Από τους Σταύρο Πολυχρονιάδη και Νικολέτα Φούφι, μαθητή και μαθήτρια της Β” τάξης

 Ένα από τα υψηλότερα ποσοστά τροχαίων ατυχημάτων μέσα στην Ευρώπη το έχει η Ελλάδα, και αυτό πρέπει να αλλάξει. Τα τροχαία ατυχήματα που συμβαίνουν στην Ελλάδα θα πρέπει να μας βάλουν σε σκέψεις για το πόσο υπεύθυνοι οδηγοί είμαστε. Ως μαθητές και μαθήτριες που σε λίγα χρόνια θα αποκτήσουμε κι εμείς την ιδιότητα του οδηγού οφείλουμε από τώρα να επισημάνουμε τέσσερα σημεία που πρέπει να προβληματίσουν όλους τους εμπλεκόμενους:

1. Ανευθυνότητα

Με βάση μια ερεύνα που έγινε αποδεδείχθηκε ότι οι έλληνες είναι οι δεύτεροι λιγότερο υπεύθυνοι οδηγοί.  H πλειοψηφία των οδηγών βρίζει (73%), σχεδόν το 1/3 παραδέχεται πως έχει οδηγήσει αφού έχει καταναλώσει αλκοόλ (28%), ενώ οι μισοί οδηγούν χωρίς ζώνη (48%). Το αποτέλεσμα ήταν το 2017 να χάσουν τη ζωή τους 730 άνθρωποι, με βασικότερη αιτία την κακή οδηγική  συμπεριφορά, δηλαδή μέθη, χρήση κινητού και λοιπά.

2. Ταυτότητα των ατυχημάτων

Όμως πέρα από τους θανάτους, υπάρχουν και αρκετοί τραυματισμοί. Το 2017 είχαμε 704 σοβαρούς τραυματισμούς και 12.070 ελαφρείς. Ανάμεσα στα αίτια των 679 θανάσιμων ατυχημάτων του 2017, τα περισσότερα (314) σχετίζονταν με την κακή οδηγική συμπεριφορά, ενώ υψηλό ποσοστό είχε η υπερβολική ταχύτητα (84 περιπτώσεις), αλλά και η συσχέτιση των πεζών (80). Περισσότερα τροχαία ατυχήματα (426) έγιναν μέσα σε κατοικημένες περιοχές και μεταξύ 24:00 και 7:00 οπότε οι οδηγοί είναι πιο χαλαροί και έχουν διασκεδάσει.

3. Ποιος κινδυνεύει;

Ακόμα και αν κάποιος οδηγεί προσεκτικά, είναι εξαιρετικά πιθανό να αντιμετωπίσει μια ανάλογη κατάσταση, αν σκεφτούμε πως η αστυνομία κατέγραψε 439.265 παραβιάσεις μέσα στο 2017. Φυσικά το να οδηγούμε προσεκτικά και συγκεντρωμένοι μειώνει τον κίνδυνο εμπλοκής μας.

4. Τι μπορεί να γίνει;

Σίγουρα η Πολιτεία με τη θέσπιση σκληρότερων ποινών μπορεί να μειώσει τον αριθμό των παραβιάσεων, όμως αυτό δεν αρκεί. Το βασικότερο είναι εμείς οι ίδιοι να καταλάβουμε πως η σωστή και προσεκτική οδήγηση δεν γίνεται για να αποφύγουμε τις χρηματικές ποινές, αλλά για να προστατέψουμε τη ζωή μας και τους γύρω μας. Όσες κυρώσεις και αν υπάρξουν δεν θα έρθει αλλαγή άμα δεν αλλάξουμε στάση, όταν κρατάμε το τιμόνι.

Από τη μαθήτρια του Γ2 Χριστοφορίδου Μαρία

Κάθε οικογένεια έχει τις δικές της παιδαγωγικές αντιλήψεις και μεθόδους. Αυτές οι αντιλήψεις όμως αλλάζουν με το χρόνο, όπως και τα «πιστεύω»  κάθε εποχής. Για παράδειγμα, πριν από εξήντα χρόνια, ο μόνος τρόπος για να μάθει κάτι ένα παιδί, ήταν η βία. Βία στο σπίτι, αλλά και στο σχολείο. Συνήθως σωματική.

Οι άνθρωποι πίστευαν πως για να γίνει κάποιος  «άνθρωπος» χρειάζεται ξύλο! Δεν υπήρχαν διάλογος ή διαφωνίες του παιδιού με τους γονείς. Ό,τι και να γινόταν, οι γονείς κατευθείαν χτυπούσαν το παιδί. Η γνώμη του δεν ενδιέφερε κανένα.

Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η χειρότερη παιδαγωγική μέθοδος. Μέσω της σωματικής βίας ο άνθρωπος δε μαθαίνει να σέβεται. Μαθαίνει μόνο να φοβάται! Τα πάντα! Κι αυτό είναι κάτι που θα τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή. Ο φόβος δεν οδηγεί πουθενά. Οι άνθρωποι ΠΡΕΠΕΙ να μιλάνε! Να διεκδικούν τα δικαιώματά τους !Να διεκδικούν το δίκιο τους! Να υπερασπίζονται τον εαυτό τους και να μη φοβούνται!

Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς πόσα απωθημένα μένουν στην ψυχή ενός ανθρώπου από παιδί ακόμα, όταν έχει στερηθεί την ελευθερία της έκφρασης  λόγω του φόβου. Ο φόβος  συσσωρεύει αρνητικά συναισθήματα στην ψυχή ενός παιδιού, οδηγεί σε μίσος. Πώς μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος που μισεί και φοβάται ακόμα και τους γονείς του;

Ο διάλογος, η κατανόηση και η αγάπη είναι ο μοναδικός τρόπος για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί. Με το φόβο της βίας όμως δε γίνεσαι « άνθρωπος», γίνεσαι απλά δειλός!

Από τους μαθητές της Γ΄ τάξης Μπεΐνογλου Ιωάννα, Σεϊταρίδου Ευαγγελία και Φωτιάδη Αριστοτέλη

Τι σκέψεις θα περνούσαν από το μυαλό σας, αν βλέπατε ένα αγοράκι να χτενίζει τα μαλλιά μιας κούκλας; Θα απορρίπτατε την εικόνα ως «μη φυσιολογική» ή θα εστιάζατε στο πόσο τρυφερή είναι η στάση του παιδιού απέναντι στην κούκλα;

Στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες παρά την πρόοδο που έχει σημειωθεί τα στερεότυπα που σχετίζονται με τα δύο φύλλα εξακολουθούν να υφίστανται σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας. Τα φαινομενικά αθώα παιδικά παιχνίδια που συχνά διακρίνονται σε «κοριτσίστικα» κι «αγορίστικα»συντηρούν αυτά τα στερεότυπα. Παρατηρούμε ότι συχνά ενισχύουν τις παραδοσιακές αντιλήψεις σε σχέση με τους ρόλους των δύο φύλων, καθώς για τα κορίτσια προορίζονται παιχνίδια όπως κούκλες, κουζινικά και κουκλόσπιτα που τα προετοιμάζουν για να γίνουν μητέρες, νοικοκυρές ή μαγείρισσες κι άλλοτε δίνουν έμφαση στην ομορφιά υπερτονίζοντας την τέλεια εξωτερική εμφάνιση (μέσα από κούκλες τύπου Barbie), κάτι που πρέπει να αποτελεί στόχο για κάθε πετυχημένη σύγχρονη γυναίκα. Από την άλλη τα «αγορίστικα» παιχνίδια είναι συνήθως μπάλες, αυτοκινητάκια, όπλα κι άλλα που έχουν στόχο το αγόρι μεγαλώνοντας να αποκτήσει δυναμισμό, να είναι ενεργητικό κι όχι παθητικό ή ευαίσθητο.

