Σιωπηλά εφηβικά ουρλιαχτά________________________________________Ιωάννα Ελευθερίου
Τόσο καιρό ζω στο σκοτάδι… όχι γιατί δεν γνωρίζω κάποια αλήθεια, αλλά γιατί δεν μπορώ να αντιμετωπίσω καμία.
Έχουν έρθει τα πάνω κάτω.
Η ζωή αλλάζει… μαζί της κι εγώ. Είμαι ένας έφηβος της εποχής μου, όπως τόσοι άλλοι….
Το φωτεινό χαμόγελο του μικρού κοριτσιού -«φεγγαροπρόσωπη» την αποκαλούσαν- έχει μετατραπεί πια σε ένα σκοτεινό βλέμμα γεμάτο αναπάντητα ερωτήματα, απαισιοδοξία και θλίψη για όλα αυτά που έρχονται και φεύγουν.
Δεν πηγαίνει πια στην πλατεία του χωριού όπου μαζεύονται όλα τα παιδιά, ούτε βγαίνει την καθιερωμένη βόλτα του Σαββάτου με τις φίλες της. Απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο , από όλους και από όλα . Δεν μιλάει σε κανέναν για τα ζητήματα που την απασχολούν, ούτε καν στην οικογένειά της αλλά, μέσα στην εφηβεία…λογικό!
Αγαπούσε την οικογένειά της πολύ, – ακόμα την αγαπά, δηλαδή , απλώς τώρα την κυριεύει ο φόβος να μην πληγωθεί ή τη χάσει… ή τη χάσει και πληγωθεί…Δεν ξέρει ακριβώς…
Η οικογένεια για αυτήν ήταν το παν! Κάθε Κυριακή , σε κάθε γιορτή , αργία ή σε οτιδήποτε άλλο άρμοζε ένα τραπέζι γεμάτο καλούδια! Όλη η οικογένεια μαζευόταν στο σπίτι της με τον μεγάλο κήπο – που τους χωρούσε όλους, και ακόμα περισσότερους – για να γιορτάσουν όλοι μαζί αγαπημένοι.
Ωστόσο, τώρα τελευταία κάθε σύγκρουση ή και μια απλή διαφωνία την ενοχλεί, τη στενοχωρεί βαθιά. Σίγουρα , κάποιος θα πει , όλοι οι άνθρωποι έχουν διαφωνίες και πολλές φορές ξεσπούν έντονα , όμως ,δεν δεν αντιμετωπίζουν όλοι οι έφηβοι με τον ίδιο τρόπο τις καταστάσεις. Βέβαια έχει τα αδέλφια της – πόσο σημαντικό! – και μοιράζεται τον εαυτό της… Είναι ένα «μοίρασμα» που τη γλυκαίνει…προσωρινά.
Το κορίτσι είναι μεγάλο και ώριμο για την ηλικία του, στέκεται στα πόδια του. Ήταν πάντα η πιο ευάλωτη και ευαίσθητη, μάλλον επειδή καταλάβαινε πολλά περισσότερα από όσα πίστευαν οι άλλοι. Η συμπεριφορά της σχεδόν αστραπιαία αλλάζει εντελώς. Απομακρύνεται φυσικά από τους γονείς της , αλλά ακόμα και με τα αδέλφια της δεν συζητά αυτά που την προβληματίζουν ή την πληγώνουν κάποιες φορές, ούτε προσπαθεί να τα κάνει να ξεχαστούν. Έχει άλλη προτεραιότητα… να ξεχαστεί λίγο κι εκείνη!
Το σχολείο συμβάλλει σ’ αυτό με μεγάλη επιτυχία, διότι στην αγκαλιά του αφήνει πίσω τα σκοτεινά και άβατα μονοπάτια της ψυχής, και εκεί γίνεται άλλος άνθρωπος. Φαίνεται ένα παιδί χαρούμενο, με χιούμορ, που θέλει να κάνει τους άλλος να γελάνε, μεταμορφώνεται… μάλλον θέλει να «κρυφτεί» και να χαρεί - όσο είναι δυνατόν. Όμως, η επιστροφή στο σπίτι τη δυσκολεύει, διότι γνωρίζει πως για ακόμα μια φορά οι σκέψεις της καραδοκούν και η πραγματικότητα είναι πάντα παρούσα. Γι’ αυτό επιλέγει να μένει μόνη στο δωμάτιό της, δίχως καμία επικοινωνία με τον «έξω» κόσμο, όπως έχει συνηθίσει να κάνει τόσο καιρό. Αν και…σιγά-σιγά αυτή και η φίλη της θα βρουν τρόπους να θωρακιστούν και να αποσοβήσουν τα «κακά», αξιοποιώντας τον ελεύθερο χρόνο που έχουν, σε μια πολύωρη βόλτα γύρω από το χωριό ή ό,τι άλλο τους καρφωθεί στο μυαλό, σίγουρα, όμως, χωρίς να θέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο. (…)
Οι μέρες περνούν και το καλοκαίρι φτάνει ζεστό και λαμπερό. Το κορίτσι αρχίζει να βγαίνει περισσότερο, αφού δεν έχει πολλές υποχρεώσεις, και πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό αισθάνεται λίγο καλύτερα. Είναι πάλι ξέγνοιαστη κι χαρούμενη! Ωστόσο, πάντα κάτι ανατρέπει τα πράγματα ξανά και ξανά…! Η απώλεια αγαπημένων προσώπων πέφτει σαν βάρος ασήκωτο στο στήθος της και δεν την αφήνει να ανασάνει… Νιώθει ανήμπορη, γιατί είναι από τα παιδιά που θέλουν οι γύρω τους να είναι καλά, δίχως στενοχώρια. Για αυτό και συνέχεια το μυαλό της είναι γεμάτο με σκέψεις… Όλα και πάλι αλλάζουν, και τα πράγματα της καθημερινότητας τής φέρνουν αναμνήσεις που συχνά δεν μπορεί να διαχειριστεί, με αποτέλεσμα να κλείνεται στον εαυτό της , να μην εξωτερικεύει τα συναισθήματά της, ενώ παράλληλα έχει αμφιβολίες για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Δεν ξέρει πώς να εξηγήσει τα αναπάντεχα της ζωής. Σιωπά, δακρύζει και τρέχει για πολλοστή φορά στη «σπηλιά» της. (…)
Όμως, όπως ακράδαντα πιστεύει το κορίτσι, «υπάρχουν και χειρότερα…». Και παραδίδεται στα όνειρά της για το καλύτερο που έρχεται!
