Η είδηση της απώλειας του Διευθυντή μας, Σπύρου Τζούτη, ύστερα από επιπλοκές που προκάλεσε στην υγεία του ο κορωνοϊός, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στη σχολική μας κοινότητα. Άνθρωπος χαμογελαστός, αεικίνητος, δημιουργικός, γεμάτος πάθος για την εκπαίδευση, πάντοτε δημοκρατικός και δίκαιος στον ηγετικό του ρόλο στο σχολείο, τόσο απέναντι στα παιδιά, όσο κι απέναντι στους συναδέλφους του καθηγητές. Προσωπικά τον γνώρισα φέτος, αλλά δεθήκαμε πάρα πολύ λόγω της συνεργασίας μας σε πολλούς τομείς που είχαν σκοπό τη διευκόλυνση και τη βελτίωση του σχολικού έργου, αλλά και λόγω της σύμπνοιάς μας σε πολλά εκπαιδευτικά ζητήματα. Σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο θα μιλούσαμε στο τηλέφωνο προγραμματίζοντας και δημιουργώντας κάτι καινούργιο για το σχολείο μας. Μάλιστα, σχετικά με το σχολικό περιοδικό που δυστυχώς δεν πρόλαβε να το δει και να το χαρεί -γιατί είμαι σίγουρος ότι θα το χαιρόταν σαν μικρό παιδί και θα τον έκανε πολύ περήφανο για το μαθητικό δυναμικό του σχολείου- θυμάμαι να μου λέει με τον μοναδικό του τρόπο: «Προχώρα αρχηγέ, κι ό,τι θέλουν τα παιδιά, να τους πεις ότι είμαι εδώ και τους στηρίζω!» Είχε αλήθεια ενθουσιαστεί με την ιδέα, γιατί κι ο ίδιος άλλωστε, στη μακρά και πλούσια εκπαιδευτική του πορεία, είχε εκδώσει σχολική εφημερίδα κι ήταν ένθερμος υποστηρικτής παρόμοιων δράσεων. Θα μπορούσα κι άλλα πολλά να πω και να θυμηθώ, αλλά προτιμήσαμε εδώ στο περιοδικό να αναρτήσουμε το αποχαιρετιστήριο μήνυμα των ίδιων των μαθητών προς τον διευθυντή τους, σαν ένα τελευταίο αντίο αλλά και σαν υπόσχεση ότι πάντα θα τον θυμόμαστε όλοι. Ένας άνθρωπος πεθαίνει όταν τον ξεχνάμε, αλλά εμείς δεν πρόκειται να τον ξεχάσουμε ποτέ και πάντοτε θα μένει ζωντανός στη μνήμη και τη συνείδησή μας. (Άγγελος Τζαλαλής)
Εις μνήμην του διευθυντή μας, Σπύρου Τζούτη
Οι μήνες στα διαδικτυακά περνούσαν, τα μαθήματα πραγματοποιούνταν κανονικά. Χαμένοι στον φόρτο εργασίας και προσπαθώντας να προσαρμοστούμε στις πρωτόγνωρες αυτές συνθήκες, έφτασε στα αυτιά μας η ευχάριστη είδηση ότι σύντομα ανοίγουν τα σχολεία. Ωστόσο, η είδηση αυτή συνοδεύτηκε λίγο αργότερα με μία ακόμη, πολύ δυσάρεστη αυτή τη φορά…
Ο διευθυντής του σχολείου μας νοσηλευόταν στο νοσοκομείο. Η πρώτη αντίδραση ήταν η ανησυχία, θέλαμε να πιστεύουμε όμως ότι όλα θα πάνε καλά και πως η ανάρρωσή του θα ήταν πολύ κοντά. Τα σχολεία άνοιξαν, το γραφείο του διευθυντή ήταν κλειστό, η απουσία του ήταν αισθητή. Με το πέρασμα των ημερών ενημερωθήκαμε ότι η κατάστασή του χειροτέρευε. Η ανησυχία αυξανόταν. Η πόρτα παρέμενε κλειστή. Οι δύο πρώτες εβδομάδες πέρασαν. Έπειτα, οι δύο επόμενες εβδομάδες των διακοπών του Πάσχα είχαν σχεδόν τελειώσει κι ετοιμαζόμασταν να επιστρέψουμε στο σχολείο, όταν το πρωί της Παρασκευής, 7 Μαΐου, όλοι οι μαθητές έλαβαν επίσημο email απο τη διεύθυνση του σχολείου:
«Αγαπητοί γονείς και παιδιά, με μεγάλη θλίψη και οδύνη σας στέλνουμε αυτό το μήνυμα για να σας ενημερώσουμε ότι ο αγαπημένος μας διευθυντής, Σπύρος Τζούτης, έφυγε από τη ζωή εχθές το βράδυ. Η υποδιευθύντρια και ο σύλλογος διδασκόντων».
