Έχετε πότε θελήσει να στραγγαλίσετε κάποιον; Εγώ το έχω σκεφτεί πάρα πολύ τις τελευταίες μέρες. Καταφέραμε να φτιάξουμε τις κεραίες και ήλπιζα να μην είχε γίνει ποτέ, γιατί πέσαμε την εβδομάδα που είχε Eurovision. Ακούω τα ίδια τραγούδια κάθε λεπτό της ώρας και από δίπλα ακούγεται και η γαϊδουροφωνάρα του συγκατοίκου μου. ΚΑΘΟΛΟΥ ωραία όμως!
«MAMAMA MATA HARI»
Όχι πάλι αυτό το τραγούδι. Πρέπει να το έχω ακούσει πάνω από είκοσι φορές τις τελευταίες δύο μέρες. Δείξτε μου λίγο έλεος. Ξύπνησα εχθές και τραγουδούσα της Σουηδίας, το Voices. ΕΛΕΟΣ.
«JUST LIKE KLEOPATRA…»
Μουγκρίζοντας κατέβηκα κάτω και τον είδα να χορεύει και να τραγουδάει. Από εδώ ακουγόταν πιο δυνατά.
«Έλεος ρε αγορίνα μου… Υπάρχουν και άτομα που χρειάζονται ύπνο! Όχι να ξυπνάνε με μία γαϊδουροφωνάρα για ξυπνητήρι!»
«Πάτησε κανείς την ουρά σου και κάνεις σαν λυσσασμένη;»
«Χαχα. Πολύ αστείο.»
Πήγα και έβαλα λίγα δημητριακά να φάω, καθώς άλλαζε το τραγούδι. Πριν καν προλάβω να κάτσω, ήρθε ο Γουίλ με ένα μπολ γεμάτο δημητριακά και έκατσε απέναντι μου με ένα πονηρό χαμόγελο. Δεν μου άρεσε όταν το έκανε. Και τότε με χτύπησε.
«There’s fire in the rain
But we’ll get up again
We’re thousand miles apart
But we’ll overcome
I’ll never let you down
World is turning us around
But I feel it in my heart
Let’s make a brand new start»
Θα τον σκοτώσω. Το πήρα απόφαση. Όταν θα κοιμάται θα πάω από πάνω του και θα του βγάλω την ψυχή από τα μάτια! Ναι, αυτό θα κάνω!
«Ρε φίλε, δεν χάνεις ευκαιρία να με κάνεις να εξοργίζομαι.»
Αυτός απλώς καθόταν και γέλαγε κάνοντας την απόφαση μου πιο σίγουρη για το βράδυ…
«Γιατί κάνεις έτσι; Το Voices είναι πιασάρικο τραγούδι και…»
«Αυτό και το Russian Woman σε άγγιξαν πάρα πολύ. Το Mata Hari είναι ένα ωραίο τραγούδι για να χορεύεις. Το Je Me Casse σου δείχνει τη γυναικεία δύναμη, καθώς και το SHUM είναι το τραγούδι για να υπνωτίσεις κάποιον.»
«Ναι μα…»
«Το Amnesia και το Maps ήταν ωραία τραγουδάκια και στεναχωριέσαι που δεν πέρασαν αυτά αλλά το Loco Loco και το Sugar, που αν το καλοσκεφτείς είναι όντως αλήθεια. Το Love Is On My Side είναι ένα πολύ ρομαντικό τραγούδι. Τα γαλλόφωνα Voilá και το Tout l” univers σου έχουν κολλήσει στο μυαλό. Όσο για το Fallen Angel έχεις πάθει μεγάλη πώρωση, γιατί διάβασες ένα βιβλίο και είχε ακριβώς το ίδιο θέμα. Το El Diablo σου αρέσει, γιατί μοιάζει με το Fuego και το Bad Romance, αλλά αν έπρεπε να διαλέξεις θα έλεγες το Growing Up Is Getting Old γιατί το σκηνικό και η κοπέλα είναι ωραία. Τα δύο ροκ τραγούδια Dark Side και Zitti e Buoni είναι πολύ cool για εσένα, μιας και δεν ακούς και πολύ ροκ. Το Voy A Querdarme σε έκανε να κλάψεις και ζήλεψες το ότι το 10 Years γράφτηκε για δώρο επετείου. Νιώθεις χάλια γιατί το Embers και το Birth Of A New Age δεν πήραν βαθμούς ακόμα κι αν ήταν ωραία τραγούδια. Το Last Dance ακόμα και να πέρασε στη δεκάδα μετά από χρόνια για την Ελλάδα, δεν σε κάνει να το αγαπάς περισσότερο από το El Diablo. Το Adrenalina σε έκανε να μισήσεις όλον τον Άγιο Μαρίνο για τη επιλογή απαίσιων τραγουδιών, αλλά αγάπησες το I Don’t Feel Hate γιατί η Γερμανία έστειλε ένα πολύ γλυκό τραγουδάκι. Το Set Me Free σου άρεσε μόνο από το βίντεο με τα lyrics, γιατί είναι αγνό. Σιχάθηκες όμως τo Karma, το Discoteque και το The Wrong Place γιατί ένα από αυτά πήρε την θέση του Amen της Αυστρίας… Ξέχασα τίποτα;»
Με κοίταζε με έκπληξη. Τι να πω; Όταν βαριέσαι ψάχνεις πολλούς τρόπους για να περάσεις τις ώρες σου. Εγώ το βρήκα το κάτι μου.
