Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι ο ελληνικός πολιτισμός είναι ο πολιτισμός του γραπτού λόγου. Η αξία της ελληνικής γλώσσας είναι μεγάλη, καθώς αποτελεί όχημα που μεταφέρει πλήθος πολιτισμικών έργων που επιβιώνουν μέσα στο χρόνο.
Η γλώσσα που μιλούν οι Έλληνες σήμερα αποτελεί συνέχεια αυτής των αρχαίων Ελλήνων, των ομιλούντων την ελληνιστική, των Βυζαντινών, των υπόδουλων Ελλήνων….Είναι η γλώσσα του Ομήρου, των φιλοσόφων και των ρητόρων σε μια ζωντανή διαδρομή έως σήμερα.
Γι” αυτό το λόγο η Βουλή των Ελλήνων αποφάσισε πριν από λίγα χρόνια να της «αφιερώσει» μια μέρα γιορτής. Η 9η Φεβρουαρίου ορίστηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας και συμπίπτει ,όχι τυχαία, με την ημέρα θανάτου του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού. Αυτός ο κοινός εορτασμός συνδέει το μεγάλο δημιουργό-γλωσσοπλάστη με την αγάπη- έγνοια του για τη γλώσσα. «Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;»
Άραγε, όμως, μπορούμε να αντιληφθούμε σε όλη της τη διάσταση την αξία της γλώσσας μας; Γιορτάζουμε όπως αρμόζει μια γλώσσα που χαίρει τέτοιας σπουδαίας ιστορικής πορείας; Ας είμαστε ειλικρινείς. Συνήθως όχι! Αντίθετα την υποτιμάμε και την υποβιβάζουμε. Την περιφρονούμε… όταν τη θεωρούμε αυτονόητη ικανότητα.
Μόνο όταν τη διδασκόμαστε σωστά και με ενδιαφέρον μπορούμε να πούμε πως τη γιορτάζουμε και την τιμούμε. Μόνο όταν τη χρησιμοποιούμε σωστά χωρίς σολοικισμούς. Μόνο όταν γνωρίζουμε και μελετούμε τους μεγάλους επώνυμους δημιουργούς –όπως το Διονύσιο Σολωμό-αλλά και τα αυθεντικά γλωσσικά αριστουργήματα του λαού. Τότε και μόνο τότε μπορούμε να πούμε πως τιμούμε τη γλώσσα μας και τον πολιτισμό μας!
Ειρήνη Βούρδα Β1
