Η πρόσφατη είδηση για τα «κρούσματα» από συμμορίες ανηλίκων θορύβησε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Μήπως τα εν λόγω περιστατικά αποτελούν μονάχα την αρχή ενός εκκολαπτόμενου ρεύματος βιαιότητας; Αν η απάντηση είναι θετική-κάτι που θα αποδειχθεί με την πάροδο του χρόνου-, τότε για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Γιατί τα φαινόμενα βίας-κάθε είδους-βρίσκονται σήμερα σε έξαρση;
Τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα διεκδικούν τον πρώτο λόγο. Οι κοινωνικές ανισότητες, η αδικία, η εκμετάλλευση, η ανεργία, η φτώχεια, ο ρατσισμός, η απουσία κράτους πρόνοιας γεννούν τον φόβο και την αβεβαιότητα για το μέλλον και ωθούν τον άνθρωπο που τα βιώνει στην αποξένωση και αντικοινωνική συμπεριφορά. Υπό αυτές τις συνθήκες οδηγείται στον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση, προβαίνοντας σε βίαια ξεσπάσματα ως αντίδραση στο κοινωνικό σύνολο για την ανισότιμη μεταχείριση που υφίσταται.
Από την άλλη, τη βία καλλιεργούν και όσοι μεριμνούν για την αγωγή του ανθρώπου, όταν δεν επιτελούν σωστά το έργο τους: προβληματικά οικογενειακά περιβάλλοντα, ελλιπή καλλιέργεια-ευρύτερη- και αδιαλλαξία των γονέων, καταπίεση των νεότερων μελών, ενδοοικογενειακή βία, διαπλάθουν εξίσου προβληματικές προσωπικότητες, ξένες προς τον διάλογο, εξοικειωμένες, όμως, με τη βία. Στο ίδιο μήκος κύματος, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προβάλλουν αρνητικά πρότυπα, όπως σκηνές βίας, ηρωοποίηση εγκληματιών, διογκώνουν ασήμαντα γεγονότα, «καθαγιάζουν» παραβατικές συμπεριφορές και προωθούν εκπομπές, αθλητικές και πολιτικές, στις οποίες δεν τηρούνται οι προϋποθέσεις του επωφελούς διαλόγου και καλλιεργούν τον φανατισμό.
Το εύλογο ερώτημα είναι, λοιπόν, τι μπορεί να κάνει για την πρόληψη και την αντιμετώπιση του φαινομένου η ίδια η Πολιτεία, αλλά και η οικογένεια; Η Πολιτεία πρώτα απ’όλα οφείλει να αντιμετωπίσει όλα εκείνα τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα που προαναφέρθηκαν, ξεκινώντας με την καταπολέμηση της ανεργίας και της βίας. Η αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης, η εξασφάλιση της εργασίας, η πραγμάτωση των αρχών της ισότητας και της ισονομίας, και η παροχή ευκαιριών στους νέους ανθρώπους για την εκπλήρωση των οραμάτων ή των στόχων τους, προσφέρουν ασφάλεια και εμπιστοσύνη των πολιτών προς το κράτος και αμβλύνει τα κίνητρα της βίας.
Με τη σειρά της η οικογένεια έχει εξίσου μεγάλη ευθύνη στην πρόληψη των συμπεριφορών βίας. Πώς όμως; Πολύ λιτά, «μεγαλώνοντας σωστά παιδιά», όπως θα έλεγε η γιαγιά μας. «Σωστά παιδιά», όμως, δε σημαίνει-σε καμία περίπτωση-ανθρώπους επαγγελματικά και κοινωνικά καταξιωμένους, παράλληλα βίαιους συζύγους, γονείς, πολίτες. Κάθε άλλο. Οι ίδιοι οι γονείς οφείλουν να καθίστανται πρότυπα ανθρώπων που συμβιώνουν και συμπορεύονται με αλληλοσεβασμό, αλληλοκατανόηση και αλληλεγγύη, μυώντας τα παιδιά στο διαλλακτικό και δημοκρατικό τρόπο επίλυσης των διαφορών τους και όχι καλλιεργώντας τις βίαιες, ενστικτώδεις αντιδράσεις ως αποτελεσματικό τρόπο συνεννόησης.
Κοντολογίς, η βία αποτελεί ένα σύνθετο φαινόμενο και η αντιμετώπισή της ένα κρίσιμο εγχείρημα. Παρά τη δυσκολία της «πρόκλησης», το ζήτημα δε γίνεται να παραμείνει ανοιχτό και μετέωρο. Γι’αυτό η Πολιτεία, το κράτος, και η ίδια η οικογένεια, η πηγή της κοινωνικής συμπεριφοράς των ανθρώπων, οφείλουν να δράσουν άμεσα και αποτελεσματικά, μια και ο χρόνος για να εθελοτυφλούμε, εξαντλήθηκε.
Μπράβο Ματίνα!!! Εξαιρετικό κείμενο για ένα θέμα που ενώ όλοι και όλες έχουμε αποφασίσει ότι πρέπει να τελειώσει, τελικά όχι μόνο δεν σταματά αλλά η επικαιρότητα μονοπωλείται από τραγικά περιστατικά βίας. Θα συμφωνήσω μαζί σου. Η υπομονή μας εξαντλήθηκε…όχι άλλη ανοχή!