Η Κατερίνα Μαλακατέ μιλάει στη σχολική εφημερίδα του 5ου Γυμνασίου Αλεξανδρούπολης για το επάγγελμα του συγγραφέα.- Ένα άρθρο της Ειρήνη Καραβούζη και της Παναγιώτας Μουρουζίδου.
Πριν λίγο καιρό είχαμε την τύχη να συναντήσουμε διαδικτυακά μια νέα συγγραφέα της εποχής μας, την Κατερίνα Μαλακατέ. Από μικρή αγαπούσε πολύ τα βιβλία και τη συγγραφή. Παρόλα αυτά ακολούθησε μια τελείως διαφορετική καριέρα. Ο ασίγαστος πόθος της όμως την οδήγησε να αλλάξει τη ζωή της και να εκπληρώσει το όνειρο της. Η γλυκιά φυσιογνωμία της και ο απλός της λόγος μας κίνησε το ενδιαφέρον.
Παρακάτω ακολουθεί η συνέντευξη που μας έδωσε:
Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να γίνετε συγγραφέας;
Νομίζω ότι δε με οδήγησε κάτι συγκεκριμένο. Έγραφα απ’ όταν ήμουν στην ηλικία σας. Ήμουν πολύ μοναχικό παιδί. Έβρισκα τη συντροφιά που χρειαζόμουν στα βιβλία και τον τρόπο να ξεφύγει η φαντασία μου και τον τρόπο να ξεφύγω από αυτό που ζούσα, το οποίο δε μου πολυάρεσε. Και άρχισα να γράφω λίγο νωρίτερα, στα έντεκα νομίζω. Στην Ε’ δημοτικού έγραψα το πρώτο πράγμα που έγραψα ποτέ. Οπότε από εκεί και μπρος ήταν μονόδρομος. Δε σπούδασα γι’ αυτό, σπούδασα κάτι άλλο. Οι γονείς μου λέγανε, ό,τι μάλλον λένε και σε σας: «κράτα το γράψιμο για χόμπι». Απλά αυτό όταν το έχεις από πολύ μικρή, σε βρίσκει ξανά, δε γίνεται να το αποφύγεις.
Τι σπουδάσατε;
Σπούδασα Φαρμακευτική, έκανα μεταπτυχιακό και είχα και δικό μου φαρμακείο. Κάποια στιγμή όταν έφτασα 35 χρονών και ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδί μου, ένιωθα ότι θα σκάσω. Έβγαλα το πρώτο μου βιβλίο από το συρτάρι, το έστειλα σε έναν εκδοτικό, βγήκε το πρώτο βιβλίο, άνοιξα ένα βιβλιοπωλείο και άλλαξα όλη μου τη ζωή.
Τι βιβλία γράφετε συνήθως;
Είναι βιβλία ενηλίκων τα οποία, έχουν ήρωες ανθρώπους που θα μπορούσαμε να τους έχουμε δίπλα μας, δηλαδή ανθρώπους κοντινούς μας. Στην πραγματικότητα όλα έχουνε κάποιο <<twist>> είτε μεταφυσικό, είτε επιστημονικής φαντασίας, είτε δυστοπίας. Στο τελευταίο μου που δεν έχει τέτοιο πράγμα αφορά μία πρωτοποριακή εγχείρηση, μία εγχείρηση μεταμόσχευσης προσώπου. Οπότε έχουν πάντα κάτι λίγο διαφορετικό. Δεν είναι τελείως η πραγματικότητα που βλέπουμε γύρω μας.
Πόσο καιρό σας παίρνει περίπου για να γράψετε ένα βιβλίο;
Για το μυθιστόρημα παίρνει πολύ καιρό. Θέλει καιρό για να σκεφτείς την ιδέα και να είσαι σίγουρος ότι αυτό θέλεις να γράψεις. Αφού έχεις περίπου στο μυαλό σου την ιστορία, θέλει καιρό για να σκεφτείς αυτήν την πρώτη λέξη και να γεμίσει η πρώτη σελίδα κι έπειτα περίπου έναν χρόνο θέλει το γράψιμο το πρώτο. Οι διορθώσεις μπορεί να τραβήξουν και δύο και τρία χρόνια. Έχει τύχει να κάνω και τέσσερα χρόνια για να βγάλω ένα βιβλίο.
Άρα λοιπόν είναι απαραίτητο να έχεις και άλλη εργασία;
Στην Ελλάδα είναι σχεδόν αδύνατο να βιοποριστείς από τη συγγραφή ακόμα και αν βγάζεις ένα βιβλίο κάθε χρόνο το οποίο είναι πολύ περιοριστικό. Πάρα πολλοί από αυτούς τους συγγραφείς δεν βιοπορίζονται από τη συγγραφή, αλλά από τα γύρω γύρω από τα βιβλία: από τις μεταφράσεις, τις παρουσιάσεις, από τα κείμενα που δίνουν σε περιοδικά και όχι από τα δικαιώματα των βιβλίων τους. Είναι πολύ μικρή η αγορά βιβλίων.