Συμπεραίνει κανείς ότι από τη νηπιακή ηλικία προσδίδεται στα παιδιά ένας συγκεκριμένος ρόλος που σχετίζεται με τη μελλοντική τους εξέλιξη και ο οποίος καλλιεργείται υποσυνείδητα μέσα από τα στερεότυπα που προάγουν τα παιδικά παιχνίδια. Έτσι ένας πατέρας δε μπορεί να φροντίζει σωστά τα παιδιά του, αφού ποτέ δε φρόντισε τις κούκλες όσο ήταν μικρός και μια γυναίκα δε θα γίνει καλή οδηγός ή δε θα διαπρέψει στο χώρο της έρευνας και της επιστήμης, επειδή από μικρή δε προετοιμάστηκε να αναλάβει αυτούς τους ρόλους.

Επίσης ο διαχωρισμός των παιχνιδιών με βάση το χρώμα- ροζ παιχνίδια για τα κορίτσια και μπλε για τα αγόρια- εξακολουθεί να είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στην εποχή μας. Οι γονείς συνειδητά ή ασυνείδητα αγοράζοντας για τα παιδιά τους τα «κατάλληλα» για το φύλο τους παιχνίδια τους καλλιεργούν και τις αντίστοιχες προκαταλήψεις και φυσικά και τις ανάλογες προσδοκίες, όπως για παράδειγμα, όταν μεγαλώσουν το κορίτσι θα πρέπει να βοηθά στα οικιακά και το αγόρι στα μαστορέματα. Όμως η συμπεριφορά αυτή είναι λανθασμένη, γιατί περνάει στο παιδί λανθασμένα μηνύματα και το αποθαρρύνει από την ενασχόληση με διάφορους τομείς που θεωρεί ότι δεν ταιριάζουν στο φύλο του.

Τα παιχνίδια είναι πολύ σημαντικά για την ανάπτυξη και τη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών. Σκοπός του παιχνιδιού, εκτός από την ψυχαγωγία είναι και η πολύπλευρη ανάπτυξη των ικανοτήτων και των δεξιοτήτων του παιδιού. Αν τα παιδιά αφεθούν ελεύθερα να παίξουν, μπορούν  να αναπτύξουν πιο εύκολα τη δημιουργικότητά τους, να ανακαλύψουν τις κλίσεις και τα ταλέντα τους π. χ. στη ζωγραφική, στη μουσική ή στη μαγειρική. Επομένως γονείς και εταιρείες θα πρέπει ν’ αλλάξουν στάση βάζοντας φρένο στο διαχωρισμό των παιχνιδιών, γιατί τέτοιου είδους στερεότυπα συντελούν συχνά στη δημιουργία καταπιεσμένων και στενόμυαλων ανθρώπων που με τη σειρά τους καταπιέζουν τους γύρω τους.

Από τις μαθήτριες του Β2 Γεωργία-Μαρία Σαραφίδου και Μάρθα Σεϊταρίδου

Το 1989 υπογράφηκε από 187 κράτη παγκοσμίως η Διεθνής Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, η οποία στο άρθρο 32 αναφέρει ότι: «Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζουν το δικαίωμα του παιδιού να προστατεύεται από την οικονομική εκμετάλλευση και από την εκτέλεση οποιασδήποτε εργασίας που ενέχει κινδύνους ή που μπορεί να εκθέσει σε κίνδυνο την εκπαίδευσή του ή να βλάψει την υγεία του ή τη σωματική, πνευματική, ψυχική, ηθική ή κοινωνική ανάπτυξή του…»

Παρόλο αυτό για πολλά εκατομμύρια παιδιών στον κόσμο δεν χτύπησε ούτε τη φετινή χρονιά το κουδούνι του σχολείου, αν και θα το ήθελαν πολύ. Η παιδική τους ηλικία δεν είναι συνώνυμη με την ανεμελιά, το παιχνίδι και τα ξένοιαστα μαθητικά χρόνια. Το παιδικό τους χαμόγελο χάνεται πρόωρα,  επειδή αναγκάζονται από μικρή ηλικία να ενταχθούν στον σκληρό κόσμο της εργασίας.  Ως παιδική εργασία ορίζεται η δουλειά που γίνεται από παιδιά κάτω των 15 ετών (σε μερικές αναπτυσσόμενες χώρες κάτω των 14) η οποία επιβαρύνει ή βλάπτει τη σωματική, συναισθηματική, διανοητική, κοινωνική ή και πνευματική ανάπτυξη ενός παιδιού.

Οι αριθμοί της UNICEF εκφράζουν ξεκάθαρα το μέγεθος του προβλήματος. Σύμφωνα με την έκθεση του οργανισμού ο αριθμός των εργαζομένων παιδιών αγγίζει τα 246 εκατομμύρια, που σημαίνει ότι ένα στα έξι παιδιά ηλικίας 5-14 ετών αναγκάζεται να εργάζεται για να επιβιώσει. Επιπλέον, 171 εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο εργάζονται κάτω από επικίνδυνες συνθήκες σε ορυχεία, λατομεία και άλλους επικίνδυνους χώρους δουλειάς ή με επικίνδυνα υλικά, όπως χημικά, εντομοκτόνα και βαρύ μηχανικό εξοπλισμό. 73 εκατομμύρια από τα εργαζόμενα παιδιά είναι ηλικίας κάτω των δέκα ετών και κάθε χρόνο τουλάχιστον 22 χιλιάδες παιδιά σκοτώνονται σε εργατικά δυστυχήματα.

Το φαινόμενο της παιδικής εργασίας είναι έντονο κυρίως στις φτωχές χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Για την επιβίωση της οικογένειας οι γονείς βγάζουν τα παιδιά τους από νωρίς στη δουλειά σε χωράφια ή σε μεγάλα εργοστάσια των πολυεθνικών εταιρειών που έχουν βρει έτσι τον τρόπο να παράγουν με πολύ με μικρή δαπάνη. Ανάμεσα στις εταιρείες αυτές υπάρχουν και πολύ γνωστές εταιρείες παραγωγής ενδυμάτων, αθλητικού εξοπλισμού και ηλεκτρονικών συσκευών, προϊόντα των οποίων χρησιμοποιούμε όλοι μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι φτιάχτηκαν από παιδικά χέρια. Τα παιδιά εργάζονται με πολύ χαμηλό μισθό που δεν ξεπερνά τα 6.5 σεντς του δολαρίου. Στο Μπαγκλαντές εργάζονται περίπου 17 ώρες την ημέρα, κοιμούνται μέσα στο εργοστάσιο για λίγες ώρες και ξυπνούν για να συνεχίσουν την δουλειά. Σε περίπτωση που παραπονεθούν ή παρουσιάσουν χαμηλότερη απόδοση, οι υπεύθυνοι της παραγωγής τα χτυπούν και τα κακομεταχειρίζονται.

