Μονάχα ένα λεπτό (Αναστασία-Ραφαέλα Παπαχριστοπούλου)

 Τετάρτη, 3 Μαρτίου 2021

Αγαπητό μου ημερολόγιο,                                                                                                                                                                                         

    Το όνομα μου είναι Δημήτρης. Είμαι 16 χρόνων και όπως καταλαβαίνεις ακόμα πηγαίνω σχολείο. Του χρόνου πρόκειται να δώσω Πανελλήνιες. Όχι ότι θέλω, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Το σχολείο σαν ιδέα δεν είναι άσχημη. Αντιθέτως, πιστεύω πως έχει πολλά να προσφέρει, όχι όμως σ’ εμένα. Περνάω όμορφα εκεί, έχω φίλους, και στα μαθήματα είμαι άριστος. Μόνο που πάντα υπάρχει ένα κενό μέσα μου που δεν μπορώ να εξηγήσω. Όλα μοιάζουν ιδανικά, αλλά μόνο εγώ γνωρίζω πως στην πραγματικότητα δεν είναι… Η κατεύθυνση που έχω επιλέξει είναι η Θετική, αφού βέβαια έβαλαν και το χεράκι τους οι γονείς μου σ’ αυτή την απόφαση. Και οι δυο τους είναι πολιτικοί μηχανικοί. Το όνειρό τους είναι να με δουν να αναλαμβάνω το γραφείο τους. Εμένα, όμως, με ρώτησε κανείς ποιο είναι το όνειρό μου;

    Προχθές, σηκώθηκα στον πίνακα για να λύσω μια άσκηση στα Μαθηματικά. Τα πήγαινα τέλεια -ούτε ένα λάθος- και το χέρι μου δούλευε ρομποτικά. Άκουγα τα «μπράβο» του καθηγητή, αλλά δεν μου καιγόταν καρφί. Ξαφνικά, όταν ήμουν έτοιμος να γράψω την τελική λύση, σταμάτησα. Τη λύση της άσκησης εννοείται πως την ήξερα, αλλά αυτό που επιθυμούσα να γράψω ως λύση (μάλλον στο δικό μου πρόβλημα) ήταν «ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΙΞΩ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΙΞΩ ΤΗΝ ΚΙΘΑΡΑ ΜΟΥ!». Με κεφαλαία, στρογγυλά γράμματα! Να το βλέπουν όλοι, να καταλάβουν όλοι τι πραγματικά θέλω! Να καταλάβω κι εγώ ο ίδιος τι θέλω! Ε, λοιπόν το βρήκα! Αυτό είναι το δικό μου όνειρο, να φτιάχνω τη δική μου μουσική! Η κιθάρα για μένα είναι ένας έρωτας αθεράπευτος. Παίζω από πολύ μικρός. Βέβαια, παίζω πλέον κρυφά. Βλέπεις, έχω πει ψέματα στους γονείς μου πως έχω σταματήσει, για να επικεντρωθώ στα μαθήματα. Δεν έχω ιδέα πως το έχαψαν, μάλλον δεν ξέρουν και τόσο καλά το παιδί τους… Μετά απ’ όλο αυτό, προσγειώθηκα στην πραγματικότητα. Μπορεί να κράτησε μονάχα ένα λεπτό, στο κεφάλι μου όμως ώρες ατέλειωτες… Γύρισα πίσω στο θρανίο μου και έκατσα κοιτάζοντας τον πίνακα μ’ ένα βλέμμα παγωμένο. Θέλω τόσο πολύ να κάνω το όνειρο μου αληθινό! Αλλά πώς θα το κάνω αυτό, αφού συνεχώς με περιτριγυρίζουν και με κατακλύζουν οι απόψεις και τα πιστεύω των γονιών μου;

    Αγαπημένο μου ημερολόγιο, θα σε κρατώ ενήμερο, αν και δεν πιστεύω πως θα αλλάξουν πολλά…

Raining Pleasure, Kemal https://www.youtube.com/watch?v=dkCM33sBako&ab_channel=PanosKondylis