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τους συμμαθητές μου να παρακαλούν ότι ήταν ψέμα. Δυστυχώς, ήταν αλήθεια. Το 8ο Λύκειο Περιστερίου πενθεί για την απώλεια του διευθυντή του, Σπύρου Τζούτη. Είθε να αναπαυτεί εν ειρήνη.
Πιστεύουμε όμως, ότι ο διευθυντής μας θα επιθυμούσε να θυμόμαστε τις ωραίες στιγμές, δεν θα ήθελε ο «Ανεπανάληπτος, Μέγας και Τρανός» όπως αποκαλούσε τον μαθητή του, Μάνθο Μποζινάκη, να επηρεαστεί υπερβολικά από αυτό το γεγονός, γι΄ αυτό πάμε να θυμηθούμε μερικές χαρακτηριστικές στιγμές μέσα από τα λόγια των μαθητών του.
Κωνσταντίνος Μανουσαρίδης: Πλέον δυστυχώς δεν είσαι εδώ να μου μάθεις πώς να είμαι σωστός άνθρωπος στην κοινωνία… Ο Θεός αποφάσισε να σε πάρει κοντά του. Θα θυμάμαι πάντα τα καλά λόγια σου, τις συμβουλές σου και τα αστεία σου. Θα σε θυμόμαστε για πάντα ως έναν σωστό οικογενειάρχη, άξιο πολίτη και διευθυντή… Καλό παράδεισο…
Εύα Ζακυνθινού: Από την πρώτη κιόλας μέρα της τελευταίας σχολικής χρονιάς για τα παιδιά της Γ΄ λυκείου, χάρηκα ακούγοντας πως θα έχουμε για καθηγητή Οικονομίας τον κύριο Τζούτη. Πολύ ήρεμος, δίκαιος, έξυπνος άνθρωπος. Από τις αρχές ήδη προσπαθούσε να μας γνωρίσει, καθώς ήμασταν οι νέοι του μαθητές. Μας έκανε πλάκες, μας ρωτούσε για τους εαυτούς μας, έπαιζε μπάλα στο προαύλιο όταν είχε κενό, χαιρόταν να βλέπει χαρούμενους τους μαθητές του. Ένα μεσημέρι, φεύγοντας από το σχολείο και πηγαίνοντας προς το σπίτι φίλης, δηλαδή ακολουθώντας διαφορετική διαδρομή από ό,τι συνήθως, εκεί που περιμένω να ανάψει πράσινο το φανάρι των πεζών και ασχολούμαι με το κινητό μου, ξαφνικά ακούω κορναρίσματα. Δεν έδωσα σημασία στην αρχή, ώσπου άκουσα: «Ζακυνθινού, τι κάνεις;». Ξαφνιάστηκα όταν είδα τον κύριο Τζούτη μέσα στο αυτοκίνητό του και σταματημένο στο φανάρι, να με χαιρετάει με ένα χαμόγελο έως τα αυτιά, ενώ μόλις μερικές ώρες πριν είχαμε μάθημα! «Μια χαρά είμαι κύριε, εσείς;» του απάντησα αμέσως. «Μια χαρά κορίτσι μου, καλό μεσημέρι!» μου αποκρίθηκε. Πάντα ευγενικός και καλός με όλους.
