Την Παρασκευή, 2/2/2024, βρέθηκε στο σχολείο μας ο ηθοποιός Παύλος Λουτσίδης για να μας παρουσιάσει τη θεατρική παράσταση «Ο φίλος μας ο Ντοστογιέφσκι» σε μια γεμάτη χιούμορ και συγκίνηση διασκευή της Δήμητρας Παπαδοπούλου, ειδικά προσαρμοσμένη για νεαρά άτομα. Το αρχικό κείμενο είναι το διήγημα του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα Φιόντορ Μιχάιλοβιτς Ντοστογιέφσκι με τον τίτλο «Το όνειρο ενός γελοίου». Το σύγχρονο θεατρικό έργο της Δήμητρας Παπαδοπούλου πραγματεύεται την οικονομική και κοινωνική πτώση του ήρωα, ο οποίος μέσα από τις νέες συνθήκες ζωής του έρχεται αντιμέτωπος με διλήμματα, υπαρξιακά ερωτήματα και εμπειρίες που τον οδηγούν να δει τον κόσμο μ’ άλλα μάτια.
Ο ήρωας της παράστασης, είναι ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας. Η καλοπληρωμένη δουλειά του, το καλό σπίτι και το ακριβό αυτοκίνητο είναι τα προϊόντα της ευημερίας και οι προϋποθέσεις της αναγνώρισης του ως «επιτυχημένου» μέλους της κοινωνίας μας.. Οι μετανάστες και οι κακόφημες γειτονιές πλήττουν την αισθητική του ενώ απαραίτητο αξεσουάρ-επιβεβαίωση της ανδρικής του ταυτότητας.. η Εύα, μια αιθέρια ύπαρξη… Όλα αυτά προ κρίσης…
Ο ήρωας μας, λοιπόν , ζει έναν εφιάλτη. Θύμα της οικονομικής κρίσης ζει, πλέον, σε ένα υπόγειο στον Άγιο Παντελεήμονα χωρίς δουλειά και χωρίς τη συνοδεία του μέχρι πρότινος «status» του, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Μοναδική του συντροφιά, τα τεράστια χρέη του και ένα βιβλίο που έπεσε τυχαία στα χέρια του. «Το όνειρο ενός γελοίου». Διαβάζοντας το συνειδητοποιεί πόσο μάταιη και αδιέξοδη ήταν η ζωή του και πόσο «γελοίος», μπορεί να θεωρείται όποιος στηρίζει την ευτυχία του στα υλικά αγαθά και τις εφήμερες απολαύσεις. Ακόμα, την οδύνη που μπορεί να νιώσει κάποιος, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τη «γελοιότητα» που κάποτε όριζε ως «ευτυχία». Ένας τέτοιος άνθρωπος καλείται είτε να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του, είτε να παραιτηθεί από αυτή. Ακόμα και να της δώσει οριστικό τέρμα…
Ένα ερώτημα τον βασανίζει όσο τον παρακολουθούμε επί σκηνής και συμπάσχουμε με το δράμα του. «Να ζει κανείς ή να μη ζει;». Την απάντηση τελικά τη βρίσκει μόνος του με τη βοήθεια του πολύτιμου φίλου του Ντοστογιέφσκι. Τελικά, οι μετανάστες δεν φαντάζουν τόσο αποκρουστικοί, οι πλατείες αποκτούν χρώμα και η ζωή νόημα, αφού η ανιδιοτελής αγάπη λειτουργεί ως αντίδοτο για όλες τις απώλειες. Κι εδώ βρίσκεται το βαθύτερο μήνυμα της παράστασης. Ο ήρωας μπόρεσε να παλαίψει κι ας είχε χάσει τα πάντα. Μπόρεσε να ανακαλύψει το καλό σε καθετί, μέσα του και γύρω του. Αγκάλιασε και αγάπησε ξανά τη ζωή. Γιατί όπως λέει ο Ντοστογιέφσκι «Ένας άνθρωπος που ξέρει πώς να αγκαλιάσει, είναι ένας καλός άνθρωπος».
Ο θεατρικός μονόλογος «Ο φίλος μου ο Ντοστογιέφσκι» αποτέλεσε για όλους εμάς τους μαθητές του 5ου Γυμνασίου μία ευχάριστη έκπληξη! Το σκηνικό ήταν λιτό και αντικατόπτριζε την παρούσα οικονομική κατάσταση του ήρωα. Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η φωνή του Ντοστογιέφσκι που αποτελούσε τη φωνή της συνείδησης του! Η ερμηνεία του Παύλου Λουτσίδη ήταν εξαιρετική και γοητευτική με πολλές στιγμές ευαισθησίας, χιούμορ μα και αλληλεπίδρασης με μας τα παιδιά! Η επικοινωνία του με το κοινό ήταν μοναδική και μας κράτησε σε συνεχή εγρήγορση και επαφή με το έργο και τον κόσμο του. Μιας και δεν δίνεται συχνά η ευκαιρία να παρακολουθούμε θεατρικές παραστάσεις, πράγματι το χαρήκαμε!
Αδαμίδη Ελίζα
Καρασταμάτης Πασχάλης