«Μόνο ότι έχω κολλήσει με το Sweet Water που είπε η Davina στην Eurovision.»
«Μόλις τώρα το σκέφτηκες αυτό.»
«Ναι»
Γελάσαμε και οι δύο και ξεκινήσαμε να τρώμε. Είναι καλή παρέα όταν δεν σου σπάει τα νεύρα. Τον έχω συνηθίσει μετά από τόσα χρόνια, μάλλον υπερβολικά πολύ…
Έτρεχα αλλά δε ήξερα γιατί. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι έπρεπε να συνεχίσω να τρέχω. Αλλά γιατί; Οι ανάσες μου άρχισαν να γίνονταν πιο κοφτές, αλλά τα πόδια μου δεν έχαναν τον ρυθμό τους.
«Άλις!»
Μία αντρική φωνή με φωνάζει πίσω μου. Δεν πρέπει να σταματήσω να τρέχω. Πρέπει να φύγω μακριά του.
«Άλις, δεν μπορείς να μου ξεφύγεις…»
«Κοίτα με!»
Έτρεξα με όλη μου τη δύναμη. Οι ανάσες μου να λιγοστεύουν όλο και περισσότερο. Αλλά έπρεπε να φύγω μακριά του.
«Άλι!ς»
Μια άλλη αντρική φωνή με φώναζε από μπροστά. Σταμάτησα απότομα και κοίταξα.
«Χέιλ!»
Ο Χέιλ κοίταγε από πίσω μου. Κοίταξα και είδα τον χειρότερο άντρα να με κοιτάζει χαμογελώντας.
«Τζεφ!»
Και τότε η γη κάτω από τα πόδια μου εξαφανίστηκε και το σκοτάδι με κατέκλεισε. Έπεφτα και έπεφτα, μέχρι να νιώσω κάποιον να με ταρακουνάει.
«Άλις! Άλις! Ξύπνα Άλις!»
Ανοίγοντας τα μάτια μου είδα τον Γουίλ να με κοιτάει με άγχος. Απλός τον κοίταγα μέχρι να αρχίσω να τρέμω ανεξέλεγκτα. Με πήρε στην αγκαλιά του και με κράτησε σφιχτά μέχρι να κοιμηθώ, λέγοντας μου γλυκά λόγια και χαϊδεύοντας μου την πλάτη. Όταν ξύπνησα, ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει. Ο Γουίλ καθόταν στην καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι μου. Είχε το κεφάλι του πάνω στο στρώμα κρατώντας μου το χέρι. Είχε καθίσει όλη αυτή την ώρα και με πρόσεχε. Νιώθοντας την αλλαγή στο σώμα μου, ο Γουίλ ξύπνησε και κοίταξε γύρω το δωμάτιο. Όταν τα μάτια του έπεσαν στα δικά μου, σηκώθηκε και κάθισε απέναντι μου στο κρεβάτι. Δεν άφησε το χέρι μου καθώς με πήρε ξανά αγκαλιά, αφήνοντας με να βάλω το κεφάλι μου στο λαιμό του. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ένιωσα το συναίσθημα της ασφάλειας στην αγκαλιά του. Μου άρεσε αυτό το συναίσθημα. Θα μπορούσα να το συνηθίσω…
«Νομίζω πως είναι η ώρα να σου φτιάξω πρωινό.»
