Ο Σούζας και ο Τρέχας είναι οι δυο ήρωες που δημιουργήσαμε. Η ιστορία τους παρουσιάζεται στην ταινία μικρού μήκους που προβλήθηκε την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2019. Η ταινία έγινε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.
Ο Γρηγόρης ήταν κάθε μέρα σε μια παιδική χαρά. Το παιχνίδι με τους φίλους του δε σταματούσε ποτέ. Λίγο πριν γίνει 13 χρονών απέκτησε τους δυο πιο αγαπημένους του φίλους τον Σούζα και τον Τρέχα. Όχι, δεν ήταν παιδιά. Ήταν ένα αναπηρικό αμαξίδιο και ένα προσθετικό πόδι. Όλα ξεκίνησαν με ένα φοβερό ατύχημα στο συνεργείο του μπαμπά του. Όταν έπεσε πάνω του ένα αυτοκίνητο. Αυτό το ατύχημα του άλλαξε την ζωή μα άλλαξε και τον ίδιο.
Μία μέρα…
Τρέχας: Με πήρε και με τοποθέτησε εδώ. Στάθηκα όρθιος και δυναμικός δίπλα από το παράθυρο. Αισθάνομαι έτοιμος να πάρω τη ζωή κάποιου στα χέρια μου. Η μάλλον στο μεταλλικό μου πέλμα. Ο δημιουργός μου, είπε ότι με έφτιαξε για ένα πολύ ξεχωριστό πρόσωπο. Από το παράθυρο βλέπω πολλούς ανθρώπους και προσπαθώ να ξεχωρίσω τον δικό μου. Μα πως θα καταλάβω ποιος είναι ξεχωριστός;;; Όλοι μου φαίνονται διαφορετικοί.
Σούζας: Σήμερα είναι η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Ο Γρηγόρης δε θα με χρειάζεται. Θα έχει το πόδι του τώρα. Σίγουρα θα είναι καλύτερα έτσι μα δεν μπορώ να ξεχάσω όσα ζήσαμε μαζί.
Γρηγόρης: Την περίμενα πως και πως αυτή την μέρα. Επιτέλους ξανά όρθιος. Μπορεί να μου πήρε 5 μήνες στο τέλος όμως τα κατάφερα. Δεν είμαι θυμωμένος ποια με το κόκκινο αυτοκίνητο. Έτσι κι αλλιώς κι αυτό για να γίνει καλά πήγε στο συνεργείο του μπαμπά μου. Θα μπορούσαν να ήταν χειρότερα τα πράγματα αν ας πούμε…με πλάκωνε ένα τανκ, χαχα !Δεν ήμουν μόνος μου τόσο καιρό, είχα τον Σούζα, το αναπηρικό μου αμαξίδιο. Δεν έφταιγε αυτός που δεν μπορούσε να πάει παντού. Αυτός που σχεδίασε τα σχολεία με σκάλες φταίει. Ας είναι καλά ο μπαμπάς μου και ο δάσκαλος.
Το ίδιο βράδυ…
Σούζας: Εκεί που ήμουν σίγουρος ότι θα βρεθώ σε μια σκοτεινή και αραχνιασμένη αποθήκη, βρέθηκα στο ίδιο χαρούμενο υπνοδωμάτιο.
Τώρα η θέση μου είναι δίπλα από το κρεβάτι του Γρηγόρη.
Τρέχας : Όχι όχι μη με αφήσεις πάνω στο αναπηρικό αμαξίδιο. Δε νομίζω να με συμπαθεί.
Σούζας: Ε εσύ ούτε εγώ που θα σε κουβαλάω δεν κάνω έτσι. Τι φοβάσαι μη σε ρίξω σε κανένα γκρεμό;
Τρέχας: Δεν έχεις θυμώσει μαζί μου; Αφού σ’ άφησα χωρίς δουλειά.
Σούζας: Στην αρχή ναι. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι μπορεί να με χρειαστεί ξανά ο Γρηγόρης. Αλήθεια εσύ μπαίνεις στη θάλασσα;
Τρέχας : Όχι, είμαι μόνο για περπάτημα και τρέξιμο. Αλλά ας ξεκουραστούμε γιατί νύχτωσε και ξαναμιλάμε.
Σούζας: Τι να πω, με 5.000 ευρώ εγώ θα γινόμουν αδιάβροχος στα σίγουρα.
Μετά από λίγο καιρό…
Τρέχας: Σήμερα πήγαμε στο γήπεδο. Στην πρώτη προπόνηση του Γρηγόρη. Κουράστηκα λιγάκι μα εκείνος ήταν ατρόμητος.
Σούζας: Ο Γρηγόρης τελικά δεν κέρδισε τον αγώνα. Αλλά εμείς σταθήκαμε δίπλα του. Άλλωστε ήταν ο μόνος που είχε ένα μεταλλικό πόδι. Τώρα καταλαβαίνω ότι το χρειάζεται πραγματικά. Μπορεί η ζωή να σε ρίχνει σε φουρτουνιασμένα νερά μα δεν παύει ποτέ να είναι μια παιδική χαρά.
Έγραψαν τα Χρυσά Μολύβια της Καστοριάς
