Ο ΤΟΙΧΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Άνοιγμα-Λήψη αρχείου:  Ο ΤΟΙΧΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Στίβεν Κρέιν «Μαύροι Καβαλάρηδες»

Στην έρημο
Είδα ένα πλάσμα, γυμνό, κτηνώδες,
Καθόταν καταγής,
Κράταγε στα χέρια του την καρδιά του
Και την έτρωγε.
Είπα, «Είναι καλή, φίλε;»
«Είναι πικρή — πικρή», μου απάντησε∙
«Αλλά μ’ αρέσει
Γιατί είναι πικρή
Και γιατί ‘ναι η καρδιά μου».

Τίτος Πατρίκιος «Εμπόδια»

Εκεί που πας να με βρεις ρίχνω ένα καινούργιο φράγμα.
Δεν είναι που δεν θέλω να με βρεις
δεν είναι που θέλω να σε διώξω.
Μόνο που πια πρέπει να δούμε καθαρά
πόσα εμπόδια αντέχουμε να ξεπεράσουμε
για να βρεθούμε.

Κική Δημουλά «Πληθυντικός αριθμός»

Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
στήν ἀρχή ἑνικός ἀριθμός
καί μετά πληθυντικός:
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιά ὅλα ἀπό δῶ καί πέρα.

Οδυσσέας Ελύτης «Μαρία Νεφέλη» 

Κι από την ανάποδη φοριέται η φαντασία και σ’ όλα τα μεγέθη της. 

Τάσος Λειβαδίτης «Ερωτήματα»

Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει…

Οδυσσέας Ελύτης «Μονόγραμμα»

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ

Μανόλης Αναγνωστάκης «Ἀφιέρωση»

Για τούς ἐρωτευμένους που παντρεύτηκαν
Για το σπίτι που χτίστηκε
Για τα παιδάκια που μεγάλωσαν
Για τα πλοῖα που ἄραξαν
Για τη μάχη που κερδήθηκε
Για τον ἄσωτο που ἐπέστρεψε
Για ὅλα ὅσα τέλειωσαν χωρίς ἐλπίδα πια.

Τάσος Λειβαδίτης «Σε περιμένω παντού»

Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμή να χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Ἡ πιο μεγάλη ἀρετή τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι να ᾿χει καρδιά.
Μα ἡ πιο μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Ζαχαρίας Παπαντωνίου «Λυπημένα δειλινά» 

Στης γειτονιάς της φτωχικής
γυρίζει ο νους μου τα στενά,
τα λυπημένα δειλινά
στοχάζομαι της Κυριακής.

Οδυσσέας Ελύτης «Μικρός Ναυτίλος»

Είπα θα φύγω. Τώρα. Μ” ό,τι να “ναι: τον σάκο μου

τον ταξιδιωτικό στον ώμο” στην τσέπη μου έναν Οδηγό’

τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι. Βαθιά στο χώμα

και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω ποιος είμαι.

Τι δίνω, τι μου δίνουν και περισσεύει το άδικο

Χρυσέ ζωής αέρα…

Νίκος Εγγονόπουλος «Ενοικιάζεται»

έζησα κι’ εγώ — ο γράφων — μέσ’ σε τούτο το δωμάτιο
χρόνια πολλά — φτωχά — κι’ ως πάντα
κι’ εδώ γιομάτος πάθος ασχολήθηκα
με τη ζωγραφική την ποίηση
τη γλυπτική
αλλά και τη φιλοσοφία και τον έρωτα
κι’ έμεινα ώρες καθισμένος
—  να καπνίζω  —
σε κει δα το παράθυρο
κυττάζοντας
άλλοτε τον ουρανό
κι’ άλλοτε το δρόμο

και τώρα πρέπει — φευ — κι’ εγώ να φεύγω
—  δεν αποκλείεται άλλωστε να μου μέλλονται καλύτερα —

πάλι το ενοικιάζουν το δωμάτιο

Ρενέ Στυλιαρά «Διακριτικά»

Ξέρεις ελευθερία δεν είναι πάντα να φεύγεις. Ελευθερία είναι, να επιλέγεις πότε θέλεις να μείνεις.