Είναι αναμφίβολο ότι στη σύγχρονη εποχή η εμπιστοσύνη των πολιτών στην πολιτική και τα πολιτικά κόμματα διέρχεται κρίση. Η ανευθυνότητα των πολιτικών κομμάτων, οι ανεφάρμοστες μετεκλογικά υποσχέσεις που είχαν γίνει προεκλογικά, τους αποστασιοποιούν τους πολίτες όλο και περισσότερο από τη συμμετοχή στον πολιτικό βίο.
Οι πολίτες είναι απαθείς, απέχουν συστηματικά από τις διαδικασίες της πολιτικής ζωής και βιώνουν μια ψυχολογική και συναισθηματική κόπωση από τη συνεχή πολιτική ανευθυνότητα, την έλλειψη γνήσιου ενδιαφέροντος από μέρους της πολιτικής ηγεσίας για τον λαό και την απουσία ικανών προσώπων που θα μπορέσουν να δώσουν λύσεις στα σύγχρονα αδιέξοδα. Η παρατεταμένη οικονομική κρίση από το 2009 και πέρα είναι ένα μόνο παράδειγμα που αποδεικνύει εμπράκτως τους παραπάνω ισχυρισμούς.
Σε αυτό το πλαίσιο είναι χαρακτηριστική η έλλειψη πολιτικών προσώπων με τα οποία οι πολίτες θα μπορούν να ταυτιστούν. Αντίθετα συχνά έρχονται αντιμέτωποι με ανθρώπους που απέχουν από την κοινωνική πραγματικότητα των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων, διέπονται από ένα πνεύμα ελιτισμού και κάποιες φορές επιχειρούν αποτυχημένα να εμφανίσουν ένα κίβδηλο, φιλολαϊκό πρόσωπο και με έναν πρόδηλο λαϊκισμό επιδιώκουν να υφαρπάζουν τις ψήφους και την υποστήριξη των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων για τη νομή της εξουσίας.
Από την άλλη και οι πολίτες δεν τηρούν μια υπεύθυνη στάση σε φαινόμενα πολιτικής παθογένειας. Ο υπεύθυνος πολίτης έχει χρέος να πληροφορείται για τα τεκταινόμενα, να σκέφτεται κριτικά και να πράττει ανάλογα. Μπορεί το πολιτικό αδιέξοδο και η πολιτική ανευθυνότητα να μη λειτουργούν ενθαρρυντικά, ωστόσο για την ύπαρξη ενός υγιούς πολιτικού, κοινωνικού, οικονομικού μέλλοντος είναι αναγκαία η ενεργή συμμετοχή στα κοινά και σε δράσεις κοινωνικοπολιτικού ενδιαφέροντος για την προάσπιση των δικαιωμάτων και τη σφυρηλάτηση και διασφάλιση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