Ενδιαφερόταν για τους μαθητές του σαν να είναι παιδιά του. Μας έλεγε συνεχώς πως «αν δεν λιώσουμε παντελονάκι, δεν θα φάμε ψωμάκι». Μας έλεγε πως πρέπει να μοχθήσουμε για να καταφέρουμε πράγματα. Μας έκανε ασκήσεις επί του μαθήματος και εάν κάποιος δεν θυμόταν κάποιο μέρος της άσκησης καλά, του υπενθύμιζε τον σκοπό του: την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο. Μας προετοίμαζε κάθε μέρα και καλύτερα. Νοιαζόταν, και είμαι σίγουρη πως νοιάζεται… Νοιάζεται για τους μαθητές του, σαν παιδιά του. Και αυτό, τον ξεχωρίζει από πολλούς άλλους καθηγητές. Πρώτα ήταν άνθρωπος, με αξιοπρέπεια και με αρχές. Ήταν καθηγητής, πρώτα σε μαθήματα ζωής και μετά στην ειδικότητά του. Και νιώθω ευγνώμων που είχα την τύχη να είμαι μαθήτριά του. Θα μου λείψει πολύ ο κύριος Τζούτης, αλλά εάν υπάρχει κάτι που θα θυμάμαι για όλη μου τη ζωή, είναι σίγουρα όλες του οι σοφές συμβουλές. Συμβουλές για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Και ξέρω πως όσοι μαθητές πέρασαν από τα χέρια του και άκουσαν τις κουβέντες του, γίνονται κάθε μέρα ολοένα και καλύτεροι, υλοποιώντας τις συμβουλές του. Ευχαριστούμε.
Ανδριανή Μητροδήμου: Μου έδειξε εμπιστοσύνη από πολύ νωρίς, κάτι το οποίο με χαροποίησε. Ακολουθούσε πάντα τους κανονισμούς του σχολείου και ήθελε να είναι όλα σε τάξη, όσο κι αν εμείς ως μαθητές θέλαμε να κάνουμε το δικό μας. Εννοείται πως δεν ήταν αλάνθαστος, αλλά ο ίδιος κατανοούσε τα λάθη του και ήταν πάνω από όλα άνθρωπος! Σίγουρα θα μας λείψει πολύ.. Συλλυπητήρια στην οικογένεια και κουράγιο.
Δέσποινα Χατζησταμάτη: Κανένας άνθρωπος δεν έχει τον ίδιο χαρακτήρα με κάποιον άλλον. Παρόλο που δεν ήταν και ο πιο εύκολος άνθρωπος, προσπαθούσε να ανταποκριθεί σε ό,τι ζητούσαμε με τον δικό του τρόπο και νοιαζόταν πολύ για εμάς, όπως και εμείς για εκείνον. Η απουσία του θα είναι πολύ αισθητή και θα μας επηρεάζει αρκετά μέχρι το τέλος της τελευταίας μας χρονιάς στο σχολείο.
Ανδρέας Τσαγδούρης: Θυμάμαι τον Δεκέμβρη είχε προκύψει ένα πρόβλημα στα διαδικτυακά με την κάμερα σε κάποιο βασικό μάθημα. Κάναμε τα παράπονά μας στον διευθυντή και ανταποκρίθηκε άμεσα. Η ποιότητα του μαθήματος αναβαθμίστηκε. Τον Φλεβάρη, το ίδιο πρόβλημα εμφανίστηκε ξανά στο ίδιο μάθημα, και αποφάσισα να πάω στο σχολείο με ένα ακόμη συμμαθητή μου, ώστε να δούμε μήπως μπορέσουμε να βοηθήσουμε στην επίλυσή του. Ο κ. Τζούτης ήταν απόλυτα δεκτικός και συνεργάσιμος στο να κάνουμε όσες δοκιμές με τους υπολογιστές θέλαμε και πραγματικά είχε κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε για να λύσει το θέμα μας, όπως το να αγοράσει καινούρια κάμερα και να αναβαθμίσει το ίντερνετ του σχολείου. Μπορεί να φαίνονται λίγα, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι ο διαθέσιμος προϋπολογισμός του σχολείου ήταν αρκετά περιορισμένος. Η διάθεσή του όμως να συνδράμει ήταν απεριόριστη…
Χριστίνα Χρονοπούλου – Θωμάς Τραχίλης: Θυμόμαστε τότε που ψάχναμε τον κ. Καραφέρη, πετύχαμε τον διευθυντή στον διάδρομο και προσφέρθηκε να μας δώσει το κινητό του για να τον πάρουμε τηλεφωνο! Ύστερα συζητήσαμε για διάφορα θέματα, όπως σε ποια σχολή θέλουμε να περάσουμε κτλ. Ήταν πολύ ενθαρρυντικός και μας έδωσε αρκετές συμβουλές. Γενικότερα, ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει.
