Επίκεντρο της φετινής μας γιορτής για την επέτειο του Πολυτεχνείου ήταν η θεατρική παράσταση «Ψωμί ή ελευθερία;» του Δημήτρη Τσιριγώτη
(βλ. άρθρο: Εδώ Πολυτεχνείο…51 χρόνια μετά
Πρωταγωνιστής στη θεατρική παράσταση ήταν ο μαθητής Λουράκης Κωνσταντίνος, ο οποίος δέχτηκε να μας μιλήσει για τη συμμετοχή του και τον ρόλο του σε αυτήν.
Τ.Μ: Για ποιον λόγο αποφάσισες να συμμετάσχεις στο θεατρικό;
Λ.Κ: Ήτανε πάντα μια βαθιά θέληση να ασχοληθώ με το θέατρο. Πάντα ήθελα να είμαι μέλος της θεατρικής μας ομάδας γιατί, από τη μία γνώριζα τα άλλα παιδιά και περνούσα πάρα πολύ καλά μαζί τους και ήξερα ότι και οι καθηγήτριες είναι πολύ υποστηρικτικές και, από την άλλη, η ενασχόληση με αυτό είναι μία διαφυγή από την πραγματικότητα μου, δηλαδή μια ευκαιρία να φύγω από τον εαυτό μου, από τον Κωνσταντίνο Λουράκι και να γίνω ρόλος, ο χαρακτήρας που μου ανατίθεται.
Τ.Μ: Ποια είναι τα συναισθήματά σου για το έργο;
Λ.Κ: Η αλήθεια είναι ότι εξαρχής το θεατρικό μού φάνηκε πάρα πολύ ενδιαφέρον. Βέβαια δεν είχα ιδέα ότι θα έπαιρνα τον πρωταγωνιστικό ρόλο, που ήταν απαιτητικός και είχε μεγάλο κείμενο, πολλά λόγια και… ευχόμουν να μην τον πάρω. Αλλά εξαιτίας αυτού τελικά είναι τόσο ενδιαφέρων… πώς προδόθηκε ο Κωστής και πώς δεν το είχε συνειδητοποιήσει ενώ η κόρη του ήτανε η αισιόδοξη φωνή μέσα στο κεφάλι του. Όλοι οι ρόλοι είναι ξεχωριστοί και εξίσου ενδιαφέροντες όπως αυτοί των κακών και αυτών που πρόδωσαν τον Κωστή. Οι χαρακτήρες τους είναι ό,τι πρέπει για να περάσει ένα συγκεκριμένο μήνυμα στο κοινό.
Τ.Μ: Τι σου άρεσε περισσότερο στην πλοκή του έργου;
Λ.Κ: Όλο το θεατρικό είναι θαυμάσιο και πάρα πολύ αξιόλογο αλλά, ένα σημείο στην πλοκή του, που είναι πιο κοντά σε μένα, με συγκίνησε ιδιαίτερα: η βοήθεια που προσέφερε η κόρη στον πατέρα της, γνωρίζοντας ότι δεν ήταν και στην καλύτερη οικονομική κατάσταση αλλά ήταν περήφανη για αυτόν που είχε πολεμήσει και τα “χε βγάλει πέρα χωρίς να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του ενώ τόσοι άλλοι επέλεξαν τον εύκολο δρόμο, να αλλάξουν τα πιστεύω τους και να πάνε απλά με τους δυνατούς μόνο και μόνο για να έχουν οικονομικά οφέλη. Ιδιαίτερα μάλιστα το σημείο, όπου, ο Κωστής, μικρός ακόμα, διέδιδε τα πιστεύω του, ήταν σίγουρος για αυτά και προσπαθούσε να τα μεταδώσει στους φίλους του αλλά εκείνοι δεν το καταλάβαιναν μόνο και μόνο επειδή οι γονείς τους τους είχαν μεγαλώσει με διαφορετικό τρόπο. Γι” αυτό ο Κωστής δεν κατάφερε να περάσει το μήνυμα που ήθελε στους φίλους του και για αυτό τον πρόδωσαν. Μου αρέσει όμως πολύ που εκείνος, στην πάροδο του χρόνου, μένει πιστός σε αυτά που πιστεύει και στους λόγους για τους οποίους τα πιστεύει.
Τ.Μ: Τι μήνυμα θέλατε να περάσετε μέσω του θεατρικού;
Αρχικά, και μόνο από τους ρόλους καταλαβαίνει κανείς ότι η απαισιοδοξία δεν είναι ποτέ η λύση. Βλέποντας τον Κωστή, το κοινό αναρωτιέται για ποιον λόγο είναι τόσο σκυθρωπός για τα γεγονότα που του συμβαίνουν αλλά στην πορεία του έργου, πιστεύω ότι αντιλαμβάνεται το κρυμμένο μήνυμα: ακόμα και αν προδοθείς, ακόμα και αν σου συμβούν τα χειρότερα στη ζωή, ακόμα και αν σκοντάφτεις σε πολλά εμπόδια, μην πάψεις να πιστεύεις στα ιδανικά σου. Πάντα θα υπάρχει ένα παραθυράκι αισιοδοξίας το οποίο θα σε κάνει να νιώθεις καλύτερα χωρίς να χρειάζεται να αλλάξεις τον εαυτό σου για να επιβιώσεις.
Κείμενο- Συνέντευξη: Τζουανάκη Μαρίνα
Σκίτσο: Βαρδάκη Τατιάνα
Φωτογραφίες: Τρευλάκη Κατερίνα & κ. Ταβλαδωράκης Σπύρος, καθηγητής Θεολόγος του Σχολείου μας, εξωτερικός συνεργάτης της εφημερίδας μας
