Η Παγκόσμια Ημέρα Τέχνης, μια γιορτή για την προώθηση της ανάπτυξης, της διάδοσης και της απόλαυσης της τέχνης, καθιερώθηκε στην 40η σύνοδο της Γενικής Διάσκεψης της UNESCO το 2019. Αυτή η ημέρα δεν επιλέχθηκε τυχαία αλλά προτάθηκε προς τιμήν των γενεθλίων του Λεονάρντο ντα Βίντσι, ως ένας τρόπος προώθησης των τεχνών και του ζωτικού τους ρόλου στην κοινωνία.
Η τέχνη αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας και του πολιτισμού από την αρχαιότητα. Έχει τη δύναμη να εμπνέει, να εκπαιδεύει και να προκαλεί την αντίληψή μας για τον κόσμο. Η τέχνη περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα μορφών, συμπεριλαμβανομένης της ζωγραφικής, της γλυπτικής, της φωτογραφίας, της μουσικής, του χορού, του θεάτρου και της λογοτεχνίας.
Η Παγκόσμια Ημέρα Τέχνης είναι αφιερωμένη στον πλούτο των τεχνών. Παράλληλα, προωθεί την αναγνώριση της σημασίας τους για τη δημιουργικότητα, την πολιτιστική διαφορετικότητα και την κοινωνική αλλαγή, ενώ παρέχει την ευκαιρία σε καλλιτέχνες και καλλιτεχνικούς οργανισμούς να επιδείξουν τη δουλειά τους στο ευρύ κοινό. Εμπνεόμενοι κι εμείς από την τέχνη δημιουργήσαμε και σας παρουσιάζουμε ψηφιακές αφηγήσεις με θέμα αρχαία ελληνικά γλυπτά.
Ο «τζόκεϋ» ( ο αναβάτης) του Αρτεμισίου
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό χάλκινο άγαλμα ίππου με τον αναβάτη του, ύψους 2,10 μέτρων που φιλοτεχνήθηκε περί το 140 π. Χ. Ο μικρός αναβάτης του ορμητικά κινούμενου αλόγου θα κρατούσε στο αριστερό χέρι τα ηνία και στο δεξί μαστίγιο. Ανασύρθηκε το 1926 σε κομμάτια από ναυάγιο κοντά στο ακρωτήριο Αρτεμίσιο της Ευβοίας και εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Είναι το μεγαλοπρεπέστερο χυτό άγαλμα αλόγου με αναβάτη, που σώζεται από την ελληνική αρχαιότητα. Στο δεξιό μηρό του υπάρχει εγχάρακτη μορφή Νίκης, που κρατάει στεφάνι στα ανυψωμένα χέρια της, σφράγισμα σύνηθες σε καθαρόαιμα άλογα στην αρχαιότητα. Η κίνηση και η ανατομία του ζώου αποδίδονται με τρόπο απόλυτα ρεαλιστικό. Ο αναβάτης είναι μικρός σε ηλικία και διαστάσεις, και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του δείχνουν ότι πρέπει να ήταν νέγρος. Στρέφει προς τα αριστερά το κεφάλι του, και τα μαλλιά του είναι ατημέλητα. Φορεί σανδάλια και χιτωνίσκο που ανεμίζει από την ταχύτητα, ενώ στο αριστερό χέρι θα κρατούσε τα ηνία και στο δεξί το μαστίγιο. Το άγαλμα, έργο άγνωστου γλύπτη, πρέπει να ήταν αφιερωμένο σε κάποιο σημαντικό ιερό.
Η πεπλοφόρος κόρη
Η Πεπλοφόρος κόρη της Ακροπόλεως είναι αριστουργηματικό έργο γλυπτικής τέχνης της αρχαίας Ελλάδας. Βρέθηκε το 1886 στο Ερέχθειο της Ακρόπολης και εκτίθεται στο Μουσείο της Ακρόπολης, ενώ αντίγραφό της εκτίθεται στο αρχαιολογικό μουσείο της Βασιλείας.
Πρόκειται για ένα είδος αρχαϊκού αγάλματος γνωστό ως κόρη. Έχει ύψος 1,20 μέτρα και δημιουργήθηκε από παριανό μάρμαρο. Φέρει ίχνη της αρχικής διακόσμησής της που ήταν έγχρωμη. Η στάση του σώματος ακολουθεί το αρχαίο ιδανικό. Τα πόδια είναι σε στάση προσοχής. Ο δεξιός βραχίονας είναι κρεμάμενος με το χέρι σφιγμένο σε γροθιά που ακουμπάει τον μηρό. Ο αριστερός βραχίονας είναι τεταμένος, και δυστυχώς δεν διασώζεται. Η ενδυμασία της κόρης είναι ένα ιωνικό λινό πλισέ υποϊμάτιο κάτω από έναν δωρικό μάλλινο πέπλο. Η μέση της κόρης σφίγγεται από ζώνη που κουμπώνει μπροστά με τα άκρα της να κρέμονται.
Η κεφαλή και το πρόσωπο διακρίνονται από λεπτά χαρακτηριστικά και για την φυσική τους έκφραση. Η κόμη είναι διαμορφωμένη με πολλή λεπτομέρεια, ενώ μια κορδέλα στολίζει τα μαλλιά. Το χρώμα των μαλλιών πρέπει να ήταν κόκκινο, τουλάχιστον αυτό συμπεραίνουμε από τα λίγα υπολείμματα χρωστικής ουσίας που υπάρχουν. Άλλες χρωστικές που ανακαλύπτουμε στην επιφάνεια του μαρμάρου είναι το κόκκινο στα μάτια, το κόκκινο και το πράσινο στην φορεσιά, ενώ μεγάλα τμήματα της φορεσιάς, καθώς και η επιδερμίδα της κόρης είχαν το φυσικό χρώμα του μαρμάρου.
Δημιουργοί της ψηφιακής αφήγησης «Ο τζόκεϋ του Αρτεμισίου» είναι οι μαθητές :
Κεσσουδάκης Νικόλαος, Μίχογλου Γεώργιος, Μουρουζίδου Παναγιώτα, Μούτλια Αλίκη- Σταματίνα.
Δημιουργοί της ψηφιακής αφήγησης «Η Πεπλοφόρος Κόρη» είναι οι μαθητές: Καραμπιτσάκου Δήμητρα, Μίντογλου Χριστίνα – Ειρήνη, Μπεντίλλα Μαρία, Τερζίδου Δέσποινα.
Το άρθρο επιμελήθηκαν οι μαθήτριες Μουρουζίδου Παναγιώτα και Μούτλια Αλίκη – Σταματίνα.