Από πού αντλείτε έμπνευση για να γράψετε τα βιβλία σας;
Νομίζω από αυτά που συμβαίνουν γύρω μου ή από αυτά που με απασχολούν πολύ. Νομίζω η έμπνευση θα μπορούσε να είναι ακόμη από κάτι που είδα ή από κάτι που διάβασα. Διαβάζω πολύ, είμαι αναγνώστρια από πολύ μικρή, διαβάζω πολλά βιβλία το χρόνο, μου αρέσουν πάρα πολύ τα βιβλία κι ένα κομμάτι της έμπνευσής μου είναι τα ίδια τα βιβλία.
Τα βιβλία σας είναι βιωματικά, έχουν στοιχεία από τη ζωή σας;
Δεν πιστεύω πως κανένα βιβλίο δεν είναι βιωματικό. Είναι αδύνατον να γράψεις για ήρωες που δεν έχουν κάτι από σένα. Τώρα αυτό αν δε φαίνεται είναι μια άλλη ιστορία. Αν φαίνεται, συζητάμε γι’ αυτό το καινούριο είδος, αυτό το <<autofiction>>. Το βίωμα που βγαίνει και γίνεται μυθιστόρημα ατόφιο. Συνήθως όμως οι συγγραφείς κάνουμε αυτό που βιώνουμε μυθιστόρημα, το καμουφλάρουμε όμως πίσω από τις ιστορίες μας.
Ποιες ώρες της ημέρας προτιμάτε να γράφετε ένα βιβλίο;
Γράφω πρωί. Δε γράφω βράδυ. Παρόλο που έχουμε την εικόνα του συγγραφέα που γράφει βράδυ, πίνει ουίσκυ μέσα σε ντουμάνια καπνού. Εγώ δεν πίνω και δεν καπνίζω και τις εποχές που γράφω ένα βιβλίο συστηματικά σηκώνομαι πιο νωρίς από την οικογένειά μου αφού οι ώρες που γράφω είναι αυτές οι πρωινές που δεν είναι κανένας άλλος ξύπνιος.
Για να γράψετε ένα βιβλίο θέλετε απομόνωση ή γράφετε οπουδήποτε;
Θέλει οπωσδήποτε απομόνωση. Γράφω και άλλα κείμενα ακούγοντας μουσική ή συζητώντας με φίλους. Παρόλα αυτά είναι αδύνατο να γράψεις ένα διήγημα, αφήγημα ή ποίημα χωρίς να είσαι απομονωμένος. Η σιωπή είναι απαραίτητη.
Τα βιβλία τα γράφετε στον υπολογιστή ή με το χέρι σε χαρτί;
Τα γράφω πάντα στον υπολογιστή, αλλά κρατάω σημειώσεις σε τετράδια που είναι κάπως παιδικά.
Σκοπεύετε να γράψετε σύντομα άλλο βιβλίο;
Η αλήθεια είναι πως γράφω άλλο βιβλίο αλλά όπως σας είπα και πριν το σύντομο είναι πολύ σχετικό για το πότε θα βγει.
Οι ιστορίες πρέπει να έχουν ευτυχισμένο τέλος η αληθοφανές;
Τίποτα από τα δύο. Οι ιστορίες μπορεί και να μην έχουν τέλος. Κάποιες μπορεί να έχουν καλό τέλος, κάποιες μπορεί να έχουν κακό τέλος όπως συμβαίνει γενικά. Οι ιστορίες που γράφω έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο και όλα αυτά είναι ανθρώπινα.
Θα θέλατε κάποιο βιβλίο σας να παιχτεί στη μεγάλη οθόνη κι αν ναι, με ποιες προϋποθέσεις;
Νομίζω ότι αυτό θα το ήθελε κάθε συγγραφέας, αλλά δε μπορεί να γράφει με αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού του. Πρόκειται για διαφορετικά είδη τέχνης και πρέπει να μπορεί το βιβλίο να μετουσιωθεί σε ένα άλλο είδος τέχνης για να έρθει στην μικρή ή στη μεγάλη οθόνη. Οπότε ναι, θα ήθελα, αλλά με προϋποθέσεις. Να κάνει κάποιος το σενάριο που ξέρει καλά από τηλεόραση, που ξέρει καλά από κινηματογράφο κι όχι εγώ που γράφω ένα άλλο είδος.
Βέβαια, είπατε επιστημονικής φαντασίας οπότε θα ταίριαζε στη μικρή οθόνη ή στον κινηματογράφο.
Η αλήθεια είναι πως γράφω δυστοπίες και είναι κάπως πολιτικές και στριφνές οπότε δεν ξέρω αν θα ταίριαζε σε αυτό το γρήγορο ρυθμό της μικρής οθόνης.
