του Κωνσταντίνου Λιλιοπουλου,

   Τα σχολικά χρόνια ενός μαθητή είναι  όμορφα αλλά ταυτόχρονα και δύσκολα λόγο της ψυχολογικής πίεσης που υφίσταται. Η ημέρα ενός μαθητή είναι κουραστική, καθώς αρχίζει νωρίς το πρωί και ολοκληρώνεται αργά το βράδυ. Η ημέρα ξεκινάει περίπου στις 7:30 όπου φεύγει από το σπίτι του για το σχολείο και να επιστρέψει από αυτό περίπου στις 14:00 μετά από ένα δύσκολο και βαρύ σχολικό πρόγραμμα. Μετά το μεσημεριανό γεύμα και μικρής διάρκειας ξεκούρασης (ούτε μισή ώρα), ακολουθεί η συνέχεια που περιλαμβάνει: ξενόγλωσσα μαθήματα, μουσική ή αθλητισμός αλλά και την προετοιμασία για την επόμενη ημέρα στο σχολείο .

    Μέσα από τα μάτια ενός μαθητή, η ζωή  στη σχολική τάξη φαίνεται  μια καθημερινή ρουτίνα. Λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι όλοι οι μαθητές βρίσκονται μέσα σε αυτήν, με ορισμένους να συζητούν, να αστειεύονται, να ετοιμάζουν τα θρανία τους και κάποιους σχεδόν να μην έχουν ακόμα ξυπνήσει. Γενικά επικρατεί  μία αταξία  και ανησυχία μέχρι την εμφάνιση του καθηγητή. Το γέλιο σταματά, οι φωνές παύουν,  οι κοιμισμένοι ξυπνούν, τα πνεύματα ηρεμούν.  Ο καθηγητής κάνει μια μικρή εισαγωγή για το μάθημα, σε ποιο σημείο βρισκόμαστε και αρχίζει το χτυποκάρδι, η αγωνία για το ποιος θα είναι αυτός που θα εξεταστεί.  Μετά από την εξέταση ορισμένων μαθητών και τον έλεγχο των εργασιών,  αρχίζει η παράδοση του νέου μαθήματος.  Ο καθηγητής παραδίδει, γίνονται λίγες ερωτήσεις αλλά ποίος μπορεί και έχει τη διάθεση να συμμετέχει; Ορισμένες φορές έχεις την αίσθηση ότι η ώρα δεν περνά. Κοιτάς το ρολόι και οι δείκτες του φαίνονται ακίνητοι, η ατμόσφαιρα βαριά, η ανησυχία έντονη. Περιμένεις το διάλειμμα και ξαφνικά ακούς τον μαγικό ήχο: Ντριννννννννν, είναι το κουδούνι που σε βγάζει από τη δύσκολη λύση και σε στέλνει στο  κόσμο του διαλείμματος..