Ο εφιάλτης της καλοκαιρινής νύχτας

Η καλοκαιριάτικη νύχτα τύλιξε την πόλη, προσπαθώντας να επιβάλει την ησυχία που τη συνοδεύει συνήθως. Άσκοπα όμως… Η φασαρία της λεωφόρου δυνάμωσε, ενώ οι τσιριχτοί ήχοι των μηχανών έγιναν πιο συχνοί. Η αναμενόμενη δροσιά δεν ήρθε, αφήνοντας την καυτή πνοή του ανέμου να τρυπώσει όλο και πιο βαθιά στις πολυκατοικίες. Ξαφνικά, το σπάνιο αεράκι χάιδεψε ιδιαίτερα ένα μισοφωτισμένο παράθυρο. Περίεργο όπως ήταν, γλίστρησε στο ευρύχωρο δωμάτιο για ν’ ανακαλύψει μια σκυμμένη μορφή πάνω από ένα γραφείο.

Στο δωμάτιο κυριαρχούσε ένα οργανωμένο χάος από χαρτιά, ρούχα και βιβλία, χαρακτηριστικό που συνοδεύει τον κάθε έφηβο. Ωστόσο, υπήρχε κι ένα μοναδικό απομεινάρι τάξης: το γραφείο. Δέσποζε επιβλητικά στο δωμάτιο, με τις ωραίες στοίβες που είχε πάνω του, χαρίζοντας περήφανα στους υπόλοιπους το φως της λάμπας.

Η μορφή αναστέναξε ανεπάντεχα, ενώ προσπαθούσε να ξεμουδιάσει το κουρασμένο σώμα. «Πότε άραγε θα τελειώσουν όλα μου τα βάσανα; αναρωτήθηκε… ή τουλάχιστον οι εξετάσεις! Κάθε καθηγητής αναμένει να αντεπεξέλθω στις προσδοκίες του. Γιατί «το καμάρι» του σχολείου -ή στην καθομιλούμενη το φυτό- δεν έχει ένα τόσο δα δικαιωματάκι στο λάθος;» Εμ όχι! Όλοι θεωρούν ότι η ζωντανή εγκυκλοπαίδεια, η προσωποποίηση της εργασιομανίας και τελειότητας, πρέπει να έχει μακρινό στόχο την Ιατρική ενώ κοντινό την επίτευξη ενός 20 στον μέσο όρο. Και, θες δεν θες, πρέπει να διατηρήσεις την εικόνα, όσο πιεστικό κι αν είναι κάτι τέτοιο, αφού μόνο αυτή σου μένει. Με μια νευρική κίνηση, η μορφή πήρε το στυλό στα χέρια, το στριφογύρισε στα χέρια της και το ξαναπέταξε. Περασμένα μεσάνυχτα και όμως πρέπει ακόμη να κατεργαστεί ένα τόνο γρανίτη γνώσης. «Και μετά τολμάνε και λένε ότι η ζωή του μαθητή είναι εύκολη. Ας γελάσω… Και έχουν και το θράσος να υποστηρίζουν ότι είναι λίγη η ύλη, όταν δεν απομένει παρά ελάχιστος ελεύθερος χρόνος». Αχ ναι, ξέχασε κι ότι «τη σήμερον ημέρα υπάρχει μια επιδημία οξείας τεμπελίτιδας!». Ένα σαρκαστικό γελάκι αντήχησε στο δωμάτιο τρομοκρατώντας την ανάσα του αγέρα.

Η μορφή γύρισε και έριξε μια ματιά στη σκοτεινή και απόμακρη γωνιά του δωματίου. Οι μισοτελειωμένοι πίνακες μαζί με τα πινέλα, γυαλόχαρτα και βερνικοχρώματα, έμοιαζαν μες στο κουτί τους σαν κάποιο σεντούκι θησαυρών που ανοίχτηκε, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε. Να και άλλο ένα «πότε;»… «Πότε θα καταφέρω να ασχοληθώ με την πολυπόθητη, αγαπημένη μου ασχολία; Πότε; Το σχολείο φαντάζει τώρα στο κουρασμένο μυαλό σαν ένας δολοφόνος αυτών που αγαπούμε, τόσο μισητό και αποτρόπαιο. Μήπως τελικά το τίμημα για τη γνώση είναι ψηλότερο από το αναμενόμενο; Ναι μεν αποτελώ το ζωντανό όνειρο κάθε καθηγητή και γονιού, όμως δεν είμαι εγώ αυτός που ονειρεύομαι…».

Ο αναστεναγμός του ζεστού αέρα επανέφερε το κορίτσι ή αγόρι -ποιος ξέρει;- στην πραγματικότητα. Η μορφή έβρισε χαμηλόφωνα (μη τυχόν ακούσει κάποιος) τον καύσωνα και το χαλασμένο κλιματιστικό.  «Ναι…. Η αποπνικτική ζέστη δεν εμπνέει ποτέ κανέναν για φιλοσοφικές αναζητήσεις» μουρμούρισε χαμογελώντας ειρωνικά. Το αεράκι προσβεβλημένο άνοιξε διάπλατα τα παράθυρα και τα έκλεισε απότομα πίσω του, με χαιρεκακία. Ένας δυνατός γδούπος ακούστηκε, όμως αυτό δεν γύρισε να κοιτάξει. Συνέχισε το ταξίδι του…