Μια φορά κι έναν καιρό…

    Θα μπορούσε να είναι κάλλιστα το ξεκίνημα για ένα παραμύθι, αν δεν ήταν πραγματικότητα! Στις 20 Ιουλίου 2021 (21η ξημερώματα για την Ελλάδα) και στην άλλη άκρη του κόσμου, έλαβε χώρα η ολοκλήρωση μιας παραμυθένιας πορείας για τον Γιάννη Αντετοκούμπο που στέφθηκε πρωταθλητής με τους Milwaukee Bucks στο NBA και μαζί MVP των τελικών ενάντια στους Phoenix Suns· μια πορεία που έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός κλασικού παραμυθιού, σαν αυτά που αφηγούνται οι παππούδες στα εγγόνια τους, πριν πέσουν για ύπνο κι αρχίσουν να ονειρεύονται…

  Ο Γιάννης-Ούγκο Αντετοκούμπο, παιδί μεταναστών από το Λάγος της Νιγηρίας που ήρθαν στην Ελλάδα ελπίζοντας σ΄ ένα καλύτερο μέλλον, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1994, την ημέρα του Αγίου Νικολάου. Μεγάλωσε στα Σεπόλια με πολλές στερήσεις και δυσκολίες, καθώς οι γονείς του δυσκολεύονταν να βρουν εργασία. Ο ίδιος με τον αδερφό του Θανάση πουλούσαν γυαλιά ηλίου, τσάντες και ρολόγια στον δρόμο παράλληλα με το σχολείο, για να βοηθήσουν την οικογένειά τους. Τα πρώτα του καλάθια τα έβαλε στα γηπεδάκια των Σεπολίων, πριν ξεκινήσει το μπάσκετ επαγγελματικά στον «Φιλαθλητικό». Προικισμένος με ύψος 2,06μ. κι ενώ λάτρευε το ποδόσφαιρο, μιας και ο πατέρας του (όπως κι ο μεγάλος του αδερφός) ήταν ποδοσφαιριστής στη Νιγηρία, αποφάσισε να ασχοληθεί με το άθλημα που έμελλε να τον οδηγήσει στην κορυφή, προκειμένου αρχικά να συνδράμει οικονομικά την οικογένεια! Το παιδί που δεν είχε ακόμη ελληνική -αλλά ούτε και νιγηριανή- υπηκοότητα, παρά το ταλέντο και τα αθλητικά του προσόντα που δεν μπορούσε κανείς να παραγνωρίσει, ήταν φανερά υποσιτισμένο και το μέλλον του δεν διαγραφόταν ευοίωνο, αν έμενε στην Ελλάδα, εφόσον ούτε τους οικονομικούς πόρους διέθετε ούτε την απαιτούμενη για υψηλούς στόχους στήριξη από κάποιον φορέα, ιδιωτικό ή κρατικό. Αλλά τη στιγμή που όλα είναι μαύρα και σκοτεινά, όπως και στα παραμύθια, αρχίζει να πέφτει το φως της ελπίδας στη ζωή του Γιάννη με την πρόταση που του γίνεται να δοκιμάσει την τύχη του στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, στο ΝΒΑ… Αποκτά την ελληνική ιθαγένεια κι αναχωρεί, για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Επιλέγεται από την ομάδα του Milwaukee κι αρχίζει την ανοδική του πορεία στον σκληρό αλλά και λαμπερό κόσμου του ΝΒΑ.

Το γήπεδο στα Σεπόλια, που πλέον έχει το αποτύπωμα του Γιάννη, του πάλαι ποτέ μικρού τσολιά στο Δημοτικό Σχολείο…

