της Άννας Μαρίας Βραχά
Σε αυτό το τεύχος θα σας μηλήσω για τα φαντάσματα….
Σε όλους μας κυρίαρχη ερώτηση στο μυαλό μας είναι εάν υπάρχουν η όχι. Σίγουρα κάποιοι επειδή τα έχουν ζήσει πιστεύουν σε αυτά. Όμως κάποιοι άλλοι λένε ότι είναι δεισιδαιμονίες. Ας δώσουμε λοιπόν μερικές απαντήσεις. Κανένας δεν μπορεί να απαντήσει στην ερώτηση «Υπάρχουν φαντάσματα?». Προσωπικά, χωρίς να θεωρηθώ τρελή πιστεύω, όχι πως υπάρχουν φαντάσματα, αλλά πως οι ψυχές που πεθαίνουν, αν κάτι δεν ολοκλήρωσαν στην ζωή τους, μένουν στην γη σαν ύλη. Δηλαδή είναι σαν τον αέρα. Δεν τον βλέπουμε, αλλά υπάρχει.
Κατέγραψα λοιπόν μερικές ιστορίες οι οποίες μου έκαναν εντύπωση!!
Το κορίτσι με το πιάνο
Κάποτε σε μια γειτονιά της Αθήνας υπήρχε ένα αρχοντόσπιτο, αυτά τα παλιά με τους διώροφα κτίσματα με εσωτερικές σκάλες και με κήπο. Σε αυτό το σπίτι έμενε μια τριμελής οικογένεια. Ο άντρας δούλευε σε κάποια μικρή επιχείρηση, η γυναίκα του σπιτιού ασχολιόταν με τις δουλειές του σπιτιού ενώ το παιδί τους, ένα μικρό κοριτσάκι πήγαινε σχολείο. Το κοριτσάκι αυτό είχε σαν χόμπι τη μουσική και του άρεσε πολύ το πιάνο. Ετσι λοιπόν οι γονείς του το έγραψαν σε ένα ωδείο και λίγο καιρό αργότερα του αγόρασαν και ένα πιάνο για να μπορεί να κάνει πρακτική εξάσκηση. Το μικρό κορίτσι καθόταν λοιπόν κάθε απόγευμα, αφού τελείωνε όλες τις άλλες του δουλειές, και έπαιζε πιάνο για αρκετές ώρες. Αυτό επαναλαμβανόταν συνέχεια κάθε μέρα σχεδόν πάντα μια συγκεκριμένη ώρα (ας πούμε ότι η ώρα αυτή ήταν 6 το απόγευμα). Μια μέρα όμως η μητέρα του της είπε να κάνει κάποιες δουλειές γιατί εκείνη θα έφευγε. Το κοριτσάκι δεν έκανε τις δουλειές που του είχε πει η μητέρα του και άρχισε να παίζει πιάνο. Όταν γύρισε η μητέρα του το βρήκε να παίζει πιάνο και υπέθεσε ότι οι δουλειές που τις είχε αναθέσει είχαν γίνει. Όταν όμως συνειδητοποίησε ότι το κοριτσάκι δεν είχε κάνει τίποτα απολύτως έγινε έξω φρενών.
Τότε άρχισε να μαλώνει το κορίτσι και ξέσπασε ένας μεγάλος καβγάς. Η μικρή έφυγε κλαίγοντας και άρχισε να ανεβαίνει την μεγάλη ξύλινη σκάλα μέχρι που την τράβηξε η μητέρα της. Τότε το κοριτσάκι παραπάτησε και έπεσε από την σκάλα, χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού της και πέθανε. Μετά από το συμβάν οι γονείς της άφησαν το σπίτι αυτό και μετακόμισαν σε άλλη περιοχή της Ελλάδας. Το σπίτι αυτό ερήμωσε καθώς δεν είχε απομείνει τίποτα εκεί μέσα.
Όμως όποιος περάσει έξω από αυτό το σπίτι αυτό μια συγκεκριμένη ώρα θα ακούσει το μικρό κορίτσι να παίζει πιάνο…
Βέβαια πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι υπάρχουν και φαντάσματα-άγγελοι. Δεν είναι απαραίτητο να φοβόμαστα και να έχουμε αρνητική εικόνα στο μυαλό μας για τα πνέυματα..να άλλη μια ιστορία αληθεινή την οποία την έζησε ένα κορίτσι και τυχαίνει να είναι η κολλήτη μου Μαργαριτα.
