Ουτοπία

Συχνά μου αρέσει να φαντάζομαι ουτοπίες

πως ο κόσμος σύντομα τελειώνει

Συχνά μου αρέσει να φαντάζομαι ουτοπίες

πως ξεχνώ και ζω ξαφνικά από την αρχή

Ανοίγω τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που μου κάνει εντύπωση είναι ότι δεν ακούγεται απολύτως τίποτα και τα πάντα γύρω μου είναι λευκά. Το μόνο αντικείμενο που διακρίνω είναι ένα βιβλίο ακριβώς δίπλα μου και μία οθόνη στα δύο μέτρα. Το βιβλίο έχει για τίτλο ένα όνομα που δεν αναγνωρίζω. Το ανοίγω και στην πρώτη σελίδα υπάρχουν δύο μόνο προτάσεις:

«Αυτό είναι το όνομά σου. Και αυτή είναι η ζωή σου».

Δεν ξέρω πόσος χρόνος περνά, αλλά φτάνει η στιγμή που τελειώνω το βιβλίο και η παρουσίαση στην οθόνη πάει στην τελευταία διαφάνεια. Καθεμιά από αυτές είχε εικόνες από άτομα που δεν έχω ιδέα ποια είναι, όμως το βιβλίο υποδεικνύει κάτι διαφορετικό. Υποτίθεται ότι αυτοί είναι οικογένεια, φίλοι, γνωστοί και τα βίντεο που είδα – που έμοιαζαν με περιλήψεις – υποτίθεται ότι είναι αναμνήσεις. Οι δικές μου αναμνήσεις…

Την επόμενη φορά που ανοίγω τα μάτια μου, είμαι σε ένα σπίτι. Μου έρχεται σαν φλασιά στο μυαλό το βιβλίο και η παρουσίαση. Εγώ μένω εδώ.

Οι πρώτες δύο ώρες είναι δύσκολες∙ ξεχνάω συνεχώς ονόματα και μέρη που έπρεπε να ξέρω. Έχω την εντύπωση πως με κοιτούσαν περίεργα. Ίσως να ήταν και η ιδέα μου. Μετά δεν είχα θέμα, αν και πολλές φορές έπρεπε να συμφωνώ με συναισθήματα που δεν είχα νιώσει. Έπρεπε πολλές φορές να γνέψω με κατανόηση ή να διαφωνήσω με σθένος και στην πραγματικότητα εγώ δεν είχα όντως ζήσει αυτά τα οποία έπρεπε να υπερασπιστώ ή να κατακρίνω.

Την επόμενη φορά που ανοίγω τα μάτια μου, θυμάμαι. Τα θυμάμαι όλα. Και τα έχω ζήσει όλα. Δεν παίρνω καμία απάντηση, τουλάχιστον όχι καμία που να βοηθά, οπότε μένω να υποθέτω. Δεν επιμένω, γιατί και πάλι έρχομαι αντιμέτωπη με περίεργα βλέμματα.

Δεν μπορώ όμως παρά να σκεφτώ: ας διαρκούσε λίγο ακόμα μόνο.