Αγαπητοί κύριοι
Μήπως θα με χαρακτηρίσουν ρατσιστή; Κάνω διακρίσεις; Θα το διορθώσω!
Αγαπητοί κύριοι/ες
Τώρα όλα είναι τέλεια!
Ε όχι λοιπόν! Δεν είναι όλα τέλεια! Μία κατάληξη δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Ποια είναι αυτή; Έμφυλες διακρίσεις. Σε κάποιους χώρους, όπως για παράδειγμα στον χώρο της τέχνης και του κινηματογράφου, αυτή η ανισότητα έχει αρχίσει να έρχεται στην επιφάνεια και να απασχολεί την κοινή γνώμη. Ωστόσο, υπάρχουν και κοινωνικοί χώροι, όπου οι άμεσες ή έμμεσες διακρίσεις δεν αναγνωρίζονται και συνεπώς δεν αντιμετωπίζονται τόσο εύκολα. Ένα από αυτά τα μέρη είναι τα κοινοβούλια: σε πολλά κοινοβούλια ανά τον κόσμο δε συναντούμε γυναίκες ή συναντούμε πολύ λίγες. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Όλες οι χώρες θέλουν βέβαια να λέγονται σύγχρονα και ανεπτυγμένα κράτη (και γιατί όχι; Ωραίος είναι σαν τίτλος). Πρέπει όμως να καταστεί σαφές σε όλα τα κράτη και τις κυβερνήσεις πως αυτό δεν μπορεί να γίνει, αν δεν τηρούνται κάποιες προϋποθέσεις. Και βασική ανάμεσά τους προϋπόθεση δεν μπορεί παρά να είναι η ίση αντιμετώπιση γυναικών και ανδρών. Τα καταφέρνουν; Άλλες χώρες καλύτερα, άλλες λίγο χειρότερα και άλλες… καθόλου.
Έχουν ψηφιστεί ήδη και ακόμη συζητούνται νέοι νόμοι, ώστε να ενδυναμώσουν την γυναικεία παρουσία σε όλους τους τομείς. Για παράδειγμα, ένα σημαντικό μέτρο στην ευρωπαϊκή νομοθεσία αποτελεί η έγκριση και εφαρμογή του άρθρου 119 της Συνθήκης της Ρώμης το οποίο κατοχυρώνει την ισότητα στη μεταχείριση ανδρών και γυναικών σχετικά με το θέμα της αμοιβής για ίδια εργασία. Αρκεί όμως αυτή το μέτρο αυτό; Εφαρμόζεται πλήρως; Προφανώς για να διαβάζετε εσείς τώρα το συγκεκριμένο άρθρο, όχι. Αυτό που επίσης αξίζει να προσεχθεί είναι ότι πολλές κυβερνήσεις ζητούν από τους πολίτες τους την τήρηση των παραπάνω νόμων χωρίς όμως να το κάνουν αυτές. Από που προκύπτει αυτό;
Σε παγκόσμιο επίπεδο από αυτό:
Η παραπάνω εικόνα προέρχεται από την Διακοινοβουλευτική Ένωση και την UN women και δείχνει τα ποσοστά των γυναικών που διοικούν ένα κράτος και εκείνες που βρίσκονται στην κορυφή της κυβέρνησης της χώρας τους. Τα ποσοστά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν απογοητευτικά, αφού μόλις 9/152 (=5,9%) κράτη έχουν ηγέτιδα και όχι ηγέτη, ενώ σε 13/197 χώρες οι πολίτες μπορούν να απαντήσουν ότι έχουν γυναίκα πολιτικό να κρατάει τα ηνία. Δυστυχώς, όπως σε κάθε year report που έρχεται στο φως, έτσι και φέτος τα ποσοστά είναι το ίδιο χαμηλά και οι βελτιώσεις είναι ελάχιστες.