Σαν να το ήξερε, η κοιλιά μου άρχισε να γουργουρίζει. Αμηχανία μεγάλη.
«Ναι. Να το σημάδι για να πάω κάτω λοιπόν. Πήγαινε να κάνεις ένα μπανάκι και έλα όταν θα είσαι έτοιμη.»
Και αυτό έκανα. Ντουζάκι, ρούχα, και κατέβηκα κάτω. Η κουζίνα μύριζε υπέροχα. Ο Γουίλ χόρευε στον ρυθμό του Story Of My Life (Eurovision 2020) και τραγουδούσε ό,τι ήξερε. Κάθισα σε μία καρέκλα και τον κοίταγα.
«Γιατί χαμογελάς τόσο πολύ; Με τρομάζεις…»
Χαμογέλαγα; Εγώ; Για κάτι ανόητο; Θεέ μου… τρελαίνομαι. Πάει, το έχασα.
«Με τις βλακείες που κάνεις νομίζω είναι λογικό να γελάω. Είναι κοροϊδευτικό γέλιο.»
«Αχα»
«Τι;»
«Τίποτα…»
Τον κοίταζα απορημένη. Ξέρω ότι με το να επιμένω, δεν πρόκειται να λυγίσει. Έχει εκπαιδευτεί πολύ καλά. Το ξέρω, γιατί εγώ ήμουν αυτή που του τα έμαθε.
«Καλά, μη μου λες.»
Μετά από λίγα λεπτά, είχα μπροστά μου αυγά μελάτα, μπέικον, τοστ και για γλυκό μία γκοφρέτα. Ναι, το ξέρω. Είναι τσιγκούνης με τις σοκολάτες. Τα φάγαμε στο δευτερόλεπτο και μετά πήγαμε να κάτσουμε στο σαλόνι ακούγοντας το Mon Alliée (Eurovision 2020).
«Το Eyes That Never Lie είναι καλύτερο. »
«Όπα, κάτσε. Ξέρεις από Eurovision;»
«Φυσικά και ξέρω. Για ποια με πέρασες; Ένα κανονικό κορίτσι που της αρέσει να μιλάει για αγόρια και νύχια; Αν δεν το κατάλαβες, μπορώ να ακούω τις σκέψεις σου. Δεν είμαι κανονική και επίσης ήμουν έξι εκείνη την περίοδο. Έπρεπε με κάτι να ασχοληθώ στα κελιά.»
«Α ναι. Το ξέχασα ότι ήσουν εκεί. Νιώθω ότι σε ξέρω από την ημέρα που θυμάμαι τον εαυτό μου. Συγγνώμη.»
Κούνησα αδιάφορα το χέρι και άλλαξα το τραγούδι. Σήμερα θα έπαιζε η δικιά μου Eurovision.
Περάσαμε όλη την μέρα παίζοντας χαρτιά ή ρωτάγαμε ο ένας τον άλλον. Ανακαλύψαμε καινούρια πράγματα για τον έναν και τον άλλον. Γελάγαμε και χορεύαμε.
«Περίμενε, περίμενε. Δεν το έκανες αυτό στα αλήθεια!»
«Και όμως. Ήμουν στην εβδομάδα μου και μου είχαν βάλει να κάνω ένα σωρό δουλειές. Εγώ ήθελα απλώς να κάτσω στο κρεβάτι μου και να κοιμηθώ ως τον επόμενο μήνα, αλλά συνέχιζαν να μου κοπανάνε την πόρτα. Έτσι μπήκα φουριόζα μέσα στο γραφείο του Ρόρντρικ και είπα: «Αν δεν θέλεις να έχεις όλο το καταφύγιο γεμάτο με το δικό μου αίμα και όλους τους άλλους νεκρούς, θα μου δίνεις κάθε μήνα μία βδομάδα ρεπό. Καπίτο;». Ο στραβομούτσουνος με κοίταγε με τόσο θυμό. Δεν συνηθίζεται να μπαίνει ένα κορίτσι στο γραφείο του και να φωνάζει για την περίοδό της, την ώρα που είχε συμβούλιο με τους μεγάλους και τρανούς γέρους.»