Το πρόβλημα της παιδικής εργασίας δεν είναι όμως άγνωστο ούτε για την Ευρώπη. Τα περισσότερα «εργαζόμενα» παιδιά ζουν στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και στις χώρες του νότου, όπως Ιταλία ή Πορτογαλία. Στη χώρα μας οι εκτιμήσεις ανεβάζουν τον αριθμό των παιδιών που εργάζονται σε περίπου 100.000. Αν και επίσημα επικαιροποιημένα στοιχεία δεν υπάρχουν, οι ειδικοί αναφέρουν ότι ο αριθμός αυτός ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, εάν συνυπολογιστούν και οι «αόρατοι» ανήλικοι εργαζόμενοι, ως βοηθοί σε σπίτια τρίτων ή βοηθοί των οικογενειών τους. Ιδιαίτερη αναφορά κάνουν οι ειδικοί στην κατηγορία των Ρομά, τα παιδιά των οποίων δεν προσμετρούνται πάντα στους αριθμούς της παιδικής εργασίας. Είναι όμως εδώ και χρόνια τα γνωστά «παιδιά των φαναριών», τα ανήλικα που πουλάνε λουλούδια σε διάφορα μαγαζιά ή ακόμη και αυτά που παίζουν διάφορα μουσικά όργανα στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Πηγές πληροφόρησης:

https://www.cnn.gr/focus/story/84491/pagkosmia-hmera-kata-tis-paidikis-ergasias-sti-doyleia-anti-sto-sxoleio-pics-vids?v8

 https://www.iatrikathemata.gr/paidiergasia.htm

Σαραφίδου Μαρία – Γεωργία

Σεϊταρίδου Μάρθα

Από τις μαθήτριες της Β” τάξης Αθανασία Μαρκογιαννάκη, Ευαγγελία Σεϊταρίδου και Σοφία Σταθάκη

Πολλοί λένε ότι το σχολείο αποτελεί σημείο συνάντησης και συνύπαρξης όλων των παιδιών, μήπως όμως δεν είναι έτσι;

Σύμφωνα με πηγές, περίπου  το 12% των παιδιών της Ελλάδος έχει ειδικές  ικανότητες. Πολλές φορές αναρωτιόμαστε τι είναι παιδιά με ειδικές ικανότητες; Πολλοί έξυπνοι θα απαντήσουν ότι είναι άτομα κατώτερα, ανάξια για την κοινωνία μας αυτό φυσικά δεν ισχύει, είναι απλώς μια  λανθασμένη άποψη όσων δεν έχουν παιδεία. Πρόκειται για παιδιά που χωρίς το φταίξιμό  τους γεννήθηκαν διαφορετικά, έχουν διαφορετικό τρόπο σκέψης και έκφρασης, διαφορετική ανάπτυξη ενώ ο εγκέφαλός τους λειτουργεί διαφορετικά και απαιτούν αντιμετώπιση που αποκλίνει από αυτήν που συνηθίσαμε. Βέβαια μπορούν να αλληλεπιδράσουν δημιουργικά με τους συνομηλίκους τους, να αναπτύσσουν φιλικές σχέσεις, να διατηρούν τα κοινωνικά πρότυπα ευγένειας με τους ενήλικες  και μερικά από αυτά «ξεχωρίζουν» ως θετικά πρότυπα.

 Για αυτά τα παιδιά πολλές φορές το παιχνίδι, το διάβασμα και άλλες πολλές καθημερινές  για εμάς πράξεις αποτελούν… πολυτέλειες. Αν και επιθυμούν όσο τίποτα να ζουν τη ζωή τους όπως οι άλλοι  συνομήλικοί τους, συναντούν συχνά εμπόδια που δεν τα επιτρέπουν να πηγαίνουν σχολείο καθόλου ή τα εμποδίζουν στο να περάσουν στο σχολείο ευχάριστα.

 Αρχικά, στα σχολεία οι εγκαταστάσεις δεν έχουν δημιουργηθεί για αυτά και έτσι δεν μπορούν να προσέλθουν στην τάξη με ασφάλεια που είναι κάτι βασικό. Για παράδειγμα σε πολύ λίγα σχολεία υπάρχουν ειδικές ράμπες και ασανσέρ για τα παιδιά με αναπηρικά αμαξίδια. Πρέπει όμως τα παιδιά αυτά να έχουν ανεμπόδιστη και ελεύθερη πρόσβαση σε όλους τους χώρους του σχολείου. Εκτός από όλα αυτά ίσως χρειάζονται ειδική εκπαιδευτική αντιμετώπιση. Επίσης είναι ανεπαρκέστατες οι δομές της ειδικής εκπαίδευσης εξαιτίας της έλλειψης μόνιμου προσωπικού, ελλείψεων σε υλικοτεχνικό υλικό κ.ά. Όλα τα παραπάνω προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν σχετικά εύκολα από το κράτος με στοχευμένο πρόγραμμα και χρηματοδότηση.

Υποτίθεται τα σχολεία πρέπει να δεχτούν αυτά τα παιδιά και να προσπαθήσουν να τα εντάξουν όσο καλύτερα μπορούν στην κοινωνία. Στην πραγματικότητα όμως τα παιδιά με ειδικές ανάγκες αντιμετωπίζονται συνήθως με αδιαφορία ή, ακόμη χειρότερα, με εχθρικότητα και απόρριψη. Τους ασκείται bullying για τη διαφορετικότητά τους. Πρέπει να γίνει γνωστό σε όλους ότι αυτά τα παιδιά θέλουν μόνο να έχουν ίση αντιμετώπιση με τους υπόλοιπους, να έχουν το δικαίωμα να μπορούν να εκφράζουν τις απόψεις τους και να παίρνουν μέρος στα κοινωνικά δρώμενα. Και έτσι να τους διασφαλίζεται ότι στις απόψεις τους δίνεται η οφειλόμενη βαρύτητα σύμφωνα με την ηλικία και την ωριμότητά τους και να θεωρούν τον εαυτό τους ένα ενεργό μέλος της κοινωνίας.

Η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική για όλα τα παιδιά στην Ελλάδα και ένα από τα θεμελιώδη δικαιώματά τους. Όμως δεκάδες χιλιάδες παιδιά μένουν εκτός σχολείου και καθώς δεν υπάρχει μητρώο καταγραφής παιδιών με αναπηρία, τα παιδιά αυτά είναι αόρατα για την ελληνική εκπαίδευση. Η ελληνική πολιτεία σχεδιάζει πολιτικές και κάνει προϋπολογισμούς χωρίς να γνωρίζει ούτε πόσα είναι τα παιδιά με αναπηρία, ούτε ποιες είναι οι ανάγκες τους.

Ακόμη πολλοί δεν γνωρίζουν ότι οι γονείς των παιδιών με ειδικές ανάγκες βρίσκονται σε μια αδιάκοπη μάχη για να μπορέσουν να υποστηρίξουν τα παιδιά τους.  Φοβούνται για το μέλλον των παιδιών τους, την ασφάλεια τους αλλά και για την ψυχική τους υγεία. Αυτοί οι γονείς κάνουν τα πάντα για να καταφέρουν τα παιδιά τους να ενταχτούν στη σχολική ομάδα. Δε θέλουν τα παιδιά τους να συναντήσουν καχυποψία, γιατί έτσι χάνουν την εμπιστοσύνη στον συνάνθρωπο  και κλείνονται στον εαυτό τους

Για όσους αναρωτιούνται για ποια παιδιά μιλάμε, οι κατηγορίες είναι οι εξής:

Παιδιά σε αναπηρικά αμαξίδια: δεν μπορούν να περπατήσουν η δεν έχουν τα κάτω άκρα και έτσι η μετακίνηση τους γίνεται δύσκολη ή και αδύνατη για αυτό αναγκάζονται να μετακινούνται με αμαξίδιο.

Παιδιά με νοητικές στερήσεις: Στην κατηγορία αυτή των ειδικών εκπαιδευτικών αναγκών εντάσσονται τα παιδιά, που δε μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις  που αναμένονται για την ηλικία τους και συναντούν σοβαρές δυσκολίες στην κοινωνική τους ανάπτυξη και αποκατάσταση λόγω μειωμένης νοημοσύνης. Τέτοιες παθήσεις μπορεί να είναι:

Παιδιά με αυτισμό: Ο αυτισμός είναι μια πολύπλοκη αναπτυξιακή διαταραχή που τυπικά εμφανίζεται κατά τη διάρκεια των πρώτων 3 χρόνων της ζωής. Το αποτέλεσμα μιας νευρολογικής δυσλειτουργίας που επιδρά στην λειτουργικότητα εγκεφάλου.

