Αγαπημένη μου φίλη Μελίνα,
Μέρες τώρα, μέχρι να αναρρώσω, συλλογίζομαι πόσο φτωχά είναι τα λόγια και οι σκέψεις μου για το δώρο που μου πρόσφερες. Με πόση λαχτάρα θέλω να σου εξομολογηθώ τα βαθιά αισθήματα ευγνωμοσύνης μου. Σε βλέπω πλέον ως «φίλη εξ αίματος», γιατί η προσφορά σου ήταν μοναδική και ανεκτίμητη. Κι αν το αίμα σου είναι μια ουσία που κυλά μέσα μου, η πράξη σου είναι αυτή που αποδεικνύει τη δύναμη της αλληλεγγύης, της φιλίας και της ανθρωπιάς.
Ήμουν στο νοσοκομείο τραυματισμένη. Με βρήκες, μαζί με τους γονείς μου, έξω από το χειρουργείο, τόσο αδύναμη, που τρόμαξα να σε γνωρίσω. Μιλούσα με δυσκολία και προσπαθούσα να σας εξηγήσω πως έγινε το ατύχημα.
Χρειαζόμαστε αίμα και η ώρα περνάει, μας είπε ένας γιατρός. Τότε, οι γονείς μου άρχισαν να κλαίνε σαν παιδιά, γιατί είχα την πιο σπάνια ομάδα. Στην συνέχεια, ακούστηκε μια φωνή να λέει «δεν υπάρχει αίμα αυτή τη στιγμή». Είναι νύχτα, έλεγε, και δυσκολεύονται να βρουν αιμοδότη. Δεν ωφελεί όσο αίμα κι αν δώσουμε εσείς.
Η μαμά μου είχε γίνει κάτασπρη, έτρεμε ολόκληρη…
Μόνο από τύχη μπορεί πια να βρεθεί αίμα «Όμικρον – ρέζους αρνητικό». Και ο χρόνος αδυσώπητος κυλούσε.
Αμέσως, σε άκουσα να φωνάζεις «Εγώ έχω τέτοιο αίμα! Το θυμάμαι τότε που έκανα εγχείρηση αμυγδαλών». Ήσουν εκεί, και χρειάστηκε να το φωνάξεις, κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές, για να σε πιστέψουν. Ήσουν εκεί, παρότι με δυσκολία έβλεπα τη σιλουέτα σου. Ήσουν εκεί, που μου ψιθύρισες: «Σ’ αγαπώ». Δυο δάκρυα χαράς, εκείνο το δευτερόλεπτο, που δε θα το ξεχάσω όσο ζω.
«Δε γίνεται να δώσει αίμα η μικρή», απάντησε ο γιατρός, «δεν επιτρέπεται αιμοδοσία σε τόσο μικρή ηλικία».
Και η ώρα περνούσε.
Κατόπιν, πλησίασε κάποιος άλλος γιατρός και αποκρίθηκε. «Αν δε βρεθεί αίμα ως το πρωί, φοβάμαι πως θα είναι αργά πια για την επέμβαση».
Μετά, παρότι ήμουν σχεδόν λιπόθυμη, σε άκουσα να λες «Πάρτε μου λίγο αίμα, επιτέλους! Πέστε πως είχα πέσει και είχα χτυπήσει! Δε θα έχανα αίμα; Αφού έχετε εμένα εδώ μπροστά σας, θα την αφήσετε να πεθάνει;».
Ο γιατρός σε κοίταξε σαστισμένος. Είπε κάτι σιγά με τους άλλους και είπε «Σύμφωνοι, θα σου πάρουμε λίγο αίμα».
Στις εννιά το πρωί βρέθηκα ξαπλωμένη σ’ ένα δωμάτιο, όταν οι γιατροί μου είπαν πως η επέμβαση τέλειωσε, πως είμαι πλέον «εκτός κινδύνου».
Ήσουν εκεί. Όταν είχα ανάγκη… Ήσουν εκεί, κι έφεγγες τώρα δίπλα μου! Στα χέρια μου, στην αγκαλιά μου! Κατάλαβα, όπως είπες «ένα απλό τσίμπημα ήταν και τίποτ’ άλλο», πως είχες σώσει τη ζωή μου.
Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς, αγαπημένη μου φίλη, για την αφοσίωσή σου, για την πράξη σου, για την αγάπη που μου πρόσφερες. Είσαι η ελπίδα για πολλούς και το φωτεινό παράδειγμα αλληλεγγύης που χρειάζεται ο κόσμος μας.
Ήσουν εκεί. Και θα είμαι εδώ, φίλη μου, γιατί με την εθελοντική σου αιμοδοσία μου χάρισες ζωή και ελπίδα. Και είμαι περήφανη, γιατί με φωτίζεις εσύ!
Με εκτίμηση και ευγνωμοσύνη, η φίλη σου Μιχαέλα.
