Μάτσου Πίτσου – Η αρχαία πόλη των Ίνκας (Ιωάννα Τσελεπή)

Η αρχαία πόλη Μάτσου Πίτσου βρίσκεται στο νότιο Περού κι είναι το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του πολιτισμού των Ίνκας. Χτισμένη τον 15ο αιώνα, μια πόλη μεταξύ ουρανού και γης, παραμένει -ίσως- το μεγαλύτερο μυστήριο του Περού…

Πριν από εξακόσια χρόνια περίπου, ένας αρχαίος πολιτισμός ήκμασε στο Περού, ο πολιτισμός των  Ίνκας. Παρά την έλλειψη γραπτής γλώσσας, οι Ίνκας ήταν ευφυέστατοι στην οργάνωση μιας κοινωνίας. Ήταν επιδέξιοι αρχιτέκτονες κι έτσι δημιούργησαν μεγαλειώδη παλάτια, ένα οδικό δίκτυο  24.140χλμ., αναχώματα στο απότομο έδαφος κι αρδευτικά κανάλια. Ανέπτυξαν μια εξελιγμένη οικονομία δίνοντας βάση στην καλλιέργεια καλαμποκιού και πατάτας. Ο λαός των Ίνκας είχε σχεδόν  ανύπαρκτη εγκληματικότητα! Το 1530, όμως, ο πολιτισμός τους λεηλατήθηκε και καταστράφηκε  από τους Ισπανούς. Τα παλάτια τους στολίζονταν από ράβδους χρυσού, οι οποίες κλάπηκαν από τους κατακτητές. Υπολογίζεται πως οι Ισπανοί έκλεψαν από τους Ίνκας 24 τόνους σε χρυσό και  ασήμι!

Η θρησκεία των Ίνκας βασιζόταν στη λατρεία του Ήλιου και στη διαδρομή του προς τον Ουρανό. Για τους ίδιους, οι πολύτιμοι λίθοι δεν ήταν εμπορεύσιμοι αλλά λατρευτικά μέταλλα. Ο χρυσός για τους Ίνκας ήταν τα δάκρυα του Ήλιου, και το καλαμπόκι ήταν ο χρυσός καρπός του Ήλιου. Σήμερα, πολλοί από τους  Ινδιάνους του Περού βασίζουν τη ζωή τους στα προγονικά λατρευτικά θεμέλια των Ίνκας. Μιλούν τη  δική τους γλώσσα -την κέτσουα- που μιλούσαν και στο βουνό Μάτσου Πίτσου.

Μάτσου Πίτσου στη γλώσσα κέτσουα σημαίνει «Αρχαίο Βουνό». Είναι ένα οροπέδιο σε έκταση δύο τετραγωνικών μιλίων, στο Νότιο Περού. Απέχει 112,5χλμ. βορειοανατολικά της πόλης Κούσκο,  της αρχαίας πρωτεύουσας των Ίνκας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 2700 μέτρων, στις ανατολικές  πλαγιές της οροσειράς Cordillera de Vilcabamba που συνορεύει με τους ποταμούς Apurimac και Urabamba. Η περιοχή έχει πυκνή βλάστηση, με τυπική τροπική χλωρίδα, ενώ η όλη περιοχή μεταξύ της Vilcabamba και του πυκνού δάσους ονομάζεται Ceja de Selva, δηλαδή «Φρύδι του Δάσους». Η  πόλη είναι χτισμένη επάνω σε μια πολύ στενή κύρτωση του ορεινού όγκου της Vilcabamba και  συνδέει την πόλη με τη κορυφή Χουαϊάνα Πίτσου, που σημαίνει «Νεαρή Κορυφή». Παρότι οι  ακραίες καιρικές και κλιματολογικές συνθήκες δεν είναι χαρακτηριστικό της περιοχής, σε σύγκριση  πάντα με το γενικό σύνολο των κορυφογραμμών των Άνδεων, η ανθρώπινη κατοίκηση για μεγάλο χρονικό διάστημα στην πόλη Μάτσου Πίτσου δεν είναι εφικτή. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που οι αρχαιολόγοι δεν δέχτηκαν ότι αυτή η πόλη αποτέλεσε το τελευταίο καταφύγιο των Ίνκας στη διάρκεια της Ισπανικής κατάκτησης.

Το Μάτσου Πίτσου είναι ένα τέλειο ταίριασμα αρχιτεκτονικής και φυσικού περιβάλλοντος. Ψηλά στα βουνά, 7.000 πόδια από την επιφάνεια της θάλασσας, φαντάζει μία πόλη χαμένη στα σύννεφα… Πάνω σε  ατόφιες γρανιτένιες πλαγιές, χτισμένη από τεράστιες πέτρες, έχει 200 κτήρια, κατοικίες, πλατείες κι αμφιθέατρα. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη πως οι Ίνκας κατείχαν τον τροχό ή είχαν σωματώδη ζώα, ούτε καν εργαλεία δυνατά, για να μεταφέρουν αυτούς τους βράχους. Πιθανότατα θα μετέφεραν τις πέτρες  από τα λατομεία περπατώντας αμέτρητα μίλια!