Παιδιά με Σύνδρομο Down: Το σύνδρομο Down είναι μια γενετική διαταραχή που επηρεάζει τα χρωμoσώματα. Είναι η πιο συνηθισμένη χρωμοσωμική ανωμαλία μεταξύ των νεογνών που γεννιούνται ζωντανά και προκαλεί ποικίλες μαθησιακές διαταραχές και ιδιαίτερα εμφανισιακά χαρακτηριστικά .

Παιδιά κωφάλαλα ή τυφλά: Άτομα με ειδικές ανάγκες, πάσχοντα από εκ γενετής ή επίκτητη απουσία της ικανότητας της ακοής και της ομιλίας. Τύφλωση ονομάζεται η κατάσταση στην οποία ένα άτομο έχει χάσει την αίσθηση της όρασης εξαιτίας ψυχολογικών ή νευρολογικών παραγόντων. Ενώ κωφάλαλος είναι αυτός που δεν μπορεί να μιλήσει ούτε να ακούσει εξαιτίας νευρικών διαταραχών.

Όλα αυτά τα παιδιά έχουν έμφυτη την αξιοπρέπεια, την ευαισθησία και άλλες αρετές, τις οποίες και εξωτερικεύουν, όταν σιγουρευτούν για τα αισθήματα των άλλων απέναντί τους. Με αφορμή την 21η Μαρτίου, η οποία μεταξύ άλλων είναι και η Παγκόσμια Ημέρα για το Σύνδρομο Down, θεωρήσαμε καλό να παρουσιάσουμε τα παιδιά που μαζί με τις οικογένειές τους παλεύουν για το αυτονόητο, να μην θεωρούνται «παιδιά ενός κατώτερου Θεού».

Το βιντεάκι που ακολουθεί θεωρούμε ότι θα πρέπει να μας αφυπνίσει:

Εν τέλει είναι  καθήκον μας να δείξουμε στα παιδιά αυτά ότι είναι ευπρόσδεκτα στην παρέα μας, να τα βοηθάμε εκεί που δυσκολεύονται, να τα επικροτούμε εκεί που τα καταφέρνουν. Ένα χαμόγελο, μία φιλική αγκαλιά, μία κουβέντα ενθάρρυνσης μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο. Ίσως η παραμικρή κίνηση αγάπης σε αυτά τα παιδιά δεν θα αλλάξει τον κόσμο …αλλά θα αλλάξει τον κόσμο των παιδιών αυτών… Μια κοινωνία θεωρείται λειτουργική όταν εξασφαλίζει ίσες ευκαιρίες σε όλα τα μέλη της χωρίς να κάνει διακρίσεις. Σε μια τέτοια κοινωνία θέλουμε να ζούμε.

Πηγές

www.vlioras.gr/Philologia/Composition/Amea.htm https://thelonaginosuperman.wordpress.com/…/τα-άτομα-με-ειδικές…

www.proseggisi.gr/τι-ειναι-ο-αυτισμοσ/

http://www.actionaid.gr/enhmerwsou/nea/amea-news/

https://www.amea-care.gr/21

Από τις μαθήτριες του Γ2 Παπαϊωάννου Μαρία, Παπαϊωάννου Χρυσούλα και Σεϊταρίδου Κατερίνα

Ο ρατσισμός είναι ένα επίκαιρο θέμα και αντικείμενο πολλών συζητήσεων. Είναι  ο διαχωρισμός που γίνεται ανάμεσα σε ανθρώπους ανώτερης και κατώτερης τάξης. Η αντίληψη ότι  όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι και δεν έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα. Η αρνητική στάση που υπάρχει απέναντι σε ανθρώπους με οικονομικές δυσκολίες, φορείς του AIDS, σε ανθρώπους χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, σε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, με διαφορετικότητες που προσδιορίζονται από την γλώσσα, τα ήθη και έθιμα, από τις αξίες,από τις μαθησιακές δυσκολίες και γενικότερα από τις δύσκολες συνθήκες ζωής .

Μπορούμε να συναντήσουμε διάφορες μορφές  ρατσισμού όπως: ο φυλετικός ρατσισμός  δηλαδή η διάκριση και ο διαχωρισμός των ανθρώπων ανάλογα με το χρώμα τους, τη φυλή στην οποία ανήκουν. Σχετίζεται κυρίως με μια πολιτική ιδεολογία που δέχεται ότι η λευκή κυρίως φυλή είναι ανώτερη των άλλων. Ο κοινωνικός ρατσισμός που υπάρχει μεταξύ  των ανθρώπων που ανήκουν σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις ή κοινωνικές ομάδες.Εκδηλώνεται ως αρνητική στάση απέναντι σε ομάδες ανθρώπων όπως οι οικονομικοί μετανάστες και οι πρόσφυγες, οι γυναίκες, οι ναρκομανείς, κ.α. που θεωρούνται κατώτερες και συχνά ζουν στο περιθώριο του κοινωνικού βίου. Ακόμη  ο εθνικός ο οποίος στηρίζεται σε ιστορικές εχθρότητες και σε μίση και εκφράζεται με την αίσθηση της υπεροχής ενός έθνους έναντι άλλων. Και τέλος ο θρησκευτικός που βασίζεται στην αντίληψη ότι μια θρησκεία είναι η μόνη αληθινή και πρέπει να επικρατήσει έναντι των υπολοίπων.

Ο ρατσισμός υπήρχε και θα υπάρχει ακόμη, αλλά γιατί; Υπάρχουν πολλοί λόγοι που αυτό συμβαίνει ακόμη. Πρώτον διότι είναι στο αίμα του ανθρώπου να προσπαθεί να κυριαρχήσει, να είναι ο ανώτερος και να έχει την εξουσία στα χέρια του. Ένα από τα σημαντικότερα αίτια που καλλιεργεί και θρέφει το φαινόμενο του ρατσισμού είναι το χαμηλό πνευματικό και μορφωτικό επίπεδο πολλών ανθρώπων. Ακόμη οι προκαταλήψεις που καλλιεργούνται από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας και η κοινωνικό-οικονομική εκμετάλλευση των αδυνάτων. Ένας ακόμη παράγοντας είναι η ξενοφοβία, η αντιπάθεια και η επιφυλακτικότητα προς το άγνωστο, το διαφορετικό. Επιπλέον στην καλλιέργεια του ρατσισμού σημαντικό ρόλο παίζουν τα Μ.Μ.Ε που  μας κάνουν πλύση εγκεφάλου δημιουργώντας τις φοβίες που υπάρχουν για το ξένο.  Είναι βέβαια αλήθεια ότι τις ρατσιστικές αντιλήψεις συχνά  τις υιοθετούμε από τα πρότυπά μας, δηλαδή αν το πρότυπό μας είναι ρατσιστής το πιο πιθανόν είναι να είμαστε και εμείς ρατσιστές.

Αυτό το φαινόμενο προκαλεί τεράστιους  κινδύνους σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, περιθωριοποιούνται άτομα και ομάδες.  Η επικράτηση της αναξιοκρατίας, η εκμετάλλευση των αδύναμων κοινωνικών ομάδων, η ξενοφοβία, η επικράτηση της βίας είναι κάποιες από τις επιπτώσεις του ρατσισμού που μας απομακρύνουν από τις έννοιες της ισονομίας, της δικαιοσύνης, της συνεργασίας, της αρμονικής συνύπαρξης.

