[…]Ήταν η τελευταία φορά που τα δυο κορίτσια θα συναντιόντουσαν. Η Ζωρζ κοίταξε στα μάτια την Αθηνά, της έπιασε τρυφερά τα χέρια και τραβώντας την προς το μέρος της, προσπαθώντας να της φτιάξει λίγο το κέφι, της είπε:
- Μη στενοχωριέσαι βρε κουτό και προσπάθησε να χαρείς τις τελευταίες σου στιγμές μαζί μου. Έχουμε άφθονο χρόνο μέχρι να νυχτώσει, γι’ αυτό πες μου τι θέλεις να κάνουμε;
Της Αθηνάς τα μάτια γέμισαν ακόμη περισσότερα δάκρυα. Ήταν η πρώτη φορά που ήθελε να πει τόσα στη φίλη της για το τι ήθελε να κάνουν κι άλλα τόσα για το πόσο την αγαπά, μα δεν έβγαινε λέξη από το στόμα της. Έπεσε στην αγκαλιά της Ζωρζ κι άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Η Ζωρζ έσπασε τη σιωπή κι άρχισε να μουρμουρίζει το αγαπημένο τους τραγούδι. Η Αθηνά σκούπισε τα μάτια της, κοίταξε για λίγο τη Ζωρζ, τη θαύμασε, κι άρχισε να τραγουδά κι αυτή. Στο τέλος τα δυο κορίτσια φώναξαν το συνθηματικό τους Φ.Ε.Π! Φ.Ε.Π! Φ.Ε.Π! (Φίλες Ενωμένες για Πάντα).
- Αθήνα, το βρήκα!, είπε γεμάτη ενθουσιασμό η Ζωρζ, θα φτιάξουμε χαρταετούς.
- Δύο, έναν για την κάθε μια , τους οποίους θα πετάμε τρεις φορές το χρόνο.
- Δεν σε καταλαβαίνω Ζωρζ, γιατί; Οι χαρταετοί μας είναι ήδη έτοιμοι για αύριο, μα εσύ δεν…
- Σταμάτα, την διέκοψε η Ζωρζ, είπαμε πως δεν θα χωριστούμε ποτέ, ακόμη κι αν μας κρατούν μακριά μεγάλες αποστάσεις. Ε, λοιπόν, οι χαρταετοί αυτό θα συμβολίζουν. Το δέντρο της φιλίας δεν φυτρώνει μόνο του. Με τα δάκρυα τα δικά σου και τα δικά μου πετάει κλαδιά, ανθίζει και καρπίζει. Με τα δάκρυα μας ποτίζονται βαθιά οι ρίζες του. Έτσι, κι ο χαρταετός, Αθηνούλα, με τον άνεμο φουσκώνει και φτάνει όλο και πιο ψηλά και κάθε φορά που πάει ν’ αγγίξει τον ουρανό και θέλει τόσο δα αυτός θαρρείς άλλο τόσο απομακρύνεται . Μα αν δεν ήταν ο ουρανός, ο χαρταετός που θα πετούσε; Κι’ αν ήταν να ο χαρταετός να τον αγγίξει, τότε γιατί να προσθέταμε κάθε χρόνο κι άλλο σκοινί στις καλούμπες;
- Ω, Ζωρζ, είσαι υπέροχη! Πες μου, όμως γιατί τρεις φορές τον χρόνο; ρώτησε γεμάτη απορία η Αθηνά.
- Ω! Μια φορά για τα δικά μου τα γενέθλια, μια για τα δικά σου και μία φυσικά για το έθιμο της Καθαρά Δευτέρας∙ της πρώτης μέρας που από αυτή κι έπειτα δεν θα μιλήσουμε ξανά… Κάθε μέρα θα ξέρω πως θα με σκέφτεσαι Αθηνά κι εγώ θα σκέφτομαι εσένα, μα εκείνες τις ημέρες θα επικοινωνούμε κιόλας. Μα να θυμάσαι πως ο μόνος εχθρός της φιλίας είναι τα στεγνά μάτια, η αδιάφορη καρδιά κι η ψυχρή λογική…
Οι φίλες αγκαλιάστηκαν και πάλι για μια τελευταία φορά έκλαψαν, γέλασαν κι’ αποχωρίστηκαν.
Την επόμενη μέρα η Αθηνά ήταν εκεί που είχαν συμφωνήσει Ύψωσε τον χαρταετό της. Και από ένα σημείο κι ύστερα άφηνε όλο και πιο πολύ το σκοινί. Περίμενε πως κάποια στιγμή θα δει κι άλλον ένα τόσο ψηλά ανεβασμένο που θα΄ ταν της Ζωρζ και που από εκεί που ήταν θα επικοινωνούσαν. Περίμενε πως να τώρα σε λίγο θα γυρίσει το κεφάλι της και να, θα δει τη Ζωρζ να γελά. Το ξέρει, άλλωστε πως τώρα σε λίγο εκείνη θ’ αρπάξει το χέρι της και θ’ αρχίσουν να πετούν ψηλά, πάνω απ’ όλο τον κόσμο, με ήλιο, με χιόνια, με βροχές κι αέρηδες, οι φίλες δεν χαμπαριάζουν από κρύα και ζέστες… Δεν θα ξαναχωρίσουν ποτέ κι ο κόσμος από κάτω τους κουκίδες και χαρταετοί!
Νάσια Τσιτσιγάνη
Φωτογραφία: Pixabay
Αφήστε το σχόλιο σας στο "Ύμνος στους χαρταετούς της φιλίας"