ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ

Πολλές φορές ακούμε για σχολικό εκφοβισμό, διαδικτυακή βία και διάφορα άλλα τέτοια δυσάρεστα φαινόμενα· συμβάντα που πρέπει να εξαλειφθούν όσο πιο σύντομα γίνεται, διότι είναι απάνθρωπο και απαράδεκτο να υπάρχουν ακόμα άτομα που σκέφτονται και λειτουργούν με αυτόν τον βάναυσο και σαδιστικό τρόπο σε μια σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να υποβιβάζουν τον άνθρωπο και να κάνουν άλλους ανθρώπους να νιώθουν άσχημα για τον εαυτό τους. Πιο συγκεκριμένα, σε αυτό το άρθρο θέλω να εστιάσω σ΄ ένα είδος κακοποίησης, τη σεξουαλική κακοποίηση· θέμα που ήρθε έντονα στην επικαιρότητα τον τελευταίο καιρό, κυρίως μέσα από τις αποκαλύψεις ανθρώπων του χώρου της Τέχνης.

Σεξουαλική κακοποίηση είναι ο εξαναγκασμός σε ερωτική πράξη χωρίς τη θέληση και, φυσικά, τη συγκατάθεση του ενός, αλλά και οποιαδήποτε λεκτική ή σωματική συμπεριφορά σεξουαλικού χαρακτήρα που προσβάλλει το άτομο. Δυστυχώς, υπάρχουν αρκετά περιστατικά, όπου τα θύματα δεν αναφέρουν τον εξαναγκασμό που υφίστανται, στον οποίο έχουν υποκύψει λόγω φόβου. Ο βιασμός διαπράττεται από διάφορα πρόσωπα, άνδρες και γυναίκες, ανεξαρτήτως κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Είναι θλιβερό και ντροπιαστικό που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι – τέτοια τέρατα για να είμαι πιο ακριβής – που όχι μόνο ικανοποιούνται με την κακοποίηση, αλλά ενίοτε υπερηφανεύονται και από πάνω!

Χάρη σε μία γνωστή αθλήτρια, τη Σοφία Μπεκατώρου, η οποία κατέπνιξε τον φόβο της και βρήκε το θάρρος να μιλήσει, έστω και αρκετά χρόνια μετά – γιατί η πληγή της ποτέ δεν επουλώθηκε – πολλοί άνθρωποι ακολούθησαν το παράδειγμά της και έκαναν το ίδιο. Άνοιξαν το στόμα τους κι αφηγήθηκαν τις ανατριχιαστικές ιστορίες τους με απαράμιλλο θάρρος, αψηφώντας το κοινωνικό στίγμα! Έτσι, αρκετά πρόσωπα -προβεβλημένα και μη- βγήκαν στην επιφάνεια όπως αληθινά είναι πίσω από το κοινωνικό τους προσωπείο. Άτομα που κάποιοι τους έβλεπαν κάθε πρωί και άνοιγαν συζήτηση ή έβγαιναν βόλτες και μιλούσαν για ώρες μαζί τους. Άτομα που άνοιγες την τηλεόραση και τα παρακολουθούσες, για να περάσει ευχάριστα η ώρα σου, όταν δεν είχες όρεξη ή απλά βαριόσουν. Με λίγα λόγια, για πολλούς άρχισε να σχηματίζεται μια εντελώς αντίθετη άποψη από αυτήν που ήδη είχε ο κόσμος, ο οποίος είτε αγνοούσε το αληθινό ποιόν του καθενός ή – ακόμα χειρότερα – εθελοτυφλούσε, ενώ αφουγκραζόταν τους ψιθύρους, μένοντας αδρανής.

Τέτοιοι εγκληματίες, δυστυχώς, δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν και να δρουν πίσω από κλειδωμένες πόρτες και κλειστά στόματα. Γι΄ αυτό, σταματήστε τους εσείς! Όσο δύσκολο κι αν ακούγεται, όσοι έχετε πέσει θύματα, πρέπει να μιλήσετε! Ακόμη και αν νομίζετε ότι κανένας δεν θα καταλάβει, να είστε σίγουροι πως υπάρχουν πάρα πολλοί να σας ακούσουν και να σας νιώσουν. Ανάμεσά τους, καταρχάς, όλοι εμείς οι νέοι που δεν θα θέλαμε να βιώσουμε την κακοποίηση που έζησαν άλλοι νέοι, γεμάτοι όνειρα και προσδοκίες για τη ζωή που ωστόσο τσακίστηκαν πρόωρα στα «βράχια» της σεξουαλικής κακοποίησης. Αρωγοί, βέβαια, μπορεί να σταθούν και οι δικοί σας άνθρωποι ή και ξένοι, είτε ως γνώστες και άτομα εμπιστοσύνης είτε ως απλοί και λαϊκοί άνθρωποι με ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση και υψηλό αίσθημα κοινωνικής ευθύνης. Προπάντων όμως, προστατέψτε οι ίδιοι τον εαυτό σας, γιατί, αν δεν το κάνετε πρώτοι εσείς, δεν θα το πράξει κανείς! Ο βιαστής δεν κοιτάει ηλικία, φύλο, θρησκεία, κοινωνική τάξη, ούτε πώς έχει ντυθεί κάποιος/α. Το μόνο που κοιτάει είναι να περάσει καλά και να χορτάσει τις αρρωστημένες ορέξεις του· ούτε τύψεις ούτε ενοχές.

Η παρακάτω ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Watch over me» αναδεικνύει με δραματικό τρόπο το μείζον πρόβλημα της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης και προσπαθεί να περάσει το μήνυμα ότι, αν δεν μιλήσουμε ανοιχτά για το ζήτημα, το φαινόμενο αυτό θα διαιωνίζεται. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, το θύμα γνωρίζει τον θύτη, καθώς βρίσκεται στον κοντινό του κοινωνικό περίγυρο, αλλά διστάζει να φανερώσει την αλήθεια δεχόμενο έντονη και συστηματική χειραγώγηση.

Ας σταματήσουμε να μεγαλώνουμε παιδιά που σκέφτονται έτσι κι ας προσπαθήσουμε να μεγαλώσουμε υγιή παιδιά που θα σέβονται τους συνανθρώπους τους! Να είμαστε, λοιπόν, κοντά στα παιδιά μας, ενθαρρύνοντάς τα από μικρή ηλικία να μιλάνε, αν ποτέ βρεθούν σε αυτήν την κατάσταση! Είναι το σημαντικότερο που οφείλουμε να πράξουμε.