      Από όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι αυτό το πρόβλημα πρέπει να λυθεί άμεσα. Πρέπει όλοι μας να σεβόμαστε και να ανεχόμαστε το διαφορετικό.Το σχολείο πρέπει να λάβει κάποια μέτρα, δηλαδή μέσα από την παιδεία να περνάει ανθρωπιστικά μηνύματα, να διοργανώνει εκδηλώσεις στις οποίες θα τονίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματά και τα αρνητικά του ρατσισμού. Επίσης οφείλει να αντιμετωπίζει με αυστηρότητα  και σοβαρότητα κρούσματα τέτοιων συμπεριφορών.Τα κράτη μπορούν  να δίνουν υλική αλλά και ηθική βοήθεια στους λαούς που καταπιέζονται από το ρατσισμό. Όσοι παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα να διώκονται και να τους επιβάλλονται ποινές, ώστε να μην το ξανακάνουν. Αλλά το πιο σημαντικό είναι να κατορθώσουμε από μόνοι μας να σταματήσουμε τέτοιου είδους ενέργειες  μπαίνοντας στη θέση των θυμάτων του ρατσισμού και συνειδητοποιώντας τις δυσκολίες και τα συναισθήματα που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι.

Ο  ρατσισμός είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που υπάρχουν στην σύγχρονη εποχή, είναι ο λόγος που μένουμε πίσω σε κοινωνικά, πολιτικά αλλά και πνευματικά θέματα . Χάνουμε πιο πολλά από όσα κερδίζουμε, αφορά όλους μας και μόνο ενωμένοι μπορούμε να το καταπολεμήσουμε!

Πηγές

https://el.wikipedia.org/wiki/Ρατσισμός

https://tassos-filologos.blogspot.com/2012/11/blog-post_9414.html

Από τη μαθήτρια του Γ1 Βογιατζή Παναγιώτα

   Γνωρίζουμε ότι στα παλαιότερα χρόνια οι γυναίκες δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες. Από τον 19ο αιώνα οι γυναίκες στον Δυτικό κόσμο άρχισαν να διεκδικούν πολιτική, κοινωνική και εργασιακή ισονομία με τους άνδρες έχοντας καταφέρει πολλά μέχρι σήμερα. Όμως στις τριτοκοσμικές και μουσουλμανικές χώρες είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Παραμένουν στερεότυπα και αντιλήψεις που στις σύγχρονες κοινωνίες έχουν σχεδόν εξαφανιστεί.

    Εκεί οι γυναίκες δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν σχεδόν τίποτα και η ζωή τους έχει ελάχιστη αξία. Όλα τα αποφασίζει ο αρχηγός της οικογένειάς τους μέχρι να παντρευτούν. Από εκείνη την στιγμή η γυναίκα γίνεται υποχείριο του συζύγου της, ο οποίος επιλέγεται από τον πατέρα της. Οι γυναίκες συχνά παντρεύονται σε ηλικία 12-13 ετών, συνήθως χωρίς τη θέλησή τους και τα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας είναι πολύ συχνά.

    Σε πολλές δεν τις επιτρέπεται η εκπαίδευση. Το ποσοστό όσων έχουν τη δυνατότητα ανάγνωσης και γραφής είναι ελάχιστο. Σε αυτές τις χώρες, όπου ξεσπούν συχνά πόλεμοι, οι ζωές των γυναικών κινδυνεύουν περισσότερο σε σχέση με τους άντρες. Ενώ οι άνδρες έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να τραυματιστούν ή να σκοτωθούν οι γυναίκες κινδυνεύουν με μαζικούς βιασμούς, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και μόλυνση από AIDS, κακοποίηση, άγχος και κατάθλιψη. Ένας μεγάλος αριθμός αυτών των γυναικών πεθαίνουν κατά τη διάρκεια της γέννας λόγω του νεαρού της ηλικίας.

    Οι γυναίκες παίρνουν μισθό κατά 82% μικρότερο από τον αντίστοιχο μισθό ενός άνδρα με τα ίδια προσόντα και για την ίδια εργασία. Επιπλέον ξοδεύουν το διπλάσιο ή περισσότερο χρόνο από τους άνδρες σε μη αμειβόμενη εργασία. Παραμελούν την ιατρική τους περίθαλψη και επιπλέον δεν έχουν πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική κάλυψη.

    Επιπρόσθετα δεν τους επιτρέπεται να έχουν κοινωνική ζωή. Δεν μπορούν να βγουν μόνες τους από το σπίτι και όταν το κάνουν συνοδεύονται από τον άντρα ή τον πατέρα τους και είναι καλυμμένες με το τσαντόρ (ένα μαύρο ολόσωμο ράσο που αφήνει ακάλυπτα μόνο τα μάτια τους) ή φορούν μπούρκα, ένα τύπο ενδύματος που καλύπτει ακόμη και τα μάτια.

    Όλες αυτές οι μορφές καταπίεσης και τα βασανιστήρια που βιώνουν οι γυναίκες παρατηρούνται με μεγάλη ή μικρότερη ένταση σε χώρες της Ασίας όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Ινδία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία κ.ά. αλλά και σε χώρες της Αφρικής όπως η Σομαλία και  το Κογκό.  Εκεί η θέση της γυναίκας δεν υπαγορεύεται μόνο από τη θρησκεία αλλά και τα κοινωνικά και πολιτισμικά πρότυπα, τις παραδόσεις και τη νοοτροπία.

    Πολλές φορές όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά σιχαίνομαι τον κόσμο που ζω! Είναι παράλογο στις μέρες μας που ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί τόσο πολύ να συμβαίνουν ακόμη τέτοια πράγματα. Δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο να ζει σε τέτοιες συνθήκες! Πρέπει να μπούμε στην θέση των καταπιεσμένων γυναικών και να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο να βοηθήσουμε αυτές τις γυναίκες οι οποίες καθημερινά υποφέρουν.

Πηγές :

https://tomov.gr/el/2014/09/12/η-γυναίκα-στον-κόσμο/

http://www.topontiki.gr/article/143557/poies-einai-oi-5-pio-epikindynes-hores-gia-na-zoyn-gynaikes

Από τη μαθήτρια του Γ2 Τσατσαλή Κυριακή

Τα πρότυπα παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς παιδιών και εφήβων. Ως πρότυπα θεωρούνται τα πρόσωπα που είναι άξια μιμήσεως για τα θετικά τους χαρακτηριστικά. Θεωρούνται  ιδεατοί τύποι ανθρώπων που ενσαρκώνουν αξίες και ιδανικά για τα οποία αποτελούν αντικείμενα θαυμασμού. Τα πρότυπα παραδειγματίζουν, διδάσκουν και συμβάλλουν στην υγιή ανάπτυξη της προσωπικότητας παιδιών και εφήβων. Συχνά όμως, ιδιαίτερα κατά την εφηβική ηλικία τα πρότυπα δίνουν τη θέση τους στα είδωλα. Τα είδωλα είναι συνήθως δημόσια πρόσωπα που γίνονται αποδέκτες άκριτης λατρείας και προκαλούν μιμητισμό.

   Τα  μικρά παιδιά μιμούνται τους γονείς τους, οπότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι τα πρότυπά τους. Ένα παιδί αρχικά παρατηρεί την συμπεριφορά των γονιών του και μετά την εφαρμόζει. Έτσι οι γονείς πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί και να σκέφτονται πριν πράξουν  το πώς θα αντιδράσει το παιδί τους σε αυτό που σκοπεύουν να κάνουν. Με λίγα λόγια, οι γονείς πρέπει να σκεφτούν, αν θέλουν το παιδί τους εκτός από τα καλά να υιοθετήσει και τα κακά της συμπεριφοράς τους, διότι όλοι μας έχουμε και ελαττώματα. Έτσι,  αν κοροϊδεύει ο γονιός τους ανθρώπους για την εμφάνισή τους, είναι φυσικό το παιδί να κάνει το ίδιο. Επίσης είναι γενικά αποδεκτό ότι πολλές ρατσιστικές αντιλήψεις και συμπεριφορές των παιδιών καλλιεργούνται από το οικογενειακό περιβάλλον.  Αν ο γονιός περνάει τον ελεύθερο χρόνο του μπροστά σε μία οθόνη, τότε το παιδί, όταν μεγαλώσει και χρειαστεί να μελετήσει, θα παρατάει το διάβασμα για να παίξει στον υπολογιστή ή στο κινητό. Επομένως οι γονείς πρέπει να σκεφτούν το πρότυπο που θέλουν να περάσουν στο παιδί τους.

