Η ψυχή ενός ανθρώπου είναι άπληστη, εγωιστική. Είναι σαν έναν κουβά, σκουριασμένο και τα ξύλα σάπια, γεμάτα τρύπες. Μούχλα σε κάθε γωνία, μυρίζει θάνατος. Καθώς είναι άδειος, προσπαθούν να τον γεμίσουν και εδώ παίρνει θέση ο πόλεμος. Ξεσπάει και προσπαθεί να γεμίσει αυτόν τον κουβά. Λησμονά όμως, κάτι. Είναι τρύπιος. Ξεγλιστράει σαν πίσσα και ξεχύνεται πάνω στα παιδιά, στις γυναίκες, στους αθώους. Τους μολύνει, τους καίει. Πρέπει να έχει οξύ μέσα. Ο πόλεμος είναι μια απάτη, μια ψευδαίσθηση, ένα ψέμα κουκουλωμένο με κορδέλα, παριστάνοντας κάποιο δώρο, κάποιον τρόπο που οδηγεί σε κάτι καλύτερο. Ολόγυρα απλωμένος ο θάνατος, ο πόνος, η ταραχή. Στον τερματισμό, στο τέλος του τούνελ ένα φως. Το φως τρεμοπαίζει, ίσως σβήσει, αλλά ακόμα ανάβει.
“Ζητείται ελπίς” φώναξε ένα μικρό αγοράκι, “Ζητείται ελπίς” ξαναφώναξε και ξανά και ξανά μέχρι που η φωνή κόβεται, το λαρύγγι πονάει. Αυτό, όμως, συνεχίζει μέχρι που το συνοδεύουν κι άλλοι, αγνώστου φύλου, αγνώστου ταυτότητας, όλοι μια φωνή σπάνε της αλυσίδες στις καρδιές τους και ελευθερώνονται από τα δεσμά του σκότους. Βρίσκονται σε έναν κατεστραμμένο κόσμο, με ομίχλη, αλλά τώρα νιώθουν ζωντανοί, με ελπίδα στα μάτια, σαν φυλακτό τους προστατεύει. Αυτό τους αρκεί.
Όλα κόκκινα… δεν ακούγονται πλέον ουρλιαχτά, παρά μόνο ένα απαλό βουητό. Ένας άνδρας μισοπεθαμένος ξεσπά σε γέλια, καθώς τον πυροβολούν, αφήνοντας άφωνο κάθε στρατιώτη και με όση δύναμη του έχει απομείνει λέει: “Μπορεί να πεθαίνω, μα στο τέλος εσείς είστε αυτοί που θα χάσετε τη ζωή σας” και ξεψυχά.
Ο πόλεμος φέρνει θανάτους και πόνο, ναι, μα τι απογίνονται, τελικά , οι επιζώντες; Αυτοί είναι τα πραγματικά θύματα ενός πολέμου κουβαλώντας στις πλάτες τους τόσα πτώματα και πνίγονται από το αίμα που εξαιτίας τους χύθηκε. Ο πόλεμος καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμα του. Η ελπίδα που φέρνει την ειρήνη, όμως, δίνει σε όλα ξανά το χρώμα τους, τη ζωντάνια τους και οι χώρες θα ξαναχτιστούν από την αρχή, βάζοντας πέτρα, πέτρα. Πάντα με οδηγό την ελπίδα…