Η πόλη ανακαλύφθηκε το 1911, στις 24 Ιουλίου, από τον Αμερικανό ιστορικό και αρχαιολόγο Hiram Bingham. Ο Bingham ήταν γιος ενός προτεστάντη ιερέα κι είχε σπουδάσει Ιστορία και Πολιτικές  Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Harvard. Το ενδιαφέρον του στρεφόταν γύρω από την ιστορία των λαών της Λατινικής Αμερικής, και γι΄ αυτό, το 1906–1907, ακολούθησε την ίδια διαδρομή που είχε  κάνει και ο Simón Bolívar από τη ζούγκλα της Βενεζουέλας προς την Κολομβία, ενώ το 1908–1909 ταξίδεψε από το Μπουένος Άιρες ως τη Λίμα και το Κούσκο, μέσω της εμπορικής οδού που είχαν χαράξει οι Ισπανοί κονκισταδόρες. Τον Ιούλιο του 1911 ξεκίνησε από το Κούσκο η Περουβιανή αποστολή του Yale (Yale Peruvian expedition) την οποία οργάνωσε και χρηματοδότησε ο Bingham και κάποιοι παλιοί συμφοιτητές του. Την αποστολή στελέχωναν ένας ιατρός, ένας τοπογράφος, ένας γεωλόγος, ένας μηχανικός, ένας ντόπιος οδηγός, ο ίδιος ο Bingham κι ένας συμφοιτητής του. Σκοπός και στόχος της  αποστολής ήταν η ανακάλυψη των χαμένων πόλεων των Ίνκας που ανέφεραν στα κείμενα τους ο Antonio de la Calancha και ο Adolf Batalie. Οι ντόπιοι Ινδιάνοι τον οδήγησαν σε μία απομακρυσμένη  βουνοκορυφή, η οποία αρχικά φαινόταν απίστευτα αφιλόξενη. Οι Ινδιάνοι την αποκαλούσαν «Μάτσου Πίτσου». Ο ίδιος ο Bingham θα περιγράψει αργότερα τη διαδρομή με τα εξής λόγια: «Με τα  τέσσερα ανεβαίναμε από γλιστερά χορτάρια. Ο ποταμός Urubamba μούγκριζε αγριεμένα.  Ανεβήκαμε σε ένα λόφο και ξαφνικά αντικρίσαμε τη γη κομμένη και χωρισμένη σε τμήματα. Η  τροφή που καλλιεργήθηκε εδώ θα συντηρούσε μια ολόκληρη πόλη!»

image.0

Η δυσπρόσιτη θέση του Μάτσου Πίτσου έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι ήταν το τελευταίο καταφύγιο των Ίνκας στον αγώνα τους εναντίον των Ισπανών. Μ΄άλλα λόγια, πολλοί θεώρησαν ότι ήταν η θρυλική Vilcabamba la vieja που ίδρυσε ο βασιλιάς των Ίνκας, Μάνκο Ίνκα. Η πραγματικότητα είναι  ότι το Μάτσου Πίτσου χτίστηκε το 1460 και χρησίμευε ως αστρονομικό παρατηρητήριο με αρχείο χρονολόγησης και λατρευτικό κέντρο, αλλά και ως θερινά ανάκτορα των βασιλέων. Η πόλη φαίνεται ότι  εγκαταλείφθηκε, όταν ο ηγεμόνας Μάνκο Ίνκα (γνωστός και σαν Μάνκο Κάπακ ο Β΄) ξεκίνησε τον αγώνα ανεξαρτησίας των Ίνκας από τους Ισπανούς κατακτητές, γιατί -όπως φάνηκε από τα ευρήματα- εκείνη την εποχή στην πόλη ενέσκηψε μια μεταδοτική ασθένεια. Έκτοτε, κανένας δεν αναφέρθηκε σ΄ αυτή την πόλη, η οποία ταυτίζεται με τη γενέτειρα των Ίνκας στη μυθολογία τους (Τάμπου-Τόκο) και κανένας δεν ξαναπάτησε εκεί μέχρι το 1911 που ανακαλύφθηκε. Η πραγματική  Vilcabamba la vieja ανακαλύφθηκε από τον Gene Savoy, το 1965, στην περιοχή Espiritu Pampa.

Σήμερα, αποτελεί έναν πρωταρχικό τουριστικό προορισμό για χιλιάδες τουρίστες παγκοσμίως. Η  πρωτεύουσα της επαρχίας είναι το Aguas Calientes (Θερμά Νερά) μια μικρή πόλη που προσφέρει καταλύματα στους τουρίστες και χρησιμεύει ως ψυχαγωγικό κέντρο για όλους τους ταξιδιώτες στο Μάτσου Πίτσου. Διαθέτει θερμές πηγές, όπως δηλοί και το όνομά της, γεγονός που προσφέρει μεγάλη απόλαυση για στους επισκέπτες. Το κλίμα είναι ήπιο όλο το χρόνο, αρκετά βροχερό από τον Νοέμβριο έως τον Μάρτιο, ξηρό και ζεστό από τον Απρίλιο έως τον Οκτώβριο. Ο τρόπος για να φτάσει κάποιος στο Μάτσου Πίτσου είναι είτε με τρένο είτε μέσω των παλιών δρόμων που είχαν φτιάξει οι Ίνκας. Άλλη μια ατραξιόν του Μάτσου Πίτσου αποτελούν και τα πολλά λάμα που υπάρχουν στην περιοχή.

Το 1983, το Μάτσου Πίτσου ανακηρύχθηκε μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco και το 2007 ψηφίστηκε ως ένα από επτά νεότερα θαύματα του κόσμου σε παγκόσμια ψηφοφορία στο διαδίκτυο. Αξίζει, λοιπόν, να το επισκεφθεί κανείς, για να ταξιδέψει τόσο στον χώρο όσο και στον χρόνο που κατά τα φαινόμενα αναπτύχθηκε ένας σπουδαίος αρχαίος πολιτισμός της αμερικανικής ηπείρου!

Μια σύντομη περιήγηση στο Μάτσου Πίτσου:

 

ΤΖΑΛΑΛΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ
Περί ΤΖΑΛΑΛΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ 22 Άρθρα
INGIRUMIMUSNOCTEETCONSUMIMURIGNI

1 Σχόλιο

Υποβολή απάντησης