Επιμέλεια άρθρου: Ευαγγελία Σμάνη
Όταν οι Έλληνες στα τέλη του 1.800 αποφάσισαν να αναζητήσουν το όνειρο μίας καλύτερης ζωής σε άγνωστες γωνιές της γης, ήταν μειονότητα. Όπως κι οι άλλες φυλές που έριξαν άγκυρα στη Γη της Επαγγελίας, ήταν κι εκείνοι ‘’τρομαγμένοι’’ για το πως θα αντιμετωπισθούν από εργοδότες που δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα και δεν είχαν την ίδια θρησκεία. Αναφέρομαι περισσότερο στους εργοδότες, διότι οι Ομογενείς στην προσωπική τους ζωή, είχαν φροντίσει να φτιάξουν μία μικρή Ελλάδα, με τα στέκια τους, τα καφενεία τους, τις εκκλησίες και τους συλλόγους. Χρειάστηκαν βέβαια αρκετά χρόνια για να μπορέσουν όλα αυτά να υλοποιηθούν, ενώ σε μερικές χώρες μετανάστευσής τους, αγωνίζονται ακόμα για τα δικαιώματά τους. Γιατί γίνεται αυτή η επισήμανση; Για να συνειδητοποιήσουμε πως «αυτά που μας έκαναν, ως μειονότητα σε άλλες χώρες, δεν πρέπει να τα κάνουμε σε εκείνες τις φυλές που ήρθαν αναγκαστικά στην Ελλάδα, από τις πατρίδες τους, για να μπορέσουν να επιβιώσουν».
Με την τρομοκρατία του Ισλαμικού κράτους, καταγράφονται καθημερινά τραγικά γεγονότα. Κι από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Η Ευρώπη «βγάζει νύχια» στο «βίαιο» πρόσωπο του ρατσισμού, αφού οι προκλήσεις είναι πολλές. Η οικονομική και η ανθρωπιστική κρίση έκαναν τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και είμαστε οι περισσότεροι ρατσιστές, χωρίς να το παραδεχόμαστε. Τα κακοποιά στοιχεία πάντα υπήρχαν. Σε όλες τις μειονότητες που μετανάστευσαν. Αυτό όμως δεν σημαίνει, πως δεν πρέπει να δείξουμε συμπόνοια σε αυτή την οικογένεια προσφύγων από τη Συρία, από το Πακιστάν, από το Ιράκ… Δεν σημαίνει πως πρέπει να απαγορεύσουμε στα παιδιά μας, να κάνουν παρέα τον συμμαθητή τους που έχει άλλο χρώμα και φυλή. Βιώνουν κι εκείνοι στο σήμερα, τι σημαίνει προσφυγιά και ξένο χώμα.
Έχει διαπιστωθεί από έρευνα της UNISEF, πως εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως συνεχίζουν να βιώνουν φαινόμενα ρατσισμού και να πέφτουν θύματα διακρίσεων, λόγω του φύλου, της εθνικότητας, του χρώματός τους, της θρησκείας τους. Οι αδύναμοι χρειάζονται τη φροντίδα, όχι την περιφρόνησή μας. Όλα όμως, αρχίζουν από τα παιδιά. Το μέλλον της κάθε χώρας που έχουν την δύναμη να υπερνικήσουν οτιδήποτε αρνητικό. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Ρατσισμού, παιδιά από πολλά σχολεία δημιούργησαν βίντεο μικρού μήκους για να ‘ακουστεί η φωνή τους’. Ένα από αυτά τα βίντεο είναι το ακόλουθο, το οποίο δημιούργησαν οι μαθητές του Γενικού Λυκείου Μελεσών:
Το βίντεο αυτό μας δείχνει την καθημερινή και μοναχική ζωή ενός ‘διαφορετικού’ παιδιού η οποία μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί ως γολγοθάς. Οι συμμαθητές του, τον κοροϊδεύουν και τον εκμεταλλεύονται λόγω της καταγωγής του. Αφότου έχει περάσει τα πάνδεινα και δεν έχει βρει το ψυχικό σθένος να τους αντισταθεί, ένας μεγάλος αριθμός παιδιών με το ίδιο χρώμα μαλλιών, ως ένδειξη ισότητας, ‘αγριεύουν’ τους ρατσιστές οι οποίοι στο τέλος αποχωρούν με σκυμμένο το κεφάλι δείχνοντας απογοητευμένοι. Πολλοί άνθρωποι-κυρίως παιδιά-ζουν καθημερινά τέτοιες καταστάσεις μέχρι κάποιος να βρει το θάρρος να σταθεί στο πλάι του αγωνιστή…
