Από τη μαθήτρια του Γ2 Χριστοφορίδου Μαρία

Κάθε οικογένεια έχει τις δικές της παιδαγωγικές αντιλήψεις και μεθόδους. Αυτές οι αντιλήψεις όμως αλλάζουν με το χρόνο, όπως και τα «πιστεύω»  κάθε εποχής. Για παράδειγμα, πριν από εξήντα χρόνια, ο μόνος τρόπος για να μάθει κάτι ένα παιδί, ήταν η βία. Βία στο σπίτι, αλλά και στο σχολείο. Συνήθως σωματική.

Οι άνθρωποι πίστευαν πως για να γίνει κάποιος  «άνθρωπος» χρειάζεται ξύλο! Δεν υπήρχαν διάλογος ή διαφωνίες του παιδιού με τους γονείς. Ό,τι και να γινόταν, οι γονείς κατευθείαν χτυπούσαν το παιδί. Η γνώμη του δεν ενδιέφερε κανένα.

Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η χειρότερη παιδαγωγική μέθοδος. Μέσω της σωματικής βίας ο άνθρωπος δε μαθαίνει να σέβεται. Μαθαίνει μόνο να φοβάται! Τα πάντα! Κι αυτό είναι κάτι που θα τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή. Ο φόβος δεν οδηγεί πουθενά. Οι άνθρωποι ΠΡΕΠΕΙ να μιλάνε! Να διεκδικούν τα δικαιώματά τους !Να διεκδικούν το δίκιο τους! Να υπερασπίζονται τον εαυτό τους και να μη φοβούνται!

Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς πόσα απωθημένα μένουν στην ψυχή ενός ανθρώπου από παιδί ακόμα, όταν έχει στερηθεί την ελευθερία της έκφρασης  λόγω του φόβου. Ο φόβος  συσσωρεύει αρνητικά συναισθήματα στην ψυχή ενός παιδιού, οδηγεί σε μίσος. Πώς μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος που μισεί και φοβάται ακόμα και τους γονείς του;

Ο διάλογος, η κατανόηση και η αγάπη είναι ο μοναδικός τρόπος για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί. Με το φόβο της βίας όμως δε γίνεσαι « άνθρωπος», γίνεσαι απλά δειλός!