4 Φεβρουαρίου, παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου
Πέρασε και φέτος η 4η Φεβρουαρίου, ημέρα που έχει καθιερωθεί ως η παγκόσμια μέρα κατά του καρκίνου, ημέρα που ορθώνουμε το ανάστημά μας απέναντι στον καρκίνο. Τέτοιου είδους παγκόσμιες ημέρες δεν εξυμνούν ένα γεγονός, σαν άλλες, μα αφυπνίζουν, προτρέπουν κι ευαισθητοποιούν. Δυστυχώς, μια τέτοια μέρα δεν είναι τόσο δημοφιλής όσο άλλες, όσο εκείνη του Αγίου Βαλεντίνου, για παράδειγμα, που ακολουθεί με διαφορά δέκα ημερών. Τον Άγιο Βαλεντίνο δεν τον ξεχνάς, εξυμνείται ο έρωτας, γιορτάζουν οι ερωτευμένοι κι αυτή είναι σημαντική ημερομηνία! Τον εαυτό σου, την πρόληψη; Τα ξεχνάς;
Καρκίνος: μια από τις “ύπουλες” ασθένειες, που σου παίρνει τη ζωή σου, ή -αν είσαι τυχερός/ή- μέρος αυτής. Κι αν, παρόλα αυτά, βγεις νικητής/τρια στη μάχη με τον καρκίνο, κανείς δεν σε προϊδεάζει για τη μάχη με τον εαυτό σου μετέπειτα. Κανείς δεν σε προετοιμάζει για τον αγώνα σου να αγαπήσεις τον ΄΄νέο΄΄ εαυτό σου, άρρωστο, ταλαιπωρημένο, ίσως αδυνατισμένο, ίσως χωρίς μαλλιά… Κανείς δε σου μιλάει για τη μοναξιά που θα νιώσεις, για αυτό το τσίμπημα στην καρδιά, την άνευ προηγουμένου αγωνία όσες φορές καλείσαι να επαναλάβεις τις ιατρικές σου εξετάσεις, μήπως ακούσεις ότι επανήλθε ο ΄΄εχθρός΄΄, ότι πάσχεις από καρκίνο του “τάδε”. Πιθανόν κάποιος/α θα υποβαθμίσει όλα αυτά, γιατί τι είναι αυτά μπροστά στο δώρο της ζωής;
Μια ασθένεια που τόσο εύκολα σου στερεί την υγεία σου, την καθημερινότητά σου, το χαμόγελο σου, σε “προστάζει” να ανατάξεις τον εαυτό σου, να τον διατηρείς σε ένα καλό ψυχολογικό επίπεδο, να φροντίζεις αφειδώς τον εαυτό σου. Κι εμείς όλα αυτά τα θεωρούμε απαραίτητα, και όντως είναι. Αγνοούμε όμως ότι, οποιοσδήποτε άνθρωπος σε μια ευάλωτη συναισθηματική κατάσταση μπορεί να θέλει χρόνια να ορθοποδήσει, να προετοιμαστεί κατά τέτοιον τρόπο, ώστε, αν ο καρκίνος του χτυπήσει την πόρτα για δεύτερη φορά, να μη σωριαστεί στο κατώφλι.
Έχω την αίσθηση ότι η κοινωνία μας δεν δίνει αρκετό χρόνο και χώρο στους ανθρώπους γενικώς, και ειδικώς, γιατί μάλλον αρεσκόμαστε στην ωμότητα των καταστάσεων. Ούτε προετοιμαζόμαστε για την αντιμετώπιση αιφνίδιων γεγονότων που ανατρέπουν τον ρου της ζωής μας. Κι έτσι αποφεύγουμε τους ανθρώπους που αφήνουν ένα κομμάτι του εαυτού τους σε κάθε τρίωρη χημειοθεραπεία, που ψελλίζουν άλογα έξω από ένα ιατρείο, που χτυπούν νευρικά τα χέρια στα γόνατά τους περιμένοντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων κι αυτού του μήνα. Κι όταν όλο αυτό συμβεί στη δική μας γειτονιά, στο δικό μας σπίτι, στον δικό μας άνθρωπο ή σε μας, συνειδητοποιούμε ότι ο κίνδυνος είναι ένα βήμα ακόμη πιο κοντά, ότι απειλούμαστε κι ίσως να μην καταφέρουμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας ή τους γύρω μας.
Στη χώρα μας δεν διατίθενται πάντοτε και παντού τα μέσα προκειμένου να διαγνωσθεί έγκαιρα ο καρκίνος, στις περιπτώσεις που δεν έχει προχωρήσει, που δεν είναι “εμφανής”. Σε ορισμένα μέρη της Ελλάδας λείπουν και οι αρμόδιοι γιατροί, οι ογκολόγοι, αφού οι πόροι είναι περιορισμένοι. Ας προσέξουμε λοιπόν τον εαυτό μας μια φορά παραπάνω, ας μην αμελούμε τα ραντεβού στον γιατρό και τις εξετάσεις μας. Αυτό ας είναι το όπλο μας. Να μην κλείνουμε τα μάτια στους συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη. Να είμαστε κι εμείς λίγο παραπάνω άνθρωποι.
Η πρόληψη θα σώσει ζωές. Ας εναντιωνόμαστε κάθε μέρα στον καρκίνο.
Σφακιανάκη Άννα Μαρία