Η εμπειρία μιας φίλης μου
Ήταν κάποτε ένα κοριτσάκι, μικρό σε ηλικία, περίπου έξι με εφτά χρονών. Εξ “αιτίας του ότι είχε μεγάλα αδέρφια και την βρίσκανε να πειράζουνε την μικρή, της είχαν δείξει φωτογραφίες από ένα περιοδικό που απεικόνιζαν φαντάσματα. Το κοριτσάκι, μικρό όπως ήταν τα πίστευε και τρόμαζε.
Ένα πρωινό του Σαββάτου, καθόταν μπροστά στην τηλεόραση και έβλεπε παιδικά , η μητέρα της έφευγε για την δουλειά και τα αδέρφια της κοιμόντουσαν. Κάποια στιγμή άκουσε μια ψιθυριστή φωνή να λέει το όνομα της. Γύρισε αλλά πονηρεμένη πια ότι ίσως ήταν κάποιο από τα αδέρφια της που την πείραζε, συνέχισε να παρακολουθεί τα Πόκεμον με πολύ ενδιαφέρον. Ύστερα από λίγο είδε κάποιον να μπαίνει στο δωμάτιο που καθόταν, φορούσε πολύ απλά ρούχα, τζιν και μπλουζάκι άσπρο και την κοιτούσε ευγενικά.
-Ποιος είσαι εσύ? τον ρώτησε.
-Ένας φίλος σου από μακριά.
-Πώς σε λένε?
-Άλκη.
-Δε σε ξέρω.
-Εγώ όμως σε ξέρω. Πήγαινε ξύπνα τα αδέρφια σου και πηγαίνετε μια βόλτα, εγώ θα σας περιμένω.
Πάει λοιπόν η μικρή, ξυπνάει τα αδέρφια της, σηκώνονται αυτά με παράπονο και γκρίνια, αλλά μια την είχαν την μικρή, μην την στεναχωρήσουν. Δεν βρήκε η μικρή τον Άλκη, παραξενεύτηκε. Πάνε λοιπόν μια βόλτα με τα πόδια και όταν γύρισαν είδαν πυροσβεστικά οχήματα έξω από την πολυκατοικία.
-Τι έγινε? ρώτησε το πιο μεγάλο από τα αδέρφια. <Νίκος>
-Κάποιος από την πολυκατοικία άφησε αναμμένο τσιγάρο και πήρε φωτιά όλος ο τρίτος και ο τέταρτος όροφος! είπε ένας γείτονας (τα παιδιά έμεναν στον τρίτο)
Η μικρή τους είπε για τον Άλκη, μα κανείς δεν την πίστεψε, εκτός από μια κοπέλα νεαρή που έμενε στην πολυκατοικία. Της είπε εμπιστευτικά πως αυτός ήταν ο φύλακας άγγελος της και την προστάτευσε τελευταία στιγμή.( να σημειωθεί ότι η κοπέλα έμενε μια μέρα εκεί και μετά εξαφανίστηκε και εκείνη )
Τώρα αυτή η κοπέλα είναι 14 χρονών και είναι κολλητή μου και ακόμα πιστεύει πως δεν ήταν της φαντασίας της όλο αυτό ακόμα περιμένει όμως να ξαναδεί τον Άλκη.
Όπως καταλάβατε λοιπόν τα φαντάσματα υπάρχουν στη ζωή μας με διάφορες μορφές είτε για να μας σώσουν είτε για να μας δώσουν κάποιο μάθημα με όποιο τρόπο θεωρήσουν εκείνοι σωστό.
Ο καθένας βέβαια έχει την δική του άποψη….οι αλήθειες να λέγονται 
Και έρχεται εκείνη η στιγμή που βλέπουμε για πρώτη φορά το φως, τη στιγμή που γεννιόμαστε. Μας χαρίζεται απλόχερα ένα πλούσιο δώρο, το δώρο της ζωής. Πολλοί πιστεύουν πως αυτό μας το χαρίζει ο θεός, αντίθετα, άλλοι πιστεύουν ότι η ζωή είναι κύκλος μιας θεωρίας , του Big Ban και ότι ανήκουμε σε αυτήν. Είτε με την μία πλευρά, είτε από την άλλη , η ουσία είναι μία , το θαύμα της ζωής.
