Καλησπέρα! Έβαλα απόψε το σμόκιν, τα γυαλιστερά παπούτσια , το δαχτυλίδι, έφτιαξα σε κομμωτή τα μαλλιά μου.  Έβαλα τελικά το παπιγιόν και σκέφτηκα δυο λόγια που θα πω.

Πιάστηκα αγκαζέ με την πλαστική μου Ιουλιέτα και μπήκα στη μαύρη λιμουζίνα.  Χαιρέτησα χωρίς λόγια τον οδηγό.  Σερβίρεται σαμπάνια.  Η νίκη είναι σίγουρη… Πόσο περήφανος είμαι για τον εαυτό μου!  Έχω δουλέψει σκληρά και έχω βγάλει πολλά χρήματα!  Πόσο άχρηστοι και οκνηροί μου φαίνονται οι γύρω!

Το αυτοκίνητο κινείται αργά, για να το προλαβαίνουν τα φλας… Κοιτάζω την κοπέλα δίπλα μου.  Πόσο μοιάζει με Εκείνη!  Τι να κάνει άραγε Εκείνη;  Ήμουν έφηβος τότε, την είχα ερωτευτεί.  Δεν άντεξε το φως, όμως… Τι κρίμα!  Η Ιουλιέτα είναι καλύτερη.  Ή μήπως όχι;  Ας μην σκεφτώ την Εκείνη… θα χαλάσει η βραδιά.

Φτάσαμε! Ανοίγει η πόρτα και φαίνεται το κόκκινο χαλί! Το όνειρο όλων των ανθρώπων, εγώ το ζω!  Φλας εδώ, φλας εκεί, φλας και παραπέρα.  Δημοσιογράφοι με ρωτούν για την ταινία.  Απαντώ. Ρωτούν και την Ιουλιέτα.  Απαντά: « Είμαστε ευτυχισμένοι με τον Χ!» Σκέφτομαι: «Είμαστε ευτυχισμένοι;  …. Ε  για να το λέει, θα είμαστε! Αυτό το κολιέ που φορά, πόσο όμορφο!»

Μπήκαμε μέσα στην αίθουσα και χαιρετήσαμε τον Υ. Είχαμε παίξει σε μια ταινία μαζί!  Καλός τύπος.  Αρκετά πλούσιος, για να μην χαλάσω την εικόνα μου.  Τι να κάνει άραγε ο Στέλιος;  Χαθήκαμε!  Ποιος νοιάζεται τώρα;  Θα πάρω  Όσκαρ!  Ή μήπως κάποιος νοιάζεται;

Η τελετή αρχίζει! Φαντασμαγορικό το θέαμα!  Πολλές πλαστικές Ιουλιέτες, χάρτινοι Ρωμαίοι και Χρυσά Αγαλματάκια.  Η σειρά μου …  “ And the Oscar goes to X!”.  Επιτέλους!  Φιλώ την Ιουλιέτα και ανεβαίνω ήρεμα τα σκαλιά.  Ένα δάκρυ κυλά.  Πρέπει να πω κάτι να «πουλήσει».  Μου δίνουν το πολυπόθητο βραβείο.  Αρχίζω: «Σας ευχαριστώ πολύ!  Αφιερώνω αυτό το βραβείο σε όλους τους ανθρώπους του κόσμου, που παλεύουν και αγωνίζονται για την εξάλειψη του εγκλήματος, του μίσους, των διακρίσεων, της φτώχειας!  Σας ευχαριστώ.»  Σύντομο, απλό και εμπορικό.  Φτιάχνω και το παπιγιόν, για να βγουν ωραίες οι φωτογραφίες.

Ζήτω, λοιπόν, το Hollywood και τα χρυσά βραβεία!

Ζήτω, λοιπόν, τα Oscar και η υποκρισία!

Κωνσταντίνος Πετρόπουλος