Τίποτα δεν αποτελεί πρωταρχική αξία και φροντίδα για τους  γονείς από τη φροντίδα των παιδιών τους και την εξασφάλιση της σωματικής και ψυχικής τους υγείας. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτό αποτελεί μόνο θεωρία και πλασματική καθοδήγηση;

Η τεχνολογία έχει εισβάλλει στη ζωή των εφήβων μέσω κυρίως των τηλεπαιχνιδιών . Η ακατάπαυστη προβολή βίας και οι ανεξάντλητες αφιερωμένες ώρες σε αυτά επιδρά αρνητικά στην ψυχοσύνθεση και συμπεριφορά αυτών των νέων ανθρώπων. Παρ” όλο που το διαδίκτυο  εφευρέθηκε για να παρέχει πρόσβαση σε τεράστιο όγκο γνώσεων, μεταλλάχτηκε σ” αυτές τις ευαίσθητες ηλικίες σε μηχανή αναζήτησης, εκτόνωσης, δύναμης και επιβολής. Καθιερώνει τη βία ως φυσιολογική καθημερινή συμπεριφορά και μέσο επίλυσης των διαφορών. Ενισχύει τις αντικοινωνικές συμπεριφορές και προβάλλει εγκληματικά πρότυπα. Αυτά τα παιδιά βρίσκονται στη διπλανή πόρτα ή και μέσα στο σπίτι μας. Τα λεγόμενα »videogames» καλλιεργούν αισθήματα φόβου, ανασφάλειας, εσωστρέφειας και αποξένωσης από το κοινωνικό σύνολο αφού μετατρέπονται σε εξαρτημένα, παθητικά θύματα της εικονικής ζωής και όσων ψάχνουν να εκμεταλλευτούν αυτές τις ευαίσθητες ψυχές.

Αυτά τα άτομα θα πρέπει να θεωρηθούν ασθενείς και θύματα που η οικογένεια πρωτίστως θα πρέπει να βοηθήσει και να τους στρέψει σε δημιουργικά ενδιαφέροντα και την ουσιαστική ψυχαγωγία. Το σχολείο και η πολιτεία να αναλάβουν τις ευθύνες τους,  ώστε να προβάλλουν  περισσότερο τον αθλητισμό, την τέχνη, την κοινωνικοποίηση, την ενημέρωση, την προστασία της ιδιωτικής ζωής και πάνω από όλα οι γονείς να αποτελούν πρότυπο για τα παιδιά τους με τις δικές τους επιλογές και όχι με την  απενοχοποίηση δωρίζοντας βιντεοκασέτες για να καλύψουν την απουσία τους.

Θωμάς Τσιώνης