Αφορμή του άρθρου αποτέλεσαν οι σκέψεις της μητέρας μου όπως μου τις εκμυστηρεύτηκε σε κάποια ειλικρινή συζήτησή μας… “Ένα απόγευμα άνοιξα την πόρτα του δωματίου σου και σε είδα σκυμμένη με τα ακουστικά στα αυτιά… Κοιτούσες με προσήλωση το κινητό σου και κάτι πληκτρολογούσες. Σκέφτηκα πως δεν έπρεπε να σε μαλώσω, παρόλο που θα έγραφες την επόμενη μέρα διαγώνισμα στην ιστορία. Το βιβλίο της ιστορίας ήταν ανοιχτό μπροστά σου…Έφυγα χωρίς να πω λέξη με μια απορία: Πώς μπορείς να διαβάζεις ακούγοντας δυνατή μουσική κι επικοινωνώντας παράλληλα με τους διαδικτυακούς σου φίλους;”
Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα της μητέρας μου αλλά και όλων των ενηλίκων είναι απλή. Εμείς τα παιδιά ακούμε για τελείως διαφορετικούς λόγους μουσική σε σχέση με τους ενήλικες. Οι περισσότεροι μεγάλοι ακούν μουσική για να χαλαρώσουν ή για να «φτιάξει το κέφι τους». Το παιδιά όμως που βρισκόμαστε στην εφηβεία χρησιμοποιούμε τη μουσική σαν εργαλείο εκτόνωσης και διαφυγής, σαν μέσο επιβίωσης και σαν στήριγμα, σαν τρόπο αμφισβήτησης των μεγάλων. Mε τη μουσική που διαλέγουμε να ακούμε, ουσιαστικά δηλώνουμε ότι διαφοροποιούμαστε από τον κόσμο των ενηλίκων. Όλοι οι έφηβοι έχουμε ανάγκη τη δυνατή μουσική όχι μόνο γιατί την απολαμβάνουμε πιο έντονα αλλά γιατί συντονιζόμαστε ψυχικά και σωματικά στον ρυθμό της και με αυτήν αποκλείουμε τον έξω κόσμο. Οι επικρίσεις των γονιών ή των καθηγητών, η ακμή, κάποια τεστ, οι εξετάσεις, το κορίτσι ή το αγόρι που δεν μας χαμογέλασε, ο φίλος που μας απογοήτευσε, τα άγχη και οι αγωνίες μας, όλα όσα μας βασανίζουν χάνονται ως διά μαγείας για λίγες ώρες και ο μάγος που καταφέρνει να εξαφανίσει τα πάντα είναι η μουσική!». Για αυτό γονείς κάντε υπομονή όταν ακούμε δυνατά την αγαπημένη μας μουσική. Και μην ανησυχείτε: γιατί μπορούμε ακούγοντάς την παράλληλα να διαβάζουμε και τα μαθήματά μας αλλά και να επικοινωνούμε διαδικτυακά με τους φίλους μας.
Μαρία Κανετίδου
