Διακόσια δεκαέξι χρόνια πριν, στις 2 Απριλίου 1805, γεννήθηκε ο παγκοσμίου φήμης Δανός παραμυθάς, Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Προερχόταν από οικογενειακό περιβάλλον που δεν μπορούσε να τον υποστηρίζει. Μεγάλωσε σε οικονομικά αδύναμη οικογένεια. Έχασε τον πατέρα του όταν ήταν 11 χρόνων και γι’ αυτό αναγκάστηκε ο ίδιος να φροντίσει την οικογένειά του. Ενδιαφερόταν για το θέατρο, τη μουσική και τη λογοτεχνία, όμως, λόγω δυσκολιών που συνάντησε, ανέπτυξε μόνο το τελευταίο. Επαφή με το θέατρο απέκτησε και μέσω του πατέρα του, κάτι που τον ώθησε αργότερα να κυνηγήσει καριέρα σκηνοθέτη, να φύγει από την Κοπεγχάγη και να μεταβεί στο Οντέσε, που -εκτός από πρωτεύουσα- ήταν η μόνη περιοχή με θέατρο! Κατά τη διάρκεια της ζωής του ταξίδεψε στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. Αναγνώριση έλαβε αρχικά το 1830, όταν έγιναν γνωστά τα έργα του στη Γερμανία. Το πρώτο μάλιστα βιβλίο του δεν τράβηξε την προσοχή των αναγνωστών. Πέθανε στις 4 Αυγούστου 1875, από καρκίνο του ήπατος.
Σήμερα, το σπίτι που έμενε η οικογένεια Άντερσεν είναι ανοιχτό στο κοινό:
https://hcandersensodense.dk/h-c-andersens-foedehjem/
Προς τιμήν του εν λόγω συγγραφέα, απονέμονται τα Λογοτεχνικά Βραβεία Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (ή αλλιώς, το Βραβείο Νόμπελ για την παιδική λογοτεχνία) για τον συγγραφέα από το 1956, ενώ για τον εικονογράφο από το 1966.
Όταν ήταν ακόμα σε μικρή ηλικία, έφτιαχνε μαριονέτες, με τις οποίες αναπαριστούσε στο κουκλοθέατρο διάφορα έργα, κυρίως του Shakespeare. Εντυπωσιασμένος ο βασιλιάς της Δανίας Φρειδερίκος ο 6ος, ανέλαβε τη χρηματοδότηση της εκπαίδευσή του. Στη συνέχεια, αν και γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, δεν ολοκλήρωσε την φοίτησή του.
Σήμερα, ο παραμυθάς παραμένει «ζωντανός» στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Κρήτης, όπου γίνονται εκδηλώσεις αφήγησης και δραματοποίησης των παραμυθιών του. Τα έργα του, άλλωστε, συνεχίζουν να αποτελούν πηγή έμπνευσης, όπως φανερώνει και το παρακάτω παράδειγμα: « Η μικρή γοργόνα», αυτή η ιστορία αγνής και ανιδιοτελούς αγάπης, ήταν το κίνητρο δημιουργίας του παρακάτω ξύλινου γλυπτού από τον Γιώργη Κουτάντο, στο μουσείο-εργαστήριο ξυλογλυπτικής που διατηρεί στην Αξό Μυλοποτάμου, στο Ρέθυμνο Κρήτης.
Μέχρι σήμερα έχει διασωθεί ένα ημερολόγιό του με σχέδια από ένα ταξίδι του στην Γερμανία, το οποίο έχει δημοσιευθεί.
Συνολικά, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν έγραψε 168 ιστορίες. Οι πιο γνωστές είναι: α) Τα κόκκινα παπούτσια, β) Το μικρό έλατο, γ) Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι, δ) Η μικρή γοργόνα, ε) Η βασίλισσα του χιονιού, στ) Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα, ζ) Το ασχημόπαπο, η) Το κορίτσι με τα σπίρτα και θ) Το μολυβένιο στρατιωτάκι.
Παρακολουθήστε επίσης: https://www.youtube.com/watch?v=MXooUDkxo3Q ή https://archive.ert.gr/25218/
Πηγές:
https://andersen.sdu.dk/liv/biografi/ → Κέντρο HC Andersen
https://www.sansimera.gr/biographies/107 → Σαν σήμερα
https://woodenmuseum.gr/portfolio-item/%ce%b7-%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%81%ce%ae-%ce%b3%ce%bf%cf%81%ce%b3%cf%8c%ce%bd%ce%b1/ → Wooden museum
http://www5.kb.dk/da/nb/tema/litteratur/hca/index.html → DET KGL. BIBLIOTEK
https://www.slideshare.net/hellaka/ss-18326913?next_slideshow=1 → Slideshare
Η βασίλισσα του χιονιού
Ένα από τα πιο γνωστά παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν είναι «Η Βασίλισσα Του Χιονιού». Στην αρχή του παραμυθιού, ένα πνεύμα φτιάχνει έναν καθρέφτη για να τον πάει στους Αγγέλους στον Ουρανό. Αυτός ο καθρέφτης είχε την ιδιότητα να κάνει όποιον τον κοίταζε πιο άσχημο. Όμως, όταν πήγε να παραδώσει τον καθρέφτη, τον έριξε, και ο καθρέφτης έσπασε. Ό, τι άγγιζαν τα κομμάτια του καθρέφτη το μετέτρεπαν σε κάτι κακό. Αυτό συνέβη και με τον Κάι. Ένα κομμάτι τού καθρέφτη καρφώθηκε στην καρδιά του, και ένα στο μάτι του. Έτσι, άρχισε να μιλάει και να συμπεριφέρεται άσχημα στην Γκέρντα, μια παιδική του φίλη. Κάποια στιγμή, η Βασίλισσα του χιονιού -την οποία είχε συναντήσει και πιο παλιά ο Κάι- τον πήγε στο βασίλειό της και τον έκανε να ξεχάσει τα πάντα. Η Γκέρντα, όμως, επειδή τον αγαπούσε, δεν σταμάτησε να τον αναζητά, μέχρι που τον βρήκε…
Επιτρέψτε μου να παραθέσω κάποιες σκέψεις που μου προκλήθηκαν μετά την ανάγνωση αυτού του παραμυθιού, εν είδει ερωτημάτων που μέσα μου εγείρονται, ψάχνοντας ίσως και μια απάντηση που δεν υπάρχει κάπου γραμμένη, αλλά ίσως σεργιανά αδέσποτη στον αέρα…
Γιατί κάποιος να θέλει να σκορπάει κακία και ασχήμια στον κόσμο και σε ανθρώπους που ήδη παλεύουν να αντιμετωπίσουν τα τέρατα μέσα τους; Τι συμβολίζει αυτό το πνεύμα; Μήπως όλους εκείνους τους έξω από εμάς παράγοντες που θέλουν να μας επιβαρύνουν και να μας φθείρουν; Η Γκέρντα αγαπάει τον Κάι, όπως και εκείνος άλλωστε, αλλά εκείνος, αφού καρφώθηκε με τον καθρέφτη, μετατράπηκε σε κάτι τοξικό για εκείνη και το μόνο που έκανε ήταν να την πληγώνει. Μετά την εξαφάνισή του, η Γκέρντα επιμένει σθεναρά να αναζητά τον Κάι. Στο τέλος του ταξιδιού της τον βρήκε. Το αποτέλεσμα ήταν αντάξιο όλων των κόπων που κατέβαλε; Η μήπως έτσι είναι η αγάπη; Χωρίς δεύτερες σκέψεις και δισταγμούς, κάπως τυφλή και άσβεστη; Μήπως η Γκέρντα αγαπούσε τόσο ανιδιοτελώς τον Κάι που στην πραγματικότητα δεν τέθηκε ποτέ σαν ερώτημα το αν θα τον ψάξει ή όχι, το αν θα μείνει δίπλα του παρά την συμπεριφορά του ή όχι; Αυτό κάνουμε όλοι; Ξέρουμε ότι κάτι μας βλάπτει, αλλά ακριβώς επειδή το έχουμε συνηθίσει στη ζωή μας, το δεχόμαστε; Έχει να κάνει με τη δική μας αυτοπεποίθηση και το πώς εκτιμάμε εμείς τον εαυτό μας; Έτσι όμως, δεν υποτιμάμε τον εαυτό μας και συμβιβαζόμαστε με κάτι που δεν μας αξίζει; Ή είναι αφέλεια; Δεν το συνειδητοποιούμε καν ότι αυτά με τα οποία επιβαρυνόμαστε δεν μας αναλογούν; Άξιζε τελικά; Έτσι είναι η αγάπη για όλους; Ένα τόσο φωτεινό συναίσθημα, γιατί να προκαλεί πόνο; Ή μήπως δεν είναι πραγματική αγάπη σε μια αντίστοιχη περίπτωση, αλλά απλά μια συνήθεια; Μήπως η Γκέρντα είχε απλά συνηθίσει στο να έχει τον Κάι στην ζωή της και σταμάτησε να βλέπει καθαρά;
Αξίζει;
Δεν πιστεύω στο μονίμως αίσιο τέλος των παραμυθιών. Μου φαίνεται αφελές, άσκοπο και μη ρεαλιστικό. Γιατί στην πραγματικότητα, δεν νομίζω ότι μπορείς με γνώμονα την αγάπη να καταφέρεις τα πάντα…
https://schoolpress.sch.gr/calle8/files/2021/04/Η-βασίλισσα-του-χιονιού.pdf
Με έκανες και διάβασα το παραμύθι.