Τότε άρχισε να γελάει ανεξέλεγκτα και ακολούθησα κι εγώ. Είχε πάει δώδεκα το βράδυ, όταν η πόρτα χτύπησε και τα γέλια σταμάτησαν.
«Πάω εγώ να ανοίξω. Εσύ βρες τα μυτερά μαχαίρια.»
Πήγα να ανοίξω. Θα έλεγε κανείς: Γιατί δεν ακούς τις σκέψεις του για να μάθεις ποιος είναι; Έλα μου όμως, που δεν μπορώ να ακούσω τίποτα όταν είμαι μέσα στο σπίτι. Είναι σχεδιασμένο έτσι, ώστε να κρατάει τις δυνάμεις μου σιωπηλές και να έχω ευκαιρία να ηρεμήσω.
Πλησιάζοντας στην πόρτα, κοίταξα στα γρήγορα τον Γουίλ. Είχε στα χέρια του τα ακονισμένα μαχαίρια και κρυβόταν κάτω από τον πάγκο. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα άνοιξα την πόρτα. Δεν περίμενα ότι θα έβλεπα ξανά τον εφιάλτη μου να κάθεται μπροστά από τη πόρτα του σπιτιού και να με κοιτάζει. Δεν περίμενα καν να είναι ζωντανός. Πίστευα ότι είχε πεθάνει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ήμουν πολύ χάλια όταν μου είχαν πει ότι το μέρος που τον είχαν κρυμμένο είχε ανατιναχτεί και δεν είχε ζήσει κανένας από εκεί μέσα. Ήμουν χάλια εκείνη την ημέρα. Είχα χάσει τον καλύτερο μου φίλο. Θυμάμαι να τον ψάχνω εκείνη την ημέρα για να του ζητήσω συγγνώμη για έναν τσακωμό που είχαμε, όταν με πήγαν στον Ρόρντρικ. Εκείνος με κοίταγε στα μάτια όταν μου είπε την αλήθεια. Ήμουν δέκα τότε. Αλλά τώρα ήταν μπροστά μου και μου χαμογελούσε.
«Άλις!»
Άκουσα το όνομα μου και από τους δύο άντρες. Ο Γουίλ να είναι πίσω μου βάζοντας το χέρι του στη μέση μου και να κοιτάει τον άντρα μπροστά μου.
«Δεν θα με αφήσει να μπω μέσα, Ις;»
Ις: το παρατσούκλι που μου είχε βγάλει όταν ήμασταν μικρά. Ήθελε να ήταν ο μοναδικός που θα με φώναζε έτσι.
«Άλις, ποιος είναι αυτός;»
Ο Γουίλ με κούνησε λιγάκι και τότε βγήκα από το σοκ μου. Δάκρυα θέλουν να βγουν από τα μάτια μου αλλά δεν τ΄ αφήνω.
«Λοιπόν Ις;»
Τον ξανακοίταξα πριν πάρω με μία γρήγορη κίνηση το μαχαίρι του Γουίλ και επιτεθώ στον άντρα μπροστά μου. Τον έριξα κάτω βάζοντας το ένα μου πόδι στο καλό του χέρι και το άλλο μου γόνατο στον λαιμό του, ενώ πλησίασα αστραπιαία το μαχαίρι πάνω στην τραχεία του κοιτώντας τον με θυμωμένο πρόσωπο.
«Άλις! Ποιος είναι αυτός;»
Ο Γουίλ ήταν σε ετοιμότητα πίσω μου. Δεν πήρα τα μάτια μου από τον άντρα από κάτω μου όταν απάντησα.
«Χέιλ.»
Αντανακλαστικά σχεδόν, Νεφέλη, από την τρέχουσα μουσική επικαιρότητα, το αγαπημένο μας σε σειρές διήγημα «συνδέεται» με Eurovision και δεν σταματά να μας εκπλήσσει! Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια, γιατί πάλι στο τέλος μας αφήνεις με … κομμένη την ανάσα!!!
Η σύνδεση με την Eurovison είναι ευφυέστατη, μπράβο! Με κέρδισε πάρα πολύ ο συνδυασμός της μουσικής επικαιρότητας και της ιστορίας σου.