Μαθήτρια β΄ λυκείου: Τελειώνοντας το γυμνάσιο, σύμφωνα με τη διεύθυνσή μου, άνηκα σε άλλο λύκειο, στο οποίο όμως δεν ήθελα να πάω. Ήθελα να έρθω στο 8ο. Ο διευθυντής του άλλου σχολείου δεν με άφηνε να φύγω την περίοδο των μετεγγραφών, όμως, ύστερα από συνεννόησή μου με τον κ. Τζούτη, κατάλαβε πόσο ήθελα να έρθω στο 8ο και μου έλεγε συνέχεια: «Όλα θα πάνε καλά, μην αγχώνεσαι. Θα τα κανονίσω όλα εγώ, μην ανησυχείς». Καθ΄ όλη την περίοδο της μετεγγραφής μου, κατέβαλλε προσπάθειες για να έρθω σ΄ αυτό το σχολείο, μιλώντας πολλές φορές με τον διευθυντή του άλλου λυκείου και με διαβεβαίωνε καθημερινά ότι θα γίνει αποδεκτό το αίτημά μου ό,τι και να γίνει. Ήταν εκεί για να μου συμπαραστέκεται, γεμάτος χαμόγελο. Τελικά τα κατάφερε, με έφερε στο σχολείο. Ένα χρόνο αργότερα είχα κάνει αρκετές απουσίες για σοβαρούς προσωπικούς λόγους. Επίσης, λόγω της πανδημίας δεν ήθελα να μπαίνω στο λεωφορείο. Έπρεπε λοιπόν να πάω στο αρχικό μου λύκειο, διότι ήταν πολύ πιο κοντά μου και θα απέφευγα όσο μπορούσα τον κίνδυνο να κολλήσω τον ιό στα μέσα μεταφοράς. Το συζήτησα με τον κ. Τζούτη και παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε για να με φέρει στο σχολείο, μου είπε πάλι με ένα γλυκό χαμόγελο ότι θα κάνει ό,τι μπορεί. Για μία ακόμη φορά, έδωσε λύση στο πρόβλημά μου. Θα θυμάμαι πάντα το πόσο εξυπηρετικός και πρόθυμος ήταν να βοηθήσει τους μαθητές του. Καλό παράδεισο.
Το β΄τεύχος του περιοδικού μας αφιερώνεται στη μνήμη του Διευθυντή μας, Σπύρου Τζούτη. (από όλη την ομάδα του Περιοδικού)
Κυριακή, 9 Μαΐου 2021
Λείπεις. Πολύ. Θα κρατήσω όλα όσα μου έμαθες και κυρίως το ήθος του εκπαιδευτικού που πρέσβευες κι ήθελες να μου μεταλαμπαδεύσεις. Μου έλεγες συνεχώς: «Εσείς οι νέοι είστε το μέλλον. Στο χέρι σας είναι να παραδώσετε ένα Σχολείο καλύτερο». Θα το κάνουμε. Στο υπόσχομαι. Και θα το βλέπεις. Και θα είσαι περήφανος. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Ο καλύτερος Διευθυντής που συνεργάστηκα. Και ο καλύτερος Άνθρωπος. Είδες τι σου γράφουν οι μαθητές σου; Πρώτα Άνθρωπος, μετά Διευθυντής. Κι αυτό υπήρξες. Αντίο.
Συλλυπητήρια
Ένας από τους καλύτερους καθηγητές που γνώρισα αν και τότε μου έκανε ιδιαίτερα στα μαθηματικά. Έχω ατελείωτες ιστορίες γέλιου μαζί του και άλλες τόσες σοβαρού μαθήματος. Το μεγάλο του ελάττωμα… Να στηρίζεται στα μπροστινά πόδια της καρέκλας πράγμα που το πλήρωσε αρκετές φορές ????και το ότι το βιβλίο των μαθηματικών μου πάντα είχε σελίδες χωρίς γωνίες!!!ένας υπέροχος καθηγητής και ένας υπέροχος άνθρωπος. Να περνάς καλά εκεί στις αυλές του παραδείσου Μεγάλε!!!