Η άνοιξη σταμάτησε στα Τέμπη…
Με αυτό το σύνθημα χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να εκφράσουν την πίκρα, τον θυμό, την οργή για τον άδικο χαμό δεκάδων ανθρώπων σε ένα δυστύχημα που οφείλεται σε εγκληματική αμέλεια και ολιγωρίες, οι οποίες αφορούν όλα τα στάδια της ιεραρχίας. Βγήκαν στους δρόμους για τον συμφοιτητή τους, για τον φίλο τους, για τον συμπολίτη τους, για τον συνάνθρωπο. Θέλησαν να ζητήσουν δικαίωση για τη μνήμη των νεκρών, να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον που θα έχει ως προτεραιότητα τον σεβασμό στον πολίτη, να δηλώσουν ότι δε θα γίνει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο.
Ανάμεσα στα θύματα αυτής της τραγωδίας και ένα δικό μας παιδί, ένας μαθητής του σχολείου μας, ο Παναγιώτης Μπουρνάζης. Ο Παναγιώτης επέστρεφε με το μοιραίο τρένο μαζί με τον πατέρα του. Είχαν ταξιδέψει στην Αθήνα για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας και θα γυρνούσαν τη Δευτέρα. Ωστόσο, επειδή την Τρίτη ο Παναγιώτης είχε τα γενέθλιά του, ο πατέρας του, του είπε ότι θα του έκανε ως δώρο γενεθλίων μία παραπάνω μέρα διαμονής στην Αθήνα…Τι τραγική σύμπτωση…τι άσχημο παιχνίδι της μοίρας… Ο Παναγιώτης έχασε τη ζωή του την ημέρα των γενεθλίων του. Χάθηκε άδικα μαζί με τον πατέρα του και με δεκάδες άλλους ανθρώπους, κυρίως νέους σε ηλικία. «Χαλαρά, έμεινε το τρένο», έγραψε στο τελευταίο μήνυμα προς τους φίλους του, που τον περίμεναν για να πούνε τα νέα τους, να πάνε στο σχολείο , να παίξουν μπάσκετ, να βγούνε βόλτα… Ο Παναγιώτης όμως δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του…
Η άνοιξη σταμάτησε στα Τέμπη για τους συγγενείς των νεκρών….όμως για τους υπόλοιπους άρχισε σιγά σιγά να βγαίνει από το τούνελ. Η αναγέννηση της φύσης, ο λαμπρός ήλιος, τα χαμόγελα των παιδιών δίνουν ώθηση στη ζωή να συνεχίσει την αέναη πορεία της.
Συνεχίζουμε λοιπόν, την πορεία της ζωής αλλά δε ξεχνάμε…
Ζωή Τακαβάκογλου
Φέτος η Άνοιξη μπήκε διστακτική, σχεδόν αβέβαιη για την είσοδό της. Μια είσοδος που άλλες χρονιές γινόταν με πάθος και δύναμη. Μια ωδή στα νιάτα και στη ζωή. Στη ζωή, που δυστυχώς, στην εκπνοή του χειμώνα σταμάτησε βίαια για 57 νέους ανθρώπους. Ανάμεσά τους και ο δικός μας Παναγιώτης. Ο Παναγιώτης που δεν πρόλαβε να ανοίξει τα φτερά του, να γευτεί τις ομορφιές της ζωής, να ερωτευτεί…
Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια είναι φτωχά για να σηκώσουν τόση αδικία, τόσο πόνο… Δυστυχώς δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Μπορούμε, όμως, να δώσουμε μια υπόσχεση… Θα αγωνιστούμε για να μην βρεθεί ποτέ άλλος νέος στη θέση του Παναγιώτη και των υπόλοιπων παιδιών!
Καλό ταξίδι Παναγιώτη….
Χατζηαγοράκη Ευαγγελία
