Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από το βιβλίο του Αναξαγόρα Σταμπολίδη «Τα ειδύλλια της Σωσάνδρας»

…Μια πολύ γραφική προσωπικότητα στην Αρδέα ήταν και ο λεγόμενος Κόραντώνς, δηλαδή ο τυφλός Αντώνης. Βασικά- όπως διηγήτο ο ίδιος- είχε χάσει το ένα του μάτι στη Ρωσία όπου έμενε αφού είχε τελειώσει το φροντιστήριο της Τραπεζούντας, που μετά την Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη ήταν η μεγαλύτερη και αρτιότερη ανώτατη σχολή του Γένους στην Τραπεζούντα. Επρόκειτο βασικά για ένα οικοτροφείο, το οποίο συντηρούσαν πλούσιοι Έλληνες από την Ρωσία. Μετά την αποπεράτωση των σπουδών του στην Τραπεζούντα πήγε και ο νεαρός Αντώνης στην Ρωσία, όπου και έμεινε μέχρι τον ερχομό του στην Ελλάδα το 1939.

Όπως διηγήτο ο ίδιος, στην Ρωσία είχε γνωρίσει μία γυναίκα Εισαγγελέα, η οποία τον είχε ερωτευτεί σφόδρα. Όταν κάποτε της εκμυστηρεύθηκε ο Αντώνης ότι θα φύγει για την Ελλάδα, εκείνη από υπέρμετρο ερωτικό πάθος τον παρέσυρε κάπου στην όχθη του Βόλγα και εκεί ξαφνικά του έριξε βιτριόλι στα μάτια. Είχε μείνει περίπου 40 μέρες τυφλός και μετά σώθηκε το ένα του μάτι. Έτσι του έβγαλαν τουρκιστί το παρατσούκλι «Κόραντώνς» (τουρκιστί σημαίνει «κορ» τυφλός).

Ο Αντώνης το 1939 ήρθε στην τότε Αρδέα όπου και συνάντησε τους συγγενείς του. Εδώ άνοιξε ένα «πάρκιγκ ζώων…» το λεγόμενο κοινώς χάνι.

Κάθε Πέμπτη που γινόταν και γίνεται στην Αριδαία το παζάρι και επειδή τότε οι μετακινήσεις των χωρικών γινόταν συνήθως με άλογα, μουλάρια και γαϊδούρια, πήγαιναν, έναντι κάποιων δραχμών, οι χωριάτες τα ζώα τους στο χάνι του Κόραντώνς, τα άφηναν εκεί όση ώρα ήθελαν και μετά τα έπαιρναν και γύριζαν μ” αυτά στο χωριό τους.

Όπως αναφέρω και στην αρχή ο Αντώνης ήταν πολύ μορφωμένος. Ούτε και οι καθηγητές του Γυμνασίου μας, δηλαδή οι φιλόλογοι, μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με τον Αντώνη.

Όταν πλήθαιναν μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο και την κόπαση του εμφυλίου τα ράδια με τα μεγάφωνα και στην Αριδαία, ο Αντώνης με την προτροπή των γειτόνων του τραγουδούσε στο μικρόφωνο και απήγγειλε τα περιβόητα αυτοσχέδια ποιήματά του. Λόγω πολύ μεγάλης εκτίμησης και αγάπης στο άτομό του παραθέτω παρακάτω ποιήματά του προς τέρψιν αυτών που διαβάζουν αυτές τις γραμμές. Εκτός βέβαια από την ανεπανάληπτη ομοιοκαταληξία του το κείμενο σαν κείμενο είναι πράγματι απολαυστικό.

ΤΟ ΧΡΗΜΑ

Παντού χρήμα, χρήμα, χρήμα, χρήμ” ακούς παντοτινά

Χωρίς χρήμα είσαι θύμα, δεν αξίζεις πουθενά.

Στον μπακάλην αν θα πας θα σε πει πούν” ο παράς

Και ο μάγειρας φωνάζει δίχως χρήμα δεν θα φας.

Το βάπτιση και οι γάμοι εις την εκκλησιά αν πας

Χρήμ” αν έχεις θα σε στέψω σου δηλώνει ο παπάς.

Ευλογίζω στεφανώνω μόνον δείξον τον παράς

Χρήμα όμως αν δεν έχεις ούτε θέλουν να σε δουν.

Χρήμα μπόλικο αν έχεις σ” αγαπούν και σ” εκτιμούν

Και ολότρελλος αν είσαι γνωστικόν σε θεωρούν.

Κ” η γυναίκα μου με λέει δεν θέλω να μ” αγαπάς

Εμένα θα μ” απολαύσει ο πανίσχυρος παράς.

Και μετά τον θάνατόν σου χρήμ” αν έχεις θα ταφής

Χρήμα όμως αν δεν έχεις στα σκυλιά θα φαγωθείς.

Οι φονιάδες, οι κακούργοι εις τα δικαστήρια

Με το χρήμα τους κερδίζουν τα αθωοτήρια.

Και ο Πάπας αχ της Ρώμης τον Παράδεισον πωλεί

Χρήμ” αν έχεις ξασφαλίζεις και την μέλλουσα ζωή.