Όταν χτυπάει το κουδούνι για το μάθημα όλοι μας ανεβαίνουμε τις σκάλες βαριεστημένοι, λες και έχουμε μόλις ξυπνήσει. Μέχρι να ανεβούμε στην τάξη ακούγεται η  ίδια ερώτηση, το κλασικό ‘’Τι έχουμε τώρα;’’ Και όταν πια μπαίνουμε στην αίθουσα, γίνεται ο κακός χαμός μέχρι να τακτοποιηθούμε. Αφού ηρεμήσουν οι φωνές, το μάθημα ξεκινά. Οι καθηγητές θα μας πούνε να ανοίξουμε τα βιβλία μας σε μία σελίδα και σίγουρα ένας μαθητής  αμέσως μετά θα ρωτήσει σε ποια  σελίδα είμαστε άραγε;

Κατά την διάρκεια του μαθήματος το σώμα μας μπορεί να βρίσκεται εκεί αλλά, ας το παραδεχτούμε  το μυαλό μας ταξιδεύει αλλού. Εκεί που όλα κυλάνε ήρεμα και ρόδινα ένα ξαφνικό κύμα φασαρίας διαπερνά την τάξη που κανένας δεν ξέρει από που ήρθε. Όταν καταλαβαίνεις ότι έχει περάσει κάποια ώρα περιμένεις πώς και πώς να χτυπήσει το κουδούνι και δεν ξεκολλάς τα μάτια σου από το ρολόι.

Επιτέλους η μεγάλη ώρα έφτασε, το κουδούνι χτυπά!

Βλέπετε, εμείς οι μαθητές αγαπάμε τους καθηγητές, οπότε τρέχουμε σαν να είμαστε στον μαραθώνιο για να τους απαλλάξουμε από την παρουσία μας