    Από εκεί και πέρα τα πράγματα γίνονται πάλι δύσκολα για τον Γιάννη, καθώς προσπαθεί -μακριά από την πολυαγαπημένη του οικογένεια και πατρίδα- να γίνει καλός κι ανταγωνιστικός παίκτης στο ΝΒΑ. Ιδρώτας στο γυμναστήριο, άπειρες ώρες σκληρής προπόνησης και μοναξιά χαρακτηρίζουν τα πρώτα του βήματα. Κατορθώνει σύντομα,  ωστόσο,  να κερδίσει τις ευκαιρίες στο παρκέ αλλά και να φέρει στην Αμερική όλη την οικογένειά του! Στα «rookie years» όλα τα βλέμματα πέφτουν πάνω του, μόλις παρατηρούν τη μεταμόρφωση του μικρού κι αδύνατου παιδιού σε έναν νέο και γυμνασμένο άντρα (το 2013 είχε ύψος 2,06μ και ζύγιζε 89 κιλά, ενώ τώρα είναι 2,11μ έχοντας προσθέσει και 23 κιλά μυϊκής μάζας!) με απίστευτη ενέργεια και μπασκετικές ικανότητες που για ψηλό παίχτη ήταν αδιανόητες, ακόμη και στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ. Μπορεί πλέον να ντριπλάρει, να διεισδύει με «πλαστικές» κινήσεις, μαθαίνει να σουτάρει, αμύνεται υποδειγματικά και τα εντυπωσιακά του καρφώματα κάνουν τον κόσμο να παραληρεί! Μετά από 4 χρόνια ενεργούς παρουσίας στο παρκέ κατακτά επάξια τον τίτλο που πιο βελτιωμένου παίκτη (2017) κι έπειτα κερδίζει δίκαια για δύο συνεχόμενες χρονιές (2018-2019, 2019-2020) τον τίτλο του MVP και του καλύτερου αμυντικού της χρονιάς (2019-2020) ενώ επιλέγεται και στο ΝΒΑ All Star Game (από το 2017 συμμετέχει ανελλιπώς)! Αποκτά στον μπασκετικό κόσμο το παρατσούκλι «The Greek Freak» για τις απίστευτες ενέργειές του που κάνουν εκφωνητές κι οπαδούς όλων των ομάδων να μη πιστεύουν στα μάτια τους! (Στην πρώτη εικόνα του άρθρου βλέπετε τον Γιάννη να καρφώνει ιπτάμενος πάνω από τον Tim Hardaway! Θαυμάστε τον πατώντας εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=okFx2IJImuo&ab_channel=Chief24). Η εικόνα του αρχίζει να φιγουράρει στα μεγαλύτερα περιοδικά, ενώ το όνομά του μπαίνει στην ίδια πρόταση με θρυλικούς παίκτες του NBA, όπως ο Michael Jordan και ο Kobe Bryant, αλλά και σύγχρονα μεγαθήρια, όπως ο LeBron James κι ο Kevin Durant, τους οποίους ο ίδιος θαύμαζε από την τηλεόραση, μόλις λίγα χρόνια πριν… Παρά ταύτα, μένει ταπεινός και αφοσιώνεται στον σκοπό του, κλείνοντας μάλιστα τις προσωπικές του ιστοσελίδες στα social media, για να μην αποσπάται η προσοχή του! Πέρυσι ανανέωσε το συμβόλαιο του με τους Milwaukee Bucks με μυθικές οικονομικές απολαβές, ενώ το παλιό στάδιο του Milwaukee γκρεμίστηκε και χτίστηκε νέο, μεγαλύτερο γήπεδο, αφού πλέον δεν χωρούσε τους χιλιάδες οπαδούς που ήθελαν να παρακολουθήσουν την ομάδα τους. Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολικό να πει κανείς ότι το νέο γήπεδο χτίστηκε για τον Γιάννη…

    Και ερχόμαστε στη φετινή χρονιά που γράφτηκε η πιο χρυσή σελίδα τής μέχρι τώρα ιστορίας του Γιάννη και της ομάδας του. Μετά από μια δύσκολη χρονιά με κλειστά για το κοινό γήπεδα λόγω covid, οι Bucks προκρίθηκαν στα play-offs του ΝBA (πρόκριση που είχαν λάβει και τις δύο προηγούμενες χρονιές, αλλά δεν κατάφεραν να φτάσουν στους τελικούς) κι αφού απέκλεισαν ομάδες όπως οι Miami Heats, οι Brooklyn Nets (το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος) και τα Γεράκια της Ατλάντα (Atlanta Hawks) έφτασαν στον τελικό κόντρα στην εκπληκτική ομάδα των Devin Booker και Chris Paul, τους Phoenix Suns, με μειονέκτημα έδρας. Αφού έχασαν τα 2 πρώτα ματς στην Αριζόνα, επέστρεψαν στο Μιλγουόκι και ισοφάρισαν τη σειρά. Ο Γιάννης -που σημειωτέον έχασε δύο αγώνες λόγω τραυματισμού στο γόνατο από υπερέκταση στα παιχνίδια με την Ατλάντα, γεγονός που καθιστούσε αμφίβολη ακόμα και τη συμμετοχή του στη συνέχεια των τελικών, αν οι Bucks προκρίνονταν- έπαιξε εκπληκτικά σημειώνοντας 40άρες μετά το πρώτο παιχνίδι και χαρίζοντας highlights που θα μείνουν χαραγμένα ανεξίτηλα στη μνήμη μας. Χρειαζόταν, βέβαια, μια νίκη on the road (εκτός έδρας) προκειμένου να «σπάσει» το πλεονέκτημα έδρας των Suns κι αυτή επετεύχθη στο 5ο παιχνίδι στην Αριζόνα, γράφοντας το 2-3 στη σειρά των τελικών. Πλέον, το πρωτάθλημα θα «παιζόταν» στο Μιλγουόκι κι ο Γιάννης θα είχε με την ομάδα του την ευκαιρία που πάντα περίμενε και ονειρευόταν από τότε που ήρθε στην πόλη αυτή: να σηκώσει το τρόπαιο -μετά από 50 χρόνια μάλιστα- για τους Bucks! Και το έκανε με τον πιο εμφατικό τρόπο, πετυχαίνοντας 50 (!) πόντους -με 17/19 ελεύθερες βολές, το μόνο τρωτό σημείο του έως τότε λόγω της αστοχίας του- παίρνοντας 14 ριμπάουντ, κάνοντας 5 τάπες και μοιράζοντας 2 ασιστ-πάσες! Ουσιαστικά, ήταν μια ομάδα μόνος του και «κουβάλησε» τους Bucks στην πλάτη του, οι οποίοι εντέλει επικράτησαν 105-98! Με το σφύριγμα της λήξης πήγε πρώτα να αγκαλιάσει την «ηρωίδα» του, όπως συνηθίζει να αποκαλεί τη μητέρα του, κατόπιν τη γυναίκα και το παιδί του, έπειτα γονάτισε στο παρκέ ξεσπώντας σε κλάματα, κι αφού πήρε μια ανάσα στον πάγκο μόνος του, σηκώθηκε κι άρχισε να πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί με τους συμπαίκτες και τον προπονητή του – τη δεύτερή του οικογένεια κατά τα λεγόμενά του.