     Επίσης τα παιδιά εκτός από τους γονείς τους θαυμάζουν και τους πρωταγωνιστές-ήρωες παραμυθιών, κινουμένων σχεδίων και κινηματογραφικών ταινιών, τηλεοπτικών προγραμμάτων. Ξεχωρίζουν χαρακτήρες που διακρίνονται για τη σωματική τους δύναμη και τις υπερφυσικές τους δυνάμεις, την εξυπνάδα τους , την καλοσύνη αλλά και την ομορφιά τους. Δυστυχώς τα παιδιά λόγω ηλικίας συχνά συγχέουν την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία και τη φαντασία  και η μίμηση των παραπάνω προτύπων κάποτε μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα των παιδιών ή να οδηγήσει σε απογοητεύσεις.

   Ο έφηβος σταδιακά απομακρύνεται από τα γονεϊκά πρότυπα, νιώθει ότι θέλει να «απελευθερωθεί»  από τους γονείς του. Συχνά νιώθει ανασφάλεια Στη συνέχεια προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί και συχνά ταυτίζεται με κάποιο πρόσωπο  που επιδιώκει να το μιμηθεί. Επιπλέον νιώθει τη ανάγκη να ενταχθεί σε διάφορες ομάδες της αρεσκείας του.

   Τα πρότυπα στην εφηβική ηλικία συχνά γίνονται είδωλα, αντικείμενα λατρείας και μίμησης από τους εφήβους. Τα πρότυπα-είδωλα των εφήβων προέρχονται συνήθως από το χώρο  του κινηματογράφου, της μουσικής, της τηλεόρασης, του αθλητισμού και του λεγόμενου lifestyle. Επιλέγονται λόγω της δημοτικότητας, της επαγγελματικής τους επιτυχίας, της εξωτερικής τους εμφάνισης, των χρημάτων που κερδίζουν, του τρόπου ζωής τους. Όμως τα άτομα αυτά που συνήθως γίνονται γνωστά όχι με βάση τη μόρφωσή τους ή τις ηθικές αξίες τους, επηρεάζουν αρνητικά τους εφήβους προβάλλοντάς τους λανθασμένα πρότυπα ανθρώπων που κυνηγούν τη δόξα και το γρήγορο και εύκολο πλουτισμό και η μίμησή τους φέρνει τους εφήβους αντιμέτωπους με πολλούς και σοβαρούς κινδύνους (απαξίωση της μόρφωσης, χρήση επικίνδυνων ουσιών, αλκοόλ, κάπνισμα κ.ά.).

   Για τους παραπάνω λόγους είναι αναγκαίο ο έφηβος να έχει σωστά πρότυπα στην εφηβεία, διότι από την εφηβεία «χτίζει» τη βάση για τη ζωή του και σ’ αυτό μπορεί να συμβάλει το σχολείο προβάλλοντας σωστές συμπεριφορές και αξίες. Αλλά και η οικογένεια δίνοντάς του σωστή αγωγή.

   Συνοψίζοντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο γονιός έχει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή του παιδιού και αυτός είναι να του μαθαίνει από μικρή ηλικία να σέβεται τον συνάνθρωπό του και πολλά άλλα χρήσιμα πράγματα. Με αυτόν τον τρόπο το παιδί θα θαυμάζει ένα σωστό πρότυπο και αργότερα ως έφηβος θα είναι περισσότερο έτοιμος να αντιμετωπίσει τον κόσμο.

      ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

 https://www.govastileto.gr/to-paidi-mou/simperifores-ton-gonion-pou-antigrafoun-ta-pedia/

http://efivoi-neoi.blogspot.com/2017/03/blog-post_27.html

http://papatsiros.blogspot.com/2015/04/blog-post_27.html

Από τη Χρύσα Φουστάνα, μαθήτρια του Γ2

Τα περισσότερα παιδιά έχουν χρησιμοποιήσει τουλάχιστον μια φορά την φράση «είμαι και εγώ παιδί κι έχω δικαιώματα». Το ερώτημα είναι από ποτέ υπάρχουν αυτά τα δικαιώματα ή μήπως υπήρχαν και από πάντα;

Τα παιδιά  στο παρελθόν δεν αντιμετωπιζόταν με τον ίδιο τρόπο και δεν είχαν κανένα δικαίωμα. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα παιδιά βρισκόταν σε δυσχερή θέση καθώς πολλά είχαν χάσει τους γονείς τους και έπρεπε να εργαστούν, για να μπορέσουν να επιβιώσουν κάτω από άθλιες συχνά συνθήκες. Τα δικαιώματά τους καθιερώθηκαν από τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που υπογράφτηκε στη Ν. Υόρκη, στις 26 Ιανουαρίου 1990, έως τότε το παιδί δεν μπορούσε να προστατευτεί από  πουθενά.

Αρχικά παιδί θεωρείται ο κάθε άνθρωπος από την αρχή της ζωής του μέχρι να κλείσει τα 18 του χρόνια. Αυτό είναι  και το πρώτο άρθρο της συμβάσης  που κατοχυρώνει τα δικαιώματα του παιδιού. Με βάση τη Διεθνή Σύμβαση μετά από τον ορισμό της λέξης παιδί ακολουθεί ένας κατάλογος που έχει καταχωρημένα τα δικαιώματα του παιδιού τα οποία  είναι συνολικά 54.

Στο δεύτερο άρθρο αναφέρεται ότι όλα τα παιδιά έχουν αυτά τα δικαιώματα, ανεξάρτητα από το ποια είναι, πού ζουν, τι κάνουν οι γονείς τους, τι γλώσσα μιλάνε, ποια είναι η θρησκεία τους, αν είναι αγόρια ή κορίτσια, ποιες είναι οι παραδόσεις τους, αν έχουν κάποια αναπηρία, αν είναι πλούσια ή φτωχά. Κανένα παιδί δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται άδικα για κανένα λόγο.

Στα άρθρα τρία έως δώδεκα αναφέρεται ότι το παιδί έχει το δικαίωμα να μένει με τους γονείς (ή γονέα) του, εκτός και αν αυτό είναι κακό για το ίδιο. Έχει το δικαίωμα να ζει με μια οικογένεια που νοιάζεται γι’ αυτό. Όλοι οι ενήλικες πρέπει να κάνουν αυτό που είναι καλύτερο για το παιδί. Όταν οι μεγάλοι παίρνουν αποφάσεις, πρέπει να σκέφτονται τι συνέπειες θα έχουν αυτές τους οι αποφάσεις για τα παιδιά. Επίσης η οικογένεια έχει την ευθύνη να τα βοηθήσει να μάθουν να ασκούν τα δικαιώματά τους και να εξασφαλίσει πως τα δικαιώματά τους προστατεύονται. Το παιδί έχει  το δικαίωμα να πει τη γνώμη του και οι μεγάλοι να την ακούσουν και να την παίρνουν στα σοβαρά. Επίσης σημαντικό είναι το ότι έχει δικαίωμα σε μια ταυτότητα – ένα επίσημο αρχείο του ποιος/α είσαι και από πού προέρχεσαι. Κανείς δεν πρέπει να του το  στερήσει αυτό.