Μικρή παρένθεση- Μία μικρή αναφορά για τον UN women και το αξιόλογο έργο του
Ίσως κάποιοι από σας να αναρωτηθήκατε τι είναι αυτός ο UN women. Η απάντηση είναι απλή! Πρόκειται για τον οργανισμό του ΟΗΕ που παρέχει προγράμματα, πολιτικές και πρότυπα που προασπίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών και διασφαλίζουν ότι κάθε γυναίκα και κορίτσι ζει σε κατάλληλες συνθήκες και τους προσφέρεται η ευκαιρία να αναπτύξουν όλες τις ικανότητες που διαθέτουν. Για όσους ενδιαφέρονται στο site της https://www.unwomen.org/en υπάρχουν ενδιαφέροντα άρθρα και ρεπορτάζ σχετικά με την θέση της γυναίκας.
Και στην Ευρώπη όμως μια αντίστοιχη έρευνα δείχνει τις ανισότητες μεταξύ των φύλων. Πιο συγκεκριμένα, για τα έτη 2019-2024 το ποσοστό γυναικών στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο αγγίζει το 40.4 και δεν έχει καταφέρει να εξισωθεί με το αντίστοιχο ανδρικό ποσοστό (59.6%). Σαφώς, η αύξηση που παρατηρείται ανά 4 χρόνια, όση είναι και η θητεία στο κοινοβούλιο, δημιουργεί ένα χαμόγελο στο πρόσωπο των αγωνιστών της ισότητας που βλέπουν τις πράξεις τους αργά αλλά σταθερά να αποδίδουν. Σας παραθέτουμε την έρευνα παρακάτω για να καταλήξετε και εσείς στα δικά σας συμπεράσματα.
Ως συμπλήρωση για το παραπάνω ρεπορτάζ έρχεται και η επόμενη εικόνα στην οποία παρουσιάζεται ο αριθμός των ευρωβουλευτών σε κάθε χώρα και ταυτοχρόνως πόσοι ανήκουν στο ανδρικό φύλο και πόσες στο γυναικείο. Εντύπωση προκαλεί το ότι σε μοντέρνες τόσο στην τεχνολογία και την ανάπτυξη όσο και στις αντιλήψεις χώρες όπως Λουξεμβούργο ή Γαλλία παρατηρείται πλήρης ή σχεδόν πλήρης ισότητα (3 και 3 ευρωβουλευτές και ευρωβουλευτίνες στο Λουξεμβούργο, ενώ 40 και 39 ευρωβουλευτές και ευρωβουλευτίνες στην Γαλλία). Αυτό δεν ισχύει δυστυχώς στα βαλκανικά κράτη με το παράδειγμα της Ρουμανίας με 28 άνδρες και 5 γυναίκες ή της Κύπρου με καμία γυναίκα και 6 άνδρες να αντιπροσωπεύουν την χώρα τους να είναι χαρακτηριστικά. Στην Ελλάδα παρατηρείται το ίδιο μοτίβο, αφού τα θέματα της χώρας μας θέτουν στο κοινοβούλιο 16 άντρες αλλά μόνο 5 γυναίκες.
Άλλο ένα στοιχείο που αποδεικνύει την αντίληψη που διέπει αυτό το άρθρο (περί μειονότητας των γυναικών στην πολιτική) είναι και η παρακάτω γραφική παράσταση στην οποία φαίνονται οι έδρες της Βουλής κάθε χώρας που έλαβαν οι γυναίκες έναντι του συνολικού αριθμού. Για εμάς ταιριάζει και πάλι ο χαρακτηρισμός “απογοητευτικό”, αφού από τις 300 έδρες της Βουλής μόνο 55 είναι δοσμένες σε βουλευτίνες.
Για αυτό και μας κατατάσουν στην 104η θέση του πλανήτη όσον αφορά τον αριθμό των γυναικών μας στην Βουλή.