Ο επίλογος του παραμυθιού γράφτηκε με την ανακήρυξή του ως MVP του τελικού και με την εικόνα του Γιάννη τρισευτυχισμένου, αγκαλιά με 2 χρυσά τρόπαια στην τελευταία συνέντευξη τύπου! Γιαννάρα, σου ευχόμαστε τα καλύτερα τόσο στην προσωπική σου ζωή όσο και στην μπασκετική σου καριέρα, ελπίζοντας κάποια στιγμή να μας κάνεις ακόμα πιο υπερήφανους με μια μεγάλη διάκριση φορώντας τα γαλανόλευκα της Εθνικής μπάσκετ, που ξέρουμε πόσο αγαπάς και στηρίζεις συμμετέχοντας σε αυτήν, ακόμα κι όταν θα έπρεπε να ξεκουράζεσαι στον ελάχιστο κενό χρόνο που δεν έχεις αθλητικές υποχρεώσεις με τον σύλλογό σου! Είμαι σίγουρος ότι κι ο πατέρας σου  θα σε καμαρώνει από ψηλά…

    Και κάτι τελευταίο: Συνέχισε με το προσωπικό σου παράδειγμα και με τα λόγια σου να μιλάς για τη ζωή και να «διδάσκεις» για την ηθική στάση που πρέπει να έχει κάποιος άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου, επαγγέλματος, καταγωγής, οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης, γιατί όσα λες εμπνέουν παιδιά κι ενήλικες απ΄ όλο τον κόσμο και τους μαθαίνουν αρχές κι αξίες που δίχως αυτές δεν θα μπορούσε κάποιος να συνεχίζει να αγωνίζεται και να ονειρεύεται. Η ταπεινότητά σου, ο αλτρουισμός, η αδιάκοπη προσπάθεια για να νικήσουμε τους φόβους και τους ιδιαίτερους «ίσκιους» μας, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός προς όλους, η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (δεν ξεχνιέται ο ρόλος σου στο κίνημα «Black Lives Matter»!) η ανάδειξη του θεσμού της οικογένειας ως θεμελιώδους παράγοντα προσωπικής ευτυχίας, είναι μόνο μερικά απ΄ όσα σπουδαία έχω ακούσει να πρεσβεύεις, και με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού θέλω κι εγώ να μεταλαμπαδεύσω στη νέα γενιά.

Σε ευχαριστούμε για τη χαρά που μας δίνεις και την τιμή που μας κάνεις ως Έλληνες. Ακόμη κι η μειοψηφία των ρατσιστών που δυστυχώς σκέφτονται τόσο στρεβλά, γίνεται ακόμη πιο μικρή κι ακόμη πιο βουβή με το παράδειγμά σου. Η Ελλάδα σε ευγνωμονεί. Και θα σε υποδεχτούμε στο αεροδρόμιο, όταν με το καλό έρθεις, γιατί -ως γνωστόν- σαν το ελληνικό καλοκαίρι δεν έχει!

Προτείνω να δείτε και το παρακάτω mini αφιέρωμα στην παραμυθένια πορεία του Γιάννη:

Κι επειδή ο Γιάννης συνηθίζει να μιλάει για το παρόν και τη σημασία τού να ζεις την κάθε στιγμή στο σήμερα, δεν μπορούσα να σκεφτώ κάποιο άλλο τραγούδι που να συνοδεύει πιο ταιριαστά αυτό το άρθρο:

Άγγελος Τζαλαλής, 8^ο ΓΕΛ Περιστερίου