Η τέχνη αποτελεί ένα «φάρμακο» για την κουρασμένη, άρρωστη κοινωνία των ανθρώπων. Όλα τα προβλήματα, οι κρίσεις, οι δυσκολίες «απαλύνονται» με τη συμβολή της τέχνης. Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που δημιουργούνται συγκρούσεις εξαιτίας της έκφρασης του καλλιτέχνη αναφορικά με τη θρησκεία ή την πολιτική. Εύλογα λοιπόν γεννάται το ερώτημα για τον βαθμό ελευθερίας της έκφρασης του καλλιτέχνη.
Αρχικά, η τέχνη από μόνη της συνιστά την έκφραση της ψυχής και του πνεύματος κάθε καλλιτέχνη και δεν αποτελεί την «ιδιοκτησία» κάποιου κράτους, χώρας, ιδεολογίας. Επομένως κανείς δεν μπορεί να επεμβαίνει περιοριστικά στην τέχνη. Κάποιος καλλιτέχνης μπορεί να εκφραστεί πιο «τολμηρά» χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει κάποιος δικαίωμα να διαφωνήσει ή να αντιδράσει.
Επιπρόσθετα, αν ο καλλιτέχνης δεν προωθεί την τέχνη με σκοπό την εξυπηρέτηση οικονομικών συμφερόντων ή την προπαγάνδα ακραίων και φανατικών θέσεων ή την έκφραση εκχυδαϊσμού, μπορεί να εκπληρώσει τον σκοπό της που στοχεύει στην ευαισθητοποίηση, την αποδοχή της διαφορετικότητας, την απαλλαγή των προκαταλήψεων αλλά και την ψυχαγωγία.
Άλλωστε σε περιόδους που κυριάρχησε ο απολυταρχισμός και ο φανατισμός, η τέχνη κατάφερε να αφυπνίσει, να θέσει σε εγρήγορση, να κινητοποιήσει, να πυροδοτήσει τη δράση και την αντίδραση. Για αυτόν τον λόγο η ελευθερία της έκφρασης δεν συνιστά δικαίωμα αλλά και υποχρέωση του καλλιτέχνη.
