Στο παραθύρι στέκομαι, τον δρόμο αγναντεύω

εσένανε σαν καρτερώ, τα λόγια μου λαθεύω.

Το κουρτινάκι μου τραβώ, στην άκρη λίγο κάνω

αν δε σε δω και σήμερα, θα πέσω να πεθάνω.

 

Η μάνα το “πε καθαρά, τον νου μου να μαζώξω

γαμπρός στο σπίτι δε θα μπεις, τα όνειρα να διώξω.

Κι εγώ χλωμιάζω και πονώ το βλέμμα σαν θυμούμαι,

εκείνη τη ζεστή φωνή «εμείς μαζί θα ζούμε».

 

Και να! Σε βλέπω που περνάς στο άλογο καβάλα

με τα σγουρά σου τα μαλλιά, τα μάτια τα μεγάλα,

τα χέρια σου να κυβερνούν το άτι σου το μαύρο

σαν σταματάς και με κοιτάς όλο το θάρρος θα ‘βρω.

 

Σαν άγιος μου φαίνεσαι, σαν ήρωας μεγάλος

εσύ θα γένεις κύρης μου κι όχι κανένας άλλος.

Η μάνα τώρα έρχεται, τις σκάλες ανεβαίνει

με φόρα μπαίνει και ρωτά «ο έρωτας λωλαίνει;»

 

εγώ γελώ και χαίρομαι που βλέπω τη μορφή σου

την κουρτινούλα μου τραβώ, το πάθος μου οσμίσου·

αυτή ορμάει πάνω μου κι απ’ το μαλλί με πιάνει

«αφού τον θέλεις πάρτονα, ας έμπει το στεφάνι».

 

Κωνσταντινίδου Σεβαστή

Πρώτη Δημοσίευση

Φωτογραφία: pixabay