Αγαπημένοι κι αγαπημένες καλησπέρα !

Απόψε δεν έχω να σας μιλήσω για τίποτα…

Θα με ρωτήσετε:

 Γιατί τις άλλες φορές είχες κάτι να μας πεις;

 Χαμογελώ ,κι απαντώ ευθέως.

Όχι.

Στην ουσία δεν είχα τίποτα να σας πω.

Ας με συγχωρήσεις κι εσύ αγαπημένε κι εσύ αγαπημένη αν σε απογοητεύω αλλά ότι έγραφα δεν προοριζόταν για  σένα. Με συγχωρείς που είμαι τόσο εγωιστής, αλλά έπρεπε, αν μου επιτρέπεις τη χρήση του αυταρχικού αυτού ρήματος , να γεμίσω τα βράδια ενός χειμώνα περίεργου… Έπρεπε να δώσω ένα δικό μου νόημα σε αυτά τα βράδια πριν πάρουν το δικό τους. Γιατί, αν έπαιρναν τελικά το δικό τους, τα αστέρια θα έχαναν  την ομορφιά τους και το φεγγάρι δεν θα μου Την θύμιζε…

Κανένας αποχωρισμός δεν είναι εύκολος.

 Όταν έχεις δε να αποχωριστείς τόσους, τόσες, τόσα, νιώθεις μετέωρος.

 Το αποφάσισα.  Αυτό το τελευταίο συνονθύλευμα λέξεων, θα είναι ένα αντίο.

Θα μείνουν βέβαια τόσα σημαντικά γεγονότα ασχολίαστα, όπως ας πούμε η στροφή του Σάκη στο έντεχνο, αλλά ας όψονται οι εξετάσεις. Ειλικρινά δεν έχω καθόλου  χρόνο και θα προχωρήσω ευθέως στο αντίο.

Σε δυο μέρες, λοιπόν, θα βγει το τελευταίο για φέτος τεύχος της εφημερίδας μας. Ελπίζω μέσα απ΄την ψυχή μου αυτή η πορεία να μην τελειώσει εδώ. Το φέτος να αποκτήσει βαρύνουσα σημασία, γιατί θεωρώ την προσπάθεια ιδιαίτερα σημαντική και αξιόλογη. Η σημασία της εφημερίδας ως μέσο έκφρασης και επικοινωνίας είναι  καθοριστική. Όλοι τσαντιζόμαστε όταν στην έκθεση μας περιορίζουν, μας βάζουν σε καλούπια, νοητά μεν,  με αδιαπέραστα τοιχώματα δε  και  δεν μας επιτρέπουν να εκφραστούμε ελεύθερα. Η ελεύθερη έκφραση, όμως, εξαρτάται αποκλειστικά από τη δική μας ελεύθερη βούληση και όχι από τη θέληση του κάθε υπουργού παιδείας. Καλούπια και αδιαπέραστα τοιχώματα στην εφημερίδα μας δεν υπήρχαν. Γι αυτό το λόγο και μόνο πιστεύω πως η προσπάθεια αξίζει να συνεχιστεί και οι καρποί που θα αποφέρει θα γίνονται όλοι και πιο φανεροί.

Κάπου εδώ κλείνω αυτή την παρένθεση και γυρνώ λίγο στο μελό. Ξέρετε το αντιπαθώ μα να που οι καταστάσεις έτσι το φέρνουν και δεν μπορώ να το αποφύγω. Αγαπημένοι πολύ πιθανόν να μη σας νοιάζει αλλά το κλείσιμο αυτής της χρονιάς είναι πολύ διαφορετικό από κάθε προηγούμενο. Πιστεύω στο Δαρβίνο, μα τελευταία με κέρδισε ο Λαμάρκ. Νιώθω πως περπατώ σε μια φυσική κλίμακα και να που πλέον αποκτούν νόημα τα προηγούμενα και υπόσχονται τα επόμενα.

Εδώ τελειώνω το άρθρο μου, που τίποτα δεν είχε να πει, και συγχωρέστε με γι αυτό, αλλά προήλθε από μια βαθιά εσωτερική μου ανάγκη. Εύχομαι καλό καλοκαίρι σε όλους σας και οφείλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους συνέβαλαν στην κοινή προσπάθεια. Ας πιστέψουμε πως μέσω της Γνώσης, της Τέχνης  και του Έρωτα μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο!

Κλείνοντας  αυτόν τον κύκλο θα ήθελα να σας αφιερώσω δυο στιχάκια του Σαββόπουλου, ολίγον πειραγμένα.

Μετά τον ήχο μια σιωπή
Του δίσκου μόνο οι τριγμοί
Και στο ατέρμονο αυλάκι
Ήμασταν έξι χρόνια μαζί.

Και συνεχίζουμε εν πλω
Κοιτώντας πίσω τον αφρό
Ώσπου η ζωή να βασιλέψει
Εγώ θα σας αγαπώ…

               Καλή συνέχεια!

Κωνσταντίνος Πετρόπουλος