Από τη μαθήτρια του Γ1 Βογιατζή Παναγιώτα

   Γνωρίζουμε ότι στα παλαιότερα χρόνια οι γυναίκες δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες. Από τον 19ο αιώνα οι γυναίκες στον Δυτικό κόσμο άρχισαν να διεκδικούν πολιτική, κοινωνική και εργασιακή ισονομία με τους άνδρες έχοντας καταφέρει πολλά μέχρι σήμερα. Όμως στις τριτοκοσμικές και μουσουλμανικές χώρες είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Παραμένουν στερεότυπα και αντιλήψεις που στις σύγχρονες κοινωνίες έχουν σχεδόν εξαφανιστεί.

    Εκεί οι γυναίκες δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν σχεδόν τίποτα και η ζωή τους έχει ελάχιστη αξία. Όλα τα αποφασίζει ο αρχηγός της οικογένειάς τους μέχρι να παντρευτούν. Από εκείνη την στιγμή η γυναίκα γίνεται υποχείριο του συζύγου της, ο οποίος επιλέγεται από τον πατέρα της. Οι γυναίκες συχνά παντρεύονται σε ηλικία 12-13 ετών, συνήθως χωρίς τη θέλησή τους και τα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας είναι πολύ συχνά.

    Σε πολλές δεν τις επιτρέπεται η εκπαίδευση. Το ποσοστό όσων έχουν τη δυνατότητα ανάγνωσης και γραφής είναι ελάχιστο. Σε αυτές τις χώρες, όπου ξεσπούν συχνά πόλεμοι, οι ζωές των γυναικών κινδυνεύουν περισσότερο σε σχέση με τους άντρες. Ενώ οι άνδρες έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να τραυματιστούν ή να σκοτωθούν οι γυναίκες κινδυνεύουν με μαζικούς βιασμούς, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και μόλυνση από AIDS, κακοποίηση, άγχος και κατάθλιψη. Ένας μεγάλος αριθμός αυτών των γυναικών πεθαίνουν κατά τη διάρκεια της γέννας λόγω του νεαρού της ηλικίας.

    Οι γυναίκες παίρνουν μισθό κατά 82% μικρότερο από τον αντίστοιχο μισθό ενός άνδρα με τα ίδια προσόντα και για την ίδια εργασία. Επιπλέον ξοδεύουν το διπλάσιο ή περισσότερο χρόνο από τους άνδρες σε μη αμειβόμενη εργασία. Παραμελούν την ιατρική τους περίθαλψη και επιπλέον δεν έχουν πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική κάλυψη.

    Επιπρόσθετα δεν τους επιτρέπεται να έχουν κοινωνική ζωή. Δεν μπορούν να βγουν μόνες τους από το σπίτι και όταν το κάνουν συνοδεύονται από τον άντρα ή τον πατέρα τους και είναι καλυμμένες με το τσαντόρ (ένα μαύρο ολόσωμο ράσο που αφήνει ακάλυπτα μόνο τα μάτια τους) ή φορούν μπούρκα, ένα τύπο ενδύματος που καλύπτει ακόμη και τα μάτια.

    Όλες αυτές οι μορφές καταπίεσης και τα βασανιστήρια που βιώνουν οι γυναίκες παρατηρούνται με μεγάλη ή μικρότερη ένταση σε χώρες της Ασίας όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Ινδία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία κ.ά. αλλά και σε χώρες της Αφρικής όπως η Σομαλία και  το Κογκό.  Εκεί η θέση της γυναίκας δεν υπαγορεύεται μόνο από τη θρησκεία αλλά και τα κοινωνικά και πολιτισμικά πρότυπα, τις παραδόσεις και τη νοοτροπία.

    Πολλές φορές όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά σιχαίνομαι τον κόσμο που ζω! Είναι παράλογο στις μέρες μας που ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί τόσο πολύ να συμβαίνουν ακόμη τέτοια πράγματα. Δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο να ζει σε τέτοιες συνθήκες! Πρέπει να μπούμε στην θέση των καταπιεσμένων γυναικών και να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο να βοηθήσουμε αυτές τις γυναίκες οι οποίες καθημερινά υποφέρουν.

Πηγές :

https://tomov.gr/el/2014/09/12/η-γυναίκα-στον-κόσμο/

http://www.topontiki.gr/article/143557/poies-einai-oi-5-pio-epikindynes-hores-gia-na-zoyn-gynaikes