«MEΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ»

«Θέλω να χρηστώ χρυσός Ολυμπιονίκης» Αυτή ήταν η κινητήριος δύναμη του Αλέξανδρου Νικολαΐδη να συνεχίζει να αγωνίζεται. Και τα κατάφερε. Όχι σε αυτή τη ζωή. Στην άλλη, την αιώνια , τη μεταθανάτια. Δυο αργυρά ολυμπιακά μετάλλια, όσα και τα παιδιά του, η παρακαταθήκη του για το μέλλον. Το μέλλον που δε πρόλαβε να ζήσει. Στα 42 του χρόνια «φεύγει» για το μεγάλο ταξίδι και ο θάνατος του αντηχεί σαν κραυγή σε όλη την Ελλάδα.

Γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη. Το πάθος του για το ταε κβο ντο το κληρονόμησε από τον πατέρα του καθώς ήταν σπουδαίος γιος του αθλητή Γιώργου Νικολαΐδη. Από τριών χρονών προπονείται. Έφηβος συμμετέχει στους πρώτους επίσημους αγώνες όπου λαμβάνει πολλές διακρίσεις. Το 1996 φορά στο στήθος το χρυσό μετάλλιο από το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Επόμενος στόχος οι Ολυμπιακοί αγώνες του Σίδνεϋ το 2000.  ‘Έσπασε μαμά, έσπασε» φωνάζει μετά από ένα συγκλονιστικό ατύχημα που είχε εν ώρα αγώνα. Η κραυγή του εκκωφαντική , προκαλεί ηχηρή σιωπή στο στάδιο. Το όνειρο τελειώνει εκεί και η σπίθα της νίκης αναζωπυρώνεται για να «ανάψει» τέσσερα χρόνια αργότερα στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 στη χώρα μας. Αργυρό μετάλλιο. Απογοητεύεται , στενοχωριέται και στο βάθρο ανεβαίνει μετά από παρότρυνση της μητέρας του. Ίδια μοίρα και το 2008 στους Ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνο. Το 2012 στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου, αγέρωχος, γεμάτος περηφάνια σηκώνει την ελληνική σημαία. Έχει επιλεγεί ως σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής από την ελληνική Ολυμπιακή επιτροπή. Δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη, δικαιότερη επιλογή.

Λίγα χρόνια αργότερα ασχολούμενος πλέον με τα κοινά και με την προπονητική, μια σπάνια μορφή καρκίνου , «χτυπάει» το κορμί του, όχι όμως το μυαλό και την καρδιά του. Δυο χρόνια πάλεψε , ηρωικά, αγόγγυστα και σθεναρά. Και νίκησε. Δίδαξε ήθος, αξιοπρέπεια, ανθρωπιά.  Η επιστολή που είχε γράψει λίγο πριν «φύγει» δημοσιεύεται την ημέρα της μεγάλης του φυγής. Μιας φυγής που μας υπενθύμισε πόσο μικροί και μίζεροι είμαστε. Φόρεσε το χρυσό μετάλλιο στο στήθος και πέταξε ψηλά.

Η συγκλονιστική επιστολή του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, Είναι μία πραγματική παρακαταθήκη. Έδωσε εντολή να δημοσιευθεί μετά το θάνατό του. Την παραθέτουμε με σεβασμό, αυτούσια.

“Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.

Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν.

Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.

Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς.

Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.

Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.

Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.

Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν.

Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.

Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι η όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.

Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.

Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.

Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.

Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές.

Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.

Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα.

Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.

Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.

Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου.”

Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Γεννημένος μαχητής – Οι στιγμές που συγκλόνισε | Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων

https://www.youtube.com/watch?v=xnWRr11Woz4

ΣΠΙΝΤΙΟΥ ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