Ποίηση
΄΄Ποίηση είναι όταν ένα συναίσθημα έχει βρει τη σκέψη του και η σκέψη έχει βρει τις λέξεις΄΄. Robert Frost (Αμερικανός ποιητής, 1874-1963)
Το ποίημα που ακολουθεί έγραψε η Πιτροπάκη Σταματίνα, η οποία, ακολουθώντας το συναίσθημά της, βρήκε τις λέξεις για να ΄΄μιλήσει΄΄ για την απώλεια του παππού της.
Κατόπιν παρότρυνσης της καθηγήτριάς της, κ. Παντερμαράκη Αφροδίτης, το παρουσίασε στην τάξη της, στο πλαίσιο του εισαγωγικού μαθήματος για την Ποίηση (Νεοελληνική Γλώσσα & Λογοτεχνία, Α΄ τάξη) και το παραχώρησε για ανάρτηση στην εφημερίδα μας.
΄΄Πού χάθηκες παππού;΄΄
Πού είσαι παππού; Πού χάθηκες;
Γιατί μας άφησες ολομόναχες;
Κοιτώ τον ουρανό μα δεν σε βλέπω.
Κοιτώ το χώμα μα δεν σε βλέπω.
Κοιτώ την θάλασσα …και σ’ αντικρίζω.
Βλέπω τα μάτια σου, το χαμόγελό σου.
Τι ήταν η θάλασσα για σένα;
Τι ήταν η ζωή σου χωρίς αυτήν;
Ήταν το κενό που το γέμιζε.
Το τοπίο που σε χάραζε.
Ο ήχος που σε άγγιζε.
Η ομορφιά που σε χαλάρωνε.
Πού πήγαν οι βόλτες που μου υποσχέθηκες;
Πού είναι οι αναμνήσεις που δεν ζήσαμε;
Πού χάθηκαν τα καλοκαίρια μας;
Πού χάθηκες παππού; Πού είσαι;
Γιατί μας άφησες ολομόναχες;
Της λείπεις παππού.
Δεν είναι αυτή που ήταν μαζί σου.
Θέλω να έρθω να σε βρω.
Πότε θα με ξαναγκαλιάσεις;
Πότε θα ξανανιώσω ζεστασιά;
Πότε θα ξανά νιώσω αγάπη;
Η μαμά κλαίει συνέχεια παππού.
Η γιαγιά λέει ότι θα έρθει να σε βρει.
Δεν θα την αφήσω παππού.
Δεν θέλω να έρθει και αυτή.
Συγγνώμη παππού…
Πού είσαι παππού;
Θέλω να έρθω μαζί σου.
Σ’αγαπώ.
Μας λείπεις.
Πού χάθηκες; Πού είσαι παππού;
Θα έρθω να σε βρω…
Πιτροπάκη Σταματίνα
Σκίτσο: Βαρδάκη Τατιάνα
