Anima

Τι θάλασσες και τι καράβια

τι ταξίδια με άγνωστους προορισμούς

τι φτερά που ανοίγουν

και κόντρα στον άνεμο πετούν

 

Μα ποια πατρίδα ποια ζωή

που μόνο χειροπέδες περνά ισόβιες

και σαν του Ικάρου τα κέρινα φτερά τα λιώνει

και πάει το όνειρο, πάει η ελπίδα

 

Σε μονοπάτια περπατημένα

ίσα με χίλιες φορές ως τώρα

μια ομίχλη, μια μπόρα

που σ’εμποδίζει μπροστά να δεις

και σαν τις Σειρήνες σε πλανεύουν

και σε κάνουν να ξεχνάς

και την Ιθάκη να βρεις δεν μπορείς

 

Και μετά περνάνε τα χρόνια

και σε έχουν εκπαιδεύσει να πιστεύεις

ότι χάθηκε η Ιθάκη, ότι είναι πια μακρινή

μα την ψυχή σου ποτέ να την χάσεις δεν μπορείς

κι ας σου κλείνουν τα μάτια

κι ας σου δένουν τα φτερά

κι ας σου κόβουνε τα πόδια

κι ας σε δένουν στη φενάκη ευτυχίας στην οποία ζεις

 

Γιατί η Ιθάκη είναι μέσα σου

και να στην πάρουν δεν μπορούν

κανείς δεν είπε ότι θα ήταν εύκολο

αλλά μη τους αφήσεις να στην πάρουν

επειδή εκείνοι κόλλησαν

επειδή εκείνοι έχασαν την δική τους