Το δέκατο τρίτο άρθρο μιλάει για το δικαίωμα της έκφρασης, ότι, δηλαδή, μπορεί κάθε παιδί να ανακαλύπτει πράγματα και να μοιράζεται τις σκέψεις του με άλλους, μιλώντας, ζωγραφίζοντας, γράφοντας ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός και αν αυτός βλάπτει ή προσβάλλει άλλους ανθρώπους.

Το δέκατο τέταρτο και δέκατο πέμπτο άρθρο αναλύει το δικαίωμα του παιδιού στην επιλογή. Συγκεκριμένα μπορεί  να επιλέξει τη δική του θρησκεία και τα πιστεύω. Οι γονείς του θα πρέπει να το βοηθήσουν να αποφασίσει τι είναι σωστό και τι λάθος και ποιο είναι το καλύτερο για αυτό. Παράλληλα έχει το δικαίωμα να διαλέξει τους φίλους του και να συμμετέχει ή να φτιάξει ομάδες, φτάνει αυτό να μην βλάπτει άλλους.

Κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει την ιδιωτική ζωή του και οφείλει να τη σέβεται. Έχει το δικαίωμα να λαμβάνει πληροφορίες που είναι σημαντικές για την ευημερία του, από Μ.Μ.Ε.  Οι ενήλικες πρέπει να βεβαιωθούν πως οι πληροφορίες που λαμβάνει δεν είναι βλαβερές και να το βοηθήσουν να βρει και να καταλάβει τις πληροφορίες που χρειάζεται. Έχει το δικαίωμα να προστατεύεται από το να πάθει κακό ή να το κακομεταχειριστούν, στο σώμα ή το μυαλό. Επίσης έχει το δικαίωμα σε ειδική φροντίδα και βοήθεια αν δεν μπορεί να ζήσει με τους γονείς του.

Από το εικοστό πρώτο έως το εικοστό όγδοο άρθρο γίνεται λόγος για την υγεία και την ασφάλεια του παιδιού. Πιο συγκεκριμένα έχει δικαίωμα σε φροντίδα και προστασία, αν το υιοθετήσουν ή το αναλάβει ανάδοχη οικογένεια. Αν ζει κάτω από τη φροντίδα άλλων ή σε άλλες καταστάσεις μακριά από το σπίτι του, έχει δικαίωμα να εξετάζονται τακτικά οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει για να φανερωθεί αν είναι οι πιο κατάλληλες. Έχει δικαίωμα σε ειδική φροντίδα και βοήθεια αν είναι πρόσφυγας (εάν εξαναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι του και ζει σε άλλη χώρα), έχει δικαίωμα σε φαγητό, ρούχα, ένα ασφαλές μέρος να ζήσει και να ικανοποιούνται οι βασικές του ανάγκες. Δεν πρέπει να μειονεκτεί με τρόπο που να μην μπορεί να κάνει πολλά από τα πράγματα που κάνουν τα άλλα τα παιδιά. Έχει δικαίωμα σε ειδική εκπαίδευση και φροντίδα αν έχει κάποια αναπηρία, καθώς και σε όλα τα άλλα δικαιώματα αυτής της Σύμβασης, ώστε να μπορεί να ζήσει μια ολοκληρωμένη ζωή.

Στο εικοστό ένατο άρθρο αναφέρεται ότι όλα τα παιδιά έχουν το δικαίωμα στην εκπαίδευση αλλά η εκπαίδευσή του πρέπει να το βοηθάει να χρησιμοποιεί και να αναπτύξει το ταλέντο και τις ικανότητές του. Πρέπει επίσης να το βοηθάει να μάθει να ζει με ειρήνη, να προστατεύει το περιβάλλον και να σέβεται τους άλλους ανθρώπους.

Κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να εξασκεί τις παραδόσεις του, τη γλώσσα και τη θρησκεία του. Μειονότητες και ιθαγενείς ομάδες χρειάζονται ιδιαίτερη προστασία αυτού του δικαιώματος.

Το τριακοστό δεύτερο έως το τεσσαρακοστό δεύτερο άρθρο αναφέρεται στα δικαιώματα που έχει το παιδί για να προφυλαχτεί από το οτιδήποτε μπορεί να το βλάψει. Πιο αναλυτικά έχει δικαίωμα προστασίας από εργασία που το βλάπτει και που είναι επιβλαβής για την υγεία και την εκπαίδευσή του. Εάν εργάζεται, έχει το δικαίωμα να είναι ασφαλής και να πληρώνεται ικανοποιητικά, έχει δικαίωμα σε μια ζωή ελεύθερη από σεξουαλική κακοποίηση, έχει δικαίωμα προστασίας από επιβλαβή ναρκωτικά και από το εμπόριο ναρκωτικών, έχει δικαίωμα προστασίας από κάθε μορφή εκμετάλλευσης κανείς δεν επιτρέπεται να απαγάγει ή να πουλήσει ένα παιδί, έχει δικαίωμα σε προστασία και ελευθερία από τον πόλεμο. Παιδιά κάτω των 15 ετών δεν μπορούν να αναγκαστούν να πάνε στο στρατό ή να συμμετέχουν σε πολέμους. Κανείς δεν επιτρέπεται να το τιμωρήσει με σκληρό ή επιβλαβή τρόπο.  Έχει δικαίωμα σε βοήθεια αν πληγωθεί, αν παραμεληθεί ή αν το κακομεταχειριστούν, έχει δικαίωμα σε νομική υποστήριξη και δίκαια αντιμετώπιση από το δικαστικό σύστημα που σέβεται τα δικαιώματά του. Εάν οι νόμοι της χώρας παρέχουν καλύτερη προστασία στα δικαιώματά του από ότι τα άρθρα αυτής της Σύμβασης, τότε αυτοί οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται.

 Και το πιο σημαντικό έχει το δικαίωμα να γνωρίζει τα δικαιώματά του!

Τα τελευταία άρθρα εξηγούν τον τρόπο με τον οποίο τα κράτη και οι διεθνείς οργανισμοί,  όπως η UNICEF θα εργασθούν για να εξασφαλίσουν  τα δικαιώματα των παιδιών.

ΠΗΓΕΣ:

http://www.0-18.gr/downloads/entipo_simbasi_ex.pdf

Από την Παναγιώτα Βογιατζή, μαθήτρια του Β1

Η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Καθιερώθηκε το 1966 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών σε ανάμνηση ενός τραγικού συμβάντος, που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη.

Ρατσισμός είναι η αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους, αλλά διαχωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους, διακρινόμενοι είτε από το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα, τη θρησκεία, το φύλο, είτε από τον σεξουαλικό προσανατολισμό κλπ.

Σήμερα, η λέξη ρατσισμός χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις πράξεις μιας ομάδας ανθρώπων εναντίον μίας άλλης ομάδας. Έτσι, οι ρατσιστές υποστηρίζουν την διαφορετικότητα των φυλών. Επίσης, οι φυλετικοί ρατσιστές θεωρούν μία συγκεκριμένη ομοιογενή ομάδα ανθρώπων ως ανώτερη. Ο ρατσισμός θεωρείται παραβίαση του θεμελιώδους δικαιώματος του ανθρώπου στην ισότητα στους τομείς της εργασίας, της πολιτικής, της οικονομίας και άλλων παραγόντων της καθημερινότητας.

Είδη του Ρατσισμού

Φυλετικός: με κριτήριο διάκρισης των ατόμων το χρώμα του δέρματος είτε με βάση διαχωρισμού τη φυλετική καταγωγή.

Εθνικός: διαφοροποίηση των ανθρώπων με γνώμονα την εθνική τους καταγωγή (στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο το γερμανικό έθνος θεωρούσε ότι ήταν ανώτερο από τα άλλα).

Θρησκευτικός: η διάκριση των ατόμων εστιάζεται στις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους.

Πολιτισμικός: οι λαοί διαιρούνται με κριτήριο το πολιτιστικό τους επίπεδο (πολιτιστική ανωτερότητα του δυτικού κόσμου σε σχέση με τον υπανάπτυκτο Τρίτο Κόσμο).

Κοινωνικοοικονομικός: με κριτήριο την κοινωνική και οικονομική κατάσταση των ατόμων, το μορφωτικό τους  επίπεδο, το φύλο, το επάγγελμα, τη σωματική ή νοητική ικανότητα, την υγεία, τις συνήθειες, τη σεξουαλική συμπεριφορά, την εμφάνιση.

Πολιτικός: διάκριση των ατόμων με κριτήριο την πολιτική τους ιδεολογία και την κομματική τους ένταξη.

Γιατί γίνονται οι άνθρωποι ρατσιστές;

Πέρα από τις ευθύνες της κοινωνίας, τα πάντα, τελικά, καταλήγουν στον καθένα ξεχωριστά. Στην παιδεία που έχει, στις εμπειρίες του, στις απόψεις του κοινωνικού του περίγυρου, στις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει.

Πολλά στοιχεία του χαρακτήρα μας, αλλά και η γενικότερη συμπεριφορά μας, διαμορφώνονται σε μεγάλο βαθμό, όταν είμαστε ακόμα μικροί. Όταν τα μέλη της οικογένειάς μας ή του στενού μας κύκλου εκφράζουν ρατσιστικές απόψεις, είναι σύνηθες να τις υιοθετούμε και εμείς, θέλοντας ή μη, και να τις μεταφέρουμε στην ενήλικη ζωή μας.

Επιπλέον, έχουμε την τάση να συναναστρεφόμαστε με άτομα από την κουλτούρα μας, με τα οποία μοιραζόμαστε γλώσσα και, σε πιο ειδικό επίπεδο, ενδιαφέροντα. Μια φυσική συμπεριφορά, η οποία, όμως, παρόλο που εδραιώνει την αίσθηση ότι ανήκουμε σε μία ομάδα, ταυτόχρονα, μας διαχωρίζει από το γενικό σύνολο.

Η υπερβολική προσήλωση στην ομάδα μας, εμπεριέχει τον κίνδυνο να αρχίσουμε να την βλέπουμε σαν καλύτερη από τις υπόλοιπες και συνεπακόλουθα, να υποτιμούμε όσους βρίσκονται εκτός αυτής. Το παραπάνω γίνεται ευκολότερα, όταν η κοινωνική ομάδα μας είναι (η) μεγαλύτερη ή όταν δεν είμαστε συνηθισμένοι, δίπλα σε εμάς, να υπάρχουν και άλλες, διαφορετικές ομάδες.

Η έλλειψη τριβής με το διαφορετικό, η παιδεία που επιλέγει να αναδεικνύει την εκάστοτε φυλή σε, λίγο – πολύ, αλάνθαστη και εκλεκτή, αντί να είναι προσανατολισμένη στην καλλιέργεια της αποδοχής της διαφορετικότητας, οι οικονομικές δυσκολίες, αλλά και η συνήθεια να κατηγορούμε άλλους για τα προβλήματά μας παίζουν, επίσης, σημαντικό ρόλο.

Συνέπειες του ρατσισμού

1. Παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ατομικές ελευθερίες που υποστήριξαν όλα τα φωτισμένα πνεύματα της ιστορίας. Με αυτόν τον τρόπο προσβάλλει την ανθρώπινη προσωπικότητα.

2. Περιθωριοποιούνται άτομα και ομάδες, με αποτέλεσμα να χάνει η κοινωνία ένα ιδιαίτερα σημαντικό και πολλές φορές ικανό δυναμικό, που θα μπορούσε να συμβάλλει στην ανάπτυξη και ευημερία.

3. Επικρατεί αναξιοκρατία, κοινωνικές ανισότητες, διχόνοια, φαινόμενα που δυναμιτίζουν την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας.

4. Ξεσπούν συγκρούσεις, εκδηλώνονται ταραχές, κυριαρχεί η βία, που «πληγώνει» την έννοια και την αξία του πολιτισμένου ανθρώπου.

5. Διευρύνεται το χάσμα μεταξύ των πλουσίων και φτωχών. Δημιουργεί άθλιες συνθήκες διαβίωσης, και οδηγεί στην ανεργία και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, ένα, μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Έτσι πολλοί ωθούνται στην εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά. Οι άνθρωποι χωρίζονται σε τάξεις «ισχυρών» και «αδυνάτων», «ανωτέρων» και κατωτέρων ανθρώπων.

6. Συντελεί στην εκμετάλλευση και την υποδούλωση των ανθρώπων και των λαών.

7. Δημιουργεί «χωριστή συμβίωση» (Απαρτχάιντ) των κατοίκων ενός κράτους.

Τρόποι Αντιμετώπισης

1. Οι γονείς στο στενό περιβάλλον της οικογένειας πρέπει να διαποτίζουν τα παιδιά τους με ανθρωπιστικές αρχές. Έτσι, το άτομο από τη νεαρή ηλικία θα μαθαίνει να σέβεται το συνάνθρωπό του σαν ύπαρξη και σαν προσωπικότητα.

2. Η ανθρωπιστική παιδεία είναι δυνατό να συμβάλει στη στενότερη επικοινωνία και συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων ανεξαρτήτου χρώματος, φύλου, καταγωγής, επαγγέλματος. Η πνευματική καλλιέργεια θα μας απομακρύνει από το φανατισμό και τις προκαταλήψεις, βοηθώντας στο να επανατοποθετήσουμε σε σωστότερες και δικαιότερες βάσεις τις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας.

3. Απαιτείται η ενεργοποίηση των πνευματικών ανθρώπων, ώστε να αγωνιστούν για την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων, στις χώρες που υπάρχουν.

4. Θα πρέπει να υπάρξει επίσης μια δικαιότερη κοινωνική πολιτική, που δε θα δημιουργεί καμιά διάκριση μεταξύ των ανθρώπων, αλλά θα παρέχει σε όλους ίσες ευκαιρίες στον τομέα της απασχόλησης, της εφαρμογής των νόμων και γενικά σε κάθε εκδήλωση της ανθρώπινης δραστηριότητας που καθορίζεται από τις σχέσεις κράτους – πολίτη.

5. Ευαισθητοποίηση όλων των κρατών σε παγκόσμια κλίμακα πάνω σε θέματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

6. Υλική και ηθική βοήθεια στους λαούς που καταπιέζονται από το ρατσισμό.

 Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου δεν είναι μόνο πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας και δέσμευση της χώρας σε διεθνές επίπεδο, αλλά κυρίως πρωταρχική υποχρέωση της εκπαίδευσης που παρέχει μια δημοκρατική κοινωνία, μιας εκπαίδευσης που οφείλει να αμβλύνει τις κοινωνικές ανισότητες, να καταπολεμά τις προκαταλήψεις, τις ρατσιστικές τάσεις και τις εκδηλώσεις μισαλλοδοξίας και να προωθεί τις ανθρωπιστικές αξίες: το σεβασμό, τον αυτοσεβασμό, την αποδοχή κάθε μορφής ετερότητας (φυλετικής, εθνικής, θρησκευτικής, έμφυλης, κοινωνικής, οικονομικής), την αλληλεγγύη και την κοινωνική ευαισθησία.

Πηγές Πληροφόρησης:

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

https://vagialagou.weebly.com/epsilon943deltaeta- rhoalphatausigmaiotasigmamuomicron973.html

http://www.pathfinder.gr/stories/4542764/oi-aities-toy-misoys-giati-oi-anthrwpoi-ginontai-ratsistes/

https://tassos-filologos.blogspot.gr/2012/11/blog-post_9414.html