλά την επίδειξη σεβασμού, αναγνώρισης και την παροχή ίσων ευκαιριών και στα δύο φύλα. Αυτό αντιπροσωπεύει ο φεμινισμός, μια φιλοσοφική και κοινωνιολογική θεωρία που αποδέχεται την ισότητα των δύο φύλων και υποστηρίζει την χειραφέτηση της γυναίκας και την εξίσωσή της με τον άνδρα σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και πνευματικό επίπεδο.

Λόγω του γυναικείου αυτού κινήματος, οι γυναίκες κατέκτησαν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι κι έτσι αυτή τους η συμμετοχή στην κοινωνική και δημόσια δράση απέδειξε την ισοτιμία της με τον άνδρα. Επιπλέον, καταργήθηκαν οι διαχωριστικές γραμμές σε γυναικεία και ανδρικά επαγγέλματα, η γυναίκα απέκτησε ισότιμη εκπαίδευση με τον άνδρα σε όλες τις βαθμίδες και καθιερώθηκε (κυρίως στο δημόσιο τομέα) ίση αμοιβή μεταξύ άνδρα και γυναίκας για ίση προσφορά εργασίας. Ακόμη, αναθεωρήθηκε το οικογενειακό δίκαιο, καταργήθηκε ο θεσμός της προίκας και η γυναίκα απέκτησε το δικαίωμα να διατηρεί το επίθετό της.

 
Ωστόσο, στις υπανάπτυκτες χώρες η γυναίκα δε συμμετέχει στην πολιτική ζωή, δεν προστατεύεται νομικά, ταπεινώνεται χωρίς όρια και δεν έχει ίσες ευκαιρίες με τον άνδρα. Γενικά λοιπόν, θα πρέπει να γίνει ριζική αναθεώρηση της νομοθεσίας για να καταργηθούν όλες οι διατάξεις που μειώνουν τη γυναίκα και να καλλιεργηθεί το πολιτιστικό επίπεδο της κοινωνίας, έτσι ώστε να αναπτυχθεί πνεύμα κριτικό και απροκατάληπτο. Επίσης, απαραίτητη είναι και η αλλαγή νοοτροπίας των ανδρών. Θα πρέπει να καταλάβουν πως δεν μπορούν να μειώνουν τη γυναίκα, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα μια ανύπαρκτη αδυναμία της.

Όμως, και οι ίδιες οι γυναίκες με τις ενέργειές τους πρέπει να καταξιώνουν την προσωπικότητα τους και να υιοθετούν μια ενεργητική και διεκδικητική στάση σε όλα τα επίπεδα. Η υπευθυνότητα και η συνεχής δράση τους θα αποσπάσουν σεβασμό από όλους, αφού πρώτα, βέβαια, η ίδια σέβεται τον εαυτό της. Οι γυναίκες οφείλουν, επίσης, να συνειδητοποιήσουν ότι ο αγώνας για ισότητα πρέπει να κινείται μέσα σε όρια, διότι συχνά με το πρόσχημα της ισότητας οι γυναίκες φτάνουν σε ακραίες καταστάσεις, όπως για παράδειγμα θεωρούν τον άνδρα αντίπαλο και ανταγωνιστή.

Χόρμπα Χριστίνα

Ήδη από την αρχαιότητα οι Έλληνες είχαν αντιληφθεί τη μεγάλη σημασία της μόρφωσης, πεποίθηση την οποία φρόντιζαν να μεταβιβάζουν από γενιά σε γενιά. Κι ενώ ο Θεοτοκάς με τόλμη στο έργο του ‘Αργώ’: «Θέλω γράμματα», οι Νεοέλληνες τον κοιτούν δύσπιστοι.

Η παιδεία στη σύγχρονη Ελλάδα βασίζεται στο παρεχόμενο εκπαιδευτικό σύστημα σύμφωνα με αυτό η φοίτηση του παιδιού αρχίζει στα πέντε χρόνια του, ενώ η υποχρεωτική εκπαίδευση λήγει κατά το δέκατο πέμπτο της ηλικίας του. Ευλόγα λοιπόν συμπεραίνουμε ότι το παιδί μεγαλώνει – ουσιαστικά – μέσα στο σχολείο, το οποίο διαμορφώνει τελικά όχι μόνο το γνωστικό του επίπεδο αλλά ακόμη και την προσωπικότητά του.

Παρόλο που εκ πρώτης όψεως η πολύχρονη αυτή διδασκαλία φαντάζει ιδανική, τα γεγονότα είναι εδώ για να αποδείξουν το αντίθετο. Το παιδί μέσα από τη συνεχή αξιολόγησή του και την πεποίθηση πως το σχολείο είναι υπεύθυνο μόνο για την επαγγελματική του κατάρτιση των μαθητών αρχίζει να αναπτύσσει αμιγώς βαθμοθηρικές και χρησιμοθηρικές αντιλήψεις. Επιπρόσθετα ο όγκος πληροφοριών που δέχεται το άτομο είναι τόσο μεγάλος με αποτέλεσμα το ίδιο να αδυνατεί να τον διαχειριστεί και να τον εσωτερικεύσει. Παράλληλα η απουσία ανθρωποκεντρικής διδασκαλίας μεταβάλλει το παιδί σε μηχανή (τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά), οδηγώντας το παράλληλα στον εκμαυλισμό του πνεύματός του και στην αποβολή κάθε ίχνους ανθρωπιάς. Το προσωπικό συμφέρον φαντάζει ως μοναδικός λόγος ύπαρξης, ενώ η ίδια νοοτροπία το ακολουθεί και στα επόμενα χρόνια της ζωής του τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε οικογενειακό επίπεδο. Οι σχέσεις που αναπτύσσει βασίζονται μόνο στην εξυπηρέτηση του κέρδους με αποτέλεσμα να καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Ως απόρροια αυτού το άτομο αδυνατεί να δημιουργήσει υγιείς δεσμούς και να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα.

Κατανοούμε λοιπόν ότι η υπερεκπαίδευση και το δασκαλοκεντρικό μάθημα πρέπει να περιοριστεί και να μετουσιωθεί σε μεθοδική διδασκαλία με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Ως απότοκο αυτού ο μελλοντικός πολίτης θα έχει λάβει τις απαραίτητες γνώσεις χωρίς να εγκλωβιστεί στον κυκεώνα που αυτές συνιστούν, ενώ επάλληλα θα γαλουχηθεί με τις αξίες και τα ιδανικά που θα τον ωθήσουν να παραμείνει ένας άνθρωπος για τους ανθρώπους.

ΒΔΟΚΑΚΗ ΜΑΡΙΛΕΝΑ