Αδερφική Αγάπη

Αδερφική Αγάπη

Είναι περίεργο αυτό που συμβαίνει πολλές φορές με ανθρώπους, που ενώ δεν τους γνωρίζεις, ωστόσο έχεις ακούσει τόσα πολλά πράγματα γι αυτούς που νομίζεις ότι τους ξέρεις. Αυτό ακριβώς συνέβη με το θείο Ζήσσο, τον αδερφό της γιαγιάς μου. Μια ζωή θυμάμαι τη γιαγιά μου να αφηγείται με νοσταλγία ιστορίες για το μικρό της αδελφό, το Ζήσσο, που ζει στη Αμερική και έχει να τον δει 40 ολόκληρα χρόνια. Αφού ακόμα και, όταν μας έλεγε παραμύθια τον θυμόταν και έλεγε:

«Να αυτά έλεγα και στο Ζήσσο, το μικρό μου αδελφό. Εγώ τον μεγάλωσα και τώρα τον βλέπω μόνο στις φωτογραφίες. Είναι ψηλός, καστανός, όμορφος».

Αφού και εγώ, με το να τον βλέπω στις φωτογραφίες και ν’ ακούω συνέχεια γι αυτόν, νόμιζα ότι τον έχω δει.

Η γιαγιά μου όμως, όταν μιλούσε γι αυτόν, στο τέλος μελαγχολούσε κι έλεγε:

«Μπα, δε θα έρθει, σιγά μην έρθει, τώρα μάλιστα που η γυναίκα του και τα παιδιά του δε μιλάνε Ελληνικά, δεν πρόκειται να έρθει».

Και ύστερα από λίγο καιρό πάλι τα ίδια. Μου έκανε εντύπωση ότι, ενώ η γιαγιά είχε άλλα επτά αδέρφια, μιλούσε συνέχεια μόνο για το Ζήσσο.

«Γιατί βρε γιαγιά;» τη ρωτούσα. «Αφού έχεις κι άλλα αδέρφια». «Μα εγώ τον μεγάλωσα», αυτή απαντούσε.

Ακόμα και όταν η γιαγιά άρχισε να μη θυμάται τόσο καλά, το θείο Ζήσσο δεν τον ξεχνούσε ποτέ. Περίμενε πάντα με αγωνία να της τηλεφωνήσει. Ώσπου μια μέρα πριν από δύο χρόνια συνέβη κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Ήταν καλοκαίρι και ήμασταν στη γιαγιά και τον παππού. Ήταν απόγευμα και ακούσαμε φωνές. Χτύπησε το κουδούνι και όταν η μαμά άνοιξε την πόρτα, τι να δούμε; Ένας ψηλός, καστανός, εύ-σωμος άντρας που πραγματικά νόμιζα ότι τον ήξερα, ότι τον είχα ξαναδεί. Πίσω ήταν άλλα δύο αδέρφια της γιαγιάς μου. Η μαμά άρχισε να φωνάζει από χαρά και να τον αγκαλιάζει. Ήταν αλήθεια.

Ο θείος Ζήσσος ήρθε τελικά στην Ελλάδα να δει τους συγγενείς του. Και το έκανε ξαφνικά. Το ήξερε μόνο μια αδελφή της γιαγιάς μου, με την οποία συνεννοήθηκε για να κάνει την έκπληξη στους υπόλοιπους.

Για την γιαγιά μου ήταν πραγματικά μια μεγάλη έκπληξη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση της, όταν είδε το θείο Ζήσσο. Ήταν χαρούμενη, συγκινημένη, έκλαιγε, φώναζε, τον αγκάλιαζε, τον έσφιγγε.

«Είδες που ήρθα αδερφούλα μου;» της έλεγε εκείνος.

Εγώ χαιρόμουν τόσο πολύ γι όλα αυτά που έβλεπα. Ήταν ένα συγκλονιστικό γεγονός. Μας αγκάλιαζε όλους σαν να μας είχε ξα-ναδεί.

«Εσύ είσαι ο Κωστάκης;» μού είπε.

«Ναι θείο», είπα χαρούμενος, αλλά και περήφανος που με ήξερε. Δεν ξέρω αν έχω δει ποτέ τη γιαγιά μου τόσο χαρούμενη. Νομίζω ότι ο θείος Ζήσσος τής έκανε το καλύτερο δώρο, ειδικά τώρα που είναι άρρωστη. Η υπόσχεση του μάλιστα ότι θα έρθει και πάλι, νομίζω, της έδωσε κουράγιο και δύναμη.

Συχνά, όταν σκέπτομαι τη συνάντηση του θείου και της γιαγιάς μου, καταλαβαίνω πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της αδελφικής αγάπης.

 

Του Κώστα Χαμπίδη(Γ3)

Σχολιάστε

Top