Από τους μαθητές της Γ΄ τάξης Μπεΐνογλου Ιωάννα, Σεϊταρίδου Ευαγγελία και Φωτιάδη Αριστοτέλη

Τι σκέψεις θα περνούσαν από το μυαλό σας, αν βλέπατε ένα αγοράκι να χτενίζει τα μαλλιά μιας κούκλας; Θα απορρίπτατε την εικόνα ως «μη φυσιολογική» ή θα εστιάζατε στο πόσο τρυφερή είναι η στάση του παιδιού απέναντι στην κούκλα;

Στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες παρά την πρόοδο που έχει σημειωθεί τα στερεότυπα που σχετίζονται με τα δύο φύλλα εξακολουθούν να υφίστανται σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας. Τα φαινομενικά αθώα παιδικά παιχνίδια που συχνά διακρίνονται σε «κοριτσίστικα» κι «αγορίστικα»συντηρούν αυτά τα στερεότυπα. Παρατηρούμε ότι συχνά ενισχύουν τις παραδοσιακές αντιλήψεις σε σχέση με τους ρόλους των δύο φύλων, καθώς για τα κορίτσια προορίζονται παιχνίδια όπως κούκλες, κουζινικά και κουκλόσπιτα που τα προετοιμάζουν για να γίνουν μητέρες, νοικοκυρές ή μαγείρισσες κι άλλοτε δίνουν έμφαση στην ομορφιά υπερτονίζοντας την τέλεια εξωτερική εμφάνιση (μέσα από κούκλες τύπου Barbie), κάτι που πρέπει να αποτελεί στόχο για κάθε πετυχημένη σύγχρονη γυναίκα. Από την άλλη τα «αγορίστικα» παιχνίδια είναι συνήθως μπάλες, αυτοκινητάκια, όπλα κι άλλα που έχουν στόχο το αγόρι μεγαλώνοντας να αποκτήσει δυναμισμό, να είναι ενεργητικό κι όχι παθητικό ή ευαίσθητο.

Συμπεραίνει κανείς ότι από τη νηπιακή ηλικία προσδίδεται στα παιδιά ένας συγκεκριμένος ρόλος που σχετίζεται με τη μελλοντική τους εξέλιξη και ο οποίος καλλιεργείται υποσυνείδητα μέσα από τα στερεότυπα που προάγουν τα παιδικά παιχνίδια. Έτσι ένας πατέρας δε μπορεί να φροντίζει σωστά τα παιδιά του, αφού ποτέ δε φρόντισε τις κούκλες όσο ήταν μικρός και μια γυναίκα δε θα γίνει καλή οδηγός ή δε θα διαπρέψει στο χώρο της έρευνας και της επιστήμης, επειδή από μικρή δε προετοιμάστηκε να αναλάβει αυτούς τους ρόλους.

Επίσης ο διαχωρισμός των παιχνιδιών με βάση το χρώμα- ροζ παιχνίδια για τα κορίτσια και μπλε για τα αγόρια- εξακολουθεί να είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στην εποχή μας. Οι γονείς συνειδητά ή ασυνείδητα αγοράζοντας για τα παιδιά τους τα «κατάλληλα» για το φύλο τους παιχνίδια τους καλλιεργούν και τις αντίστοιχες προκαταλήψεις και φυσικά και τις ανάλογες προσδοκίες, όπως για παράδειγμα, όταν μεγαλώσουν το κορίτσι θα πρέπει να βοηθά στα οικιακά και το αγόρι στα μαστορέματα. Όμως η συμπεριφορά αυτή είναι λανθασμένη, γιατί περνάει στο παιδί λανθασμένα μηνύματα και το αποθαρρύνει από την ενασχόληση με διάφορους τομείς που θεωρεί ότι δεν ταιριάζουν στο φύλο του.

Τα παιχνίδια είναι πολύ σημαντικά για την ανάπτυξη και τη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών. Σκοπός του παιχνιδιού, εκτός από την ψυχαγωγία είναι και η πολύπλευρη ανάπτυξη των ικανοτήτων και των δεξιοτήτων του παιδιού. Αν τα παιδιά αφεθούν ελεύθερα να παίξουν, μπορούν  να αναπτύξουν πιο εύκολα τη δημιουργικότητά τους, να ανακαλύψουν τις κλίσεις και τα ταλέντα τους π. χ. στη ζωγραφική, στη μουσική ή στη μαγειρική. Επομένως γονείς και εταιρείες θα πρέπει ν’ αλλάξουν στάση βάζοντας φρένο στο διαχωρισμό των παιχνιδιών, γιατί τέτοιου είδους στερεότυπα συντελούν συχνά στη δημιουργία καταπιεσμένων και στενόμυαλων ανθρώπων που με τη σειρά τους καταπιέζουν τους γύρω τους.