Ειδομένη 2016. Ένα μικρό χωριό του Κιλκίς κοντά στα σύνορα με τα Σκόπια που οι περισσότεροι αγνοούσαν την ύπαρξή του, ενώ σε κάποιους άλλους πιθανά να ήταν γνωστό από την πινακίδα στο σιδηροδρομικό σταθμό. Σ΄ αυτό το ακριτικό χωριό που βρίσκεται μακριά από τα κέντρα εξουσίας και αποφάσεων στοιβάζονται τον τελευταίο καιρό χιλιάδες πρόσφυγες από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, οι οποίοι προσπαθούν να φτάσουν στη δυτική Ευρώπη αναζητώντας μια καλύτερη τύχη γι αυτούς και την οικογένειά τους. Άνθρωποι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους, τους νεκρούς τους, τις μνήμες τους, την πατρίδα τους. Θύματα ενός παράλογου πολέμου, όπως όλοι οι πόλεμοι, που αναίτια ξεριζώνουν ανθρώπους καταστρέφουν εθνικές ταυτότητες και ισοπεδώνουν πόλεις και ψυχές.

Ο ορισμός του πρόσφυγα δίνεται από τη Διακήρυξη του 1951 του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών ως εξής: «Το πρόσωπο που συνεπεία γεγονότων και δεδικαιολογημένου φόβου διώξεως ευρίσκεται εκτός της χώρας της οποίας έχει την υπηκοότητα». 116 κράτη έβαλαν την υπογραφή τους. Ανάμεσά τους και πολλές ευρωπαϊκές χώρες που σήμερα αρνούνται στους πρόσφυγες την είσοδο στη χώρα τους υψώνοντας φράχτες, τοποθετώντας συρματοπλέγματα και στρατιωτικές δυνάμεις για να τους απωθούν. Οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους αρνούνται το δικαίωμα στη ζωή και στο όνειρο.

Και οι Έλληνες που έχουν στο DNA τους την προσφυγιά και τον ξεριζωμό, το μόχθο και την αδικία σήκωσαν τα μανίκια τους, άνοιξαν τα σπίτια τους και την καρδιά τους και κόβοντας από το υστέρημά τους προσπάθησαν να τους βοηθήσουν. Γιατί γνωρίζουν, ξέρουν πως είναι να σε διώχνουν από το σπίτι σου, να σκοτώνουν τα παιδιά σου, τους γονείς σου, το γείτονά σου. Και επειδή ξέρουν δεν μπορούν να κλείσουν τα μάτια τους σ’ αυτή την τραγωδία. Δεν είναι δυνατό να προσπεράσουν το τρομαγμένο βλέμμα των παιδιών που δεν καταλαβαίνουν γιατί από τη ζεστασιά του σπιτιού τους βρέθηκαν στις λάσπες και στο κρύο. Γιατί πάνω από όλα όλοι είμαστε άνθρωποι και έτσι πρέπει να πορευθούμε για να ξεφύγουμε από τις λάσπες.

Συντάκτες: Μαρία Αγνή Γράβα – Αλεξάνδρα Δαρδούμπα