Και η λίστα συνεχίζεται με πολλά ακόμη παραδείγματα. Άνδρες και αγόρια είστε ευχαριστημένοι; Γυναίκες και κορίτσια είμαστε ευχαριστημένες;
Εστιάζοντας μόνο στην χώρα μας, γιατί υπάρχουν αυτά τα χαμηλά ποσοστά; Είναι τυχαίο; Φταίει κάτι και αν ναι, τότε τι;
Φυσικά και δεν είναι τυχαίο αυτό! Πρέπει να αναλογιστούμε αν εμείς βοηθάμε την γυναικεία παρουσία στην Βουλή. Ας λάβουμε υπόψη το περιστατικό που έλαβε χώρα τον φετινό Ιούλιο με την πρώην υπουργό και νυν βουλευτή Κα. Έφη Αχτσιόγλου που έπειτα από μία για κάποιους απεριποίητη εμφάνιση δέχθηκε πολλά σεξιστικά ομολογουμένως σχόλια πάνω στο θέμα σε διάφορες διαδικτυακές πλατφόρμες και κυρίως στο Twitter όπως: “Μήπως έχει ένα ευρώ να πάρω μία τυρόπιτα” , “Με λένε Έφη και είμαι καλά” κ.α. Η απάντησή της όμως θα λέγαμε ότι ταρακούνησε λίγο τους “καλοπροαίρετους” που ενδιαφέρθηκαν δηλώνοντας με ανάρτησή της: “ Ευχαριστώ για όσους ενδιαφέρθηκαν για την εξωτερική μου εμφάνιση. Μάλλον δεν έχουν δει ποτέ εργαζόμενη νέα μητέρα από κοντά…”
Επιπλέον, μαθεύτηκε πρόσφατα ότι όλες οι γυναίκες γνωστού κόμματος έχουν αποχωρήσει. Σύμπτωση ή όχι; Κατηγορίες σεξισμού έχουν ακουστεί και σε αυτήν την περίπτωση. Μάρτυρες κατηγορίας που στέκονται υπέρ των θυμάτων από τη μία, μάρτυρες υπεράσπισης υπέρ των φερόμενων ως θυτών από την άλλη. Η αλήθεια; Ακόμη σε αναζήτηση.
Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι το περιβάλλον δεν είναι και πολύ φιλόξενο για μία γυναίκα πολιτικό.
Για να δούμε όμως και τα θετικά, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδος έχουμε θητεία γυναίκας προέδρου της Δημοκρατίας, της κα. Αικατερίνης Σακελλαροπούλου αλλά και πολλές γυναίκες έχουν αναλάβει χρέη υπουργών και κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο κοινοβούλιο. Επίσης, θέσεις αρχηγών πολιτικών κομμάτων έχουν καταληφθεί από γυναίκες όπως η Αλέκα Παπαρήγα και η Φώφη Γεννηματά.
Και σε ευρωπαϊκο επίπεδο όμως παρατηρούμε βελτίωση, αφού πλέον αρκετές γυναίκες ομιλούν στο βήμα ως Πρωθυπουργοί του κράτους που υπηρετούν. Κάποια παραδείγματα χωρών είναι η Σουηδία με την Σάνα Μάριν, η Ισλανδία με την Κατρίν Γιακομπσντότιρ, η Δανία με την Μέττε Φρεντέρικσεν κ.α.
Συνοψίζοντας, σαφώς σε σχέση με τα παλαιότερα χρόνια οι γυναίκες έχουν καταφέρει να κάνουν την φωνή τους να ακουστεί περισσότερο στην Βουλή κάθε χώρας, όμως αυτό συνεπάγεται και τις αντίστοιχες αντιρρήσεις κάποιων “παραδοσιακών” που πιστεύουν ότι ο χώρος αυτός δεν τους ανήκει. Βρισκόμαστε σε έναν καλό δρόμο, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε περαιτέρω για να φτάσουμε στο ιδανικό.
Καλή συνέχεια σε όλους και σε όλες…
Πηγές:
https://www.unwomen.org/en/digital-library/publications/2021/03/women-in-politics